چند روز پیشتر که اولین مطلب در مورد علامه دروغین بر روی سایت هابیلیان قرار گرفت، دستپاچگی و شتاب زدگی جناب علامه! با ارسال اولین ایمیل تهدید آمیز آشکار شد و وی نیم ساعت به هابیلیان مهلت داد تا این مطلب را از سایت خود حذف کند، و الا علیه کانون هابیلیان افشاگری خواهد کرد. علامه قلابی سپس با اظهارات تهدید آمیزی به این مطلب تصریح می کند که: «هر کس به دنبال خوردن گوشت ما باشد، دندان هایش را خُرد خواهیم کرد و چشمانش را از جا در خواهیم آورد.» و در ادامه، در تهدیدی نرم تر اعلام می کند: «به شما قول خواهیم داد که از کرده خود پشیمان خواهید شد و برای اولین بار تمامی منافعتان در لبنان با خطر جدی مواجه خواهد شد.»
با این حال علامه قلابی در اولین جوابیه ای که برای هابیلیان نوشت، بدون آن که در مورد کانون هابیلیان اقدام به افشاگری کند، با ادبیاتی که مشابهت بسیاری با نوشته سایت های منافقین داشت، تنها به توجیه اقدامات خود در دفاع از منافقین پرداخت و دفاع خود از این فرقه را عملی درست اعلام کرد و خود را بار دیگر علامه خواند.
بگذریم از این که معلوم نیست علامه قلابی بر چه اساس و متراژی! خود را علامه می خواند، اما شاید لازم باشد ابعاد شخصیتی او را ذیل چند مطلب به او یادآوری کرد.
محمد علی حسینی فردی بی ثبات است و برای این مسأله نیز استدلال های متقنی وجود دارد. اول آن که او باید بداند یک علامه واقعی بر خلاف روش و مشی او، اسلام را تنها یک دین عربی نمی داند بلکه مربوط به کل جهان اسلام و برای همه مسلمانان عرب و غیر عرب، از هر نژاد و کشوری می داند.
او خود و گروه محدودش را مجاهدانی توصیف می کند که «در اوج پای بندی» قرار دارند، در حالی که قادر نیست به این سؤال پاسخ مناسبی بدهد که اگر اخراج او از ایران و حزب الله لبنان به دلیل رفتار دور از شأن وی را بتوان مغرضانه فرض کرد، آیا طرد شدن او توسط نزدیک ترین کسان یعنی خانواده اش به دلیل بی ثباتی هم نشان دهنده اوج پای بندی اوست؟
این علامه دروغین اعلام می کند که جریان تحت اختیار او جریانی آزاد و بدون وابستگی است، اما دم خروس وابستگی او به برخی شیوخ حوزه خلیج فارس و حکومت وهابی ها کاملاً نمایان است. جای این سؤال وجود دارد که چرا بی دلیل اقدام به مدح پادشاهان سعودی می کند، اما چند سال پیش در یکی از کتاب های خود به خلفای اهل تسنن بدترین نسبت ها را دمی دهد، ولی بعد از همراهی حکومت وهابی با او، در اولین چاپ جدید کتابش اقدام به حذف این ناسزاها می کند.
علامه قلابی از سویی خود را یک عالم شیعی بسیار معتقد می داند، اما از سویی دیگر از فرقه ساختگی وهابیت به عنوان یکی از مذاهب اسلامی یاد می کند. مسلماً یک علامه واقعی، وهابی ها را مسلمان و مذهب آن ها را در چهارچوب اسلام نمی داند.
او از طرفی حمایت هایش از منافقین و پادگان اشرف را عامل خشم سران ایران می داند، از سوی دیگر وجود جریان شیعه عربی مستقل (دستگاه تحت اختیارش) را عامل سوز و ناراحتی ایرانی ها می داند و دست آخر تلاش خود برای ایجاد امنیت ملی برای کشورهای عربی !!!؟؟؟ را عامل این ناراحتی حکومت ایران از خود می داند و البته در جایی دیگر حضور فزاینده خود در عرصه های بین المللی را عامل دشمنی ایران با خود می داند.
علامه قلابی درحالی که اعلام می کند با حزب الله لبنان رابطه خوبی دارد، اما از سویی دیگر به مدح و ثنای خاندان وهابی آل سعود که یکی از جدی ترین دشمنان حزب الله است می پردازد و از سویی دیگر همسر سرکرده منافقین را رئیس جمهور ایران خطاب می کند. علامه دروغگو از سویی حزب الله را که جریانی محبوب و مردمی در لبنان است، به دخالت در امور داخلی خود متهم می کند اما از سویی دیگر می گوید: «با دخالت های برادران عرب به ویژه عربستان، بحرین، مصر و اردن موافق هستیم.»
بسیار ملموس است که این علامه قلابی شخصیتی فوق العاده بی ثبات دارد و با وجود عقده های حقارت بسیار، ترجیح می دهد با خیال بافی در مورد شخصیت خود، از خودش به عنوان یک علامه نام ببرد.
