به نام خدا
فرارسيدن اعياد شعبانيه و ميلاد با بركت حضرت ابا عبدالله الحسين سيد الشهداء عليه السلام، امام سجاد،زين العابدين عليه السلام و حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام بر تمامي مسلمانان جهان مبارك باد.
امام حسین ( ع) در سال دوم یا سوم هجرت در شهر مدینه متولد شد . پدر بزرگوار وی امیرالمؤمنین برادر و وصی خاتم الانبیاء و مادر وی سرور زنان جهان و دختر رسول گرامی اسلام بود . مدت عمرش 57 سال بود که مدت 7 سال آن در محضر رسول خدا سپری شد و مدت 30 سال آن در خدمت امیرالمؤمنین (ع) و 10 سال آن نیز در مدت امامت برادر بزرگوارش امام حسن مجتبی (ع) گذشت . 10 سال هم مسئولیت سنگین امامت امت اسلامی به عهده او بود که تمامی این دوران ها به اقتضای اوضاع و شرایط ، بهترین شیوه و سیره را در حفظ اسلام و مبارزه با باطل داشت و نهایت این عمر سراسر افتخار و فضیلت ، شهادت پرافتخاری بود که در پی امتناع از بیعت با یزید و قیام برضد حکومت جور ، در سال 61 هجری در روز عاشورا اتفاق افتاد . بدن شریف او و اصحاب گرامی اش در محل شهادتشان کربلای معلّی دفن شدند که تا قیام قیامت مطاف آزادگان و مزار دوستان اهل بیت عصمت و طهارت خواهند بود.
اخبار و روایاتی که درباره فضایل آن حضرت آمده بسیار است و از این همه به چند روایت اکتفا می شود که در آنها به منزلت حسین بن علی در پیشگاه خداوند ، پیامبر و ملائکه اشاره شده است . خداوند متعال در حدیث لوح چنین می فرماید : حسین را گنجینه دار وحی خود قرار دادم و او را با شهادت گرامی داشتم و زندگیش را سعادتمندانه پایان دادم. او برترین شهیدان است و والاترین جایگاه را دارد ، کلمه تامّه خود را با او قرار دادم و حجت کامل را نزد او نهادم و عترت او را معیار پاداش و کیفر شناختم.
پیامبراکرم (ص)فرمود : حسین از من است . او فرزند من و بهترین مردم بعد از برادرش می باشد. او پیشوای مسلمانان و سرور اهل ایمان و جانشین پروردگار جهانیان و فریادرس نیازمندان و پناه پناه آوران وحجت خدا بر تمام جهانیان است . او سرور جوانان بهشت و باب نجات امت است . فرمان او فرمان من است و فرمانیرداری از او فرمانداری از من است . کسی که از او پیروی کند از من است و کسی که با او مخالفت کند از من نیست .
و پیامبر گرامی اسلام از منزلت حسین نزد ملکوتیان اینگونه خبر داد : کسی که دوست دارد به محبوب ترین فرد زمینیان پیش آسمانیان نگاه کند پس به امام حسین (ع) بنگرد.
سيمای حسين بن علي امام سجاد (ع) در سخنان حضرت سيد الشهداء
صدوق با واسطه از امام جواد عليه السلام از پدران خود ، از امام حسين عليه السلام نقل کرده که فرمود : « خدمت رسول خدا عليه السلام رسيدم در حالي که نزد او ابي بن کعب بود. رسول خدا به من فرمود : خوش آمدی ای ابا عبدالله ، ای زيور آسمانها و زمين ! أبي عرض کرد : ای رسول خدا ! چگونه غير از شما کس ديگری زيور آسمانها و زمين شود ؟ حضرت فرمود : سوگند به خدايي که مرا به حق به پيمبری برانگيخت ! حسين بن علي در آسمان بزرگوارتر از او در زمين است . در سمت راست عرش خدا عزوجل نوشته است :
( حسين چراغ هدايت و کشتي نجات و امام خير و برکت و عزت و فخر و دانش و ذخيره است و خدای متعال در صلب او فراهم آورده ، نطفه نيکوی خجسته پاکيزه ای را به او ادعاهايي تفهيم شده که هيچ مخلوقي با آنها خدا را نمي خواند ، مگر آنکه خدای متعال با او محشورش فرمايد و او در آخرت شفيعش باشد و خدا پرده اش را ندرد . ابي عرض کرد : ای رسول خدا ! اين نطفه ايي که در صلب حبيب من حسين است چيست ؟ فرمود : مثل اين نطفه چون ماه است و آن نطفه تبيين و بيان است ، هر که از او پيروی کند به رشد و کمال مي رسد و هر که از او رو گردان شود به هلاکت مي رسد . عرض کرد نام او چيست ؟ و دعای او کدام است ؟ حضرت فرمود : نام او علي است و دعای او اين است : « ای پيوسته ! ای پايدار ! ای زنده ! ای خود بپای دارنده ! ای ازبين برنده غم ها ! ای گشاينده اندوهها ! ای برانگيزاننده پيامبران ! و ای راست پيمان » هر که اين دعا را بخواند خدای عزوجل او را با علي بن الحسين عليه السلام محشور فرمايد و به آستانه بهشتش برد .
سيماي حضرت عباس(ع) در سخنان امام حسين عليه السلام
طبري آورده ،چون تشنگي بر حسين عليه السلام و اصحابش چيره شد ، امام برادر خود عباس بن علي(ع) را فراخواند و او را با سي سوار و بيست پياده و بيست مشك براي آوردن آب گسيل داشت و نافع بن هلال با پرچم پيش افتاد.
عمر وبن حجاج زبيدي فرمانده گروه موكل بر شريعه فرات پرسيد تو كيستي ؟ گفت نافع بن هلال ؛ پرسيد براي چه آمده اي؟ گفت : آمده ايم از اين آبي كه دريغمان داشته ايد ، بنوشيم؛ گفت : گوارا، بنوش . نافع گفت ، نه به خدا سوگند تا حسين(ع) و يارانش تشنه باشند يك قطره هم نخواهم نوشيد؛ عمرو بن حجاج گفت : راهي براي نوشيدن آنان نيست، ما را اينجا گذاشته اند تا آب را از ايشان دريغ كنيم . چون همراهان نافع نزديك آمدند به آنان گفت : مشكهاي خود را پر كنيد. پياده ها شتابان رفته مشكها را پر كردند و عمروبن حجاج و سپاهش هجوم آوردند كه عباس بن علي عليه السلام و نافع بن هلال حمله كرده ،جلو آنان را گرفتند، سپس به آنان رو كرده و گفتند: برويد و خود جلو آنان ايستادند. عمرو بن حجاج و سپاهش چون چنين ديدند، دلشان به رحم آمد و خود را مقداري دور كردند. ياران امام مشكهاي پر آب را به خيمه ها رساندند و همه از آن بهره بردند.
عباس بن علي عليه السلام پرچمدار سپاه برادر خود امام حسين عليه السلام بود، چون ديد همه افراد سپاه از اصحاب و برادران و پسرعموها و برادرزاده ها به شهادت رسيده اند گريست و در اشتياق ديدار پروردگار پرچم را برگرفت و به سوي برادر آمده و عرض كرد : برادر جان ! آيا اذن ميدان هست ؟ امام سخت منقلب شد و گريست . سپس فرمود : برادرم تو نشان پايداري و ركن سپاه مني، اگر تو بروي جمع ما پراكنده مي شود و سامان ما به پريشاني مي كشد. عباس عليه السلام عرض كرد : جانم فدايت باد برادر. سرورم سينه ام از زندگي دنيا به تنگ آمده است و مي خواهم از اين منافقان انتقام كشم.
