سال‌هاست مردم آمريكا از داشتن يك رئيس‌جمهور خردمند بي‌بهره‌اند و در دامي كه صهيونيست‌ها از يك سو و شماري از گروه‌هاي افراطي از سوي ديگر براي آنان گسترده‌اند، افتاده‌اند؛ اين دام به مانند دو بال، يكي در افغانستان و ديگري در عراق است. مگر روسيه از اشغال افغانستان چه طرفي بست كه آمريكا و ناتو ببندند؟ كيست كه نداند با اين همه نيروي خارجي تنها چند شهر با چند كيلومتر در حومه آن در افغانستان در اختيار آمريكايي‌هاست؟ طالبان تا نزديك شهرها مي‌آيند؛ در نماز جمعه حاضر مي‌شوند؛ سخنراني مي‌كنند و به راحتي به پايگاه‌هاي خود بر مي‌گردند.
اما در عراق مسئله متفاوت است. امنيت آمريكايي‌ها در اين كشور نيز همانند افغانستان در چهارچوب خواست مردم است. مردم عراق از صدام متنفر بودند و تا اينجا به رغم همه تجاوزات و نابخردي آمريكايي‌ها تحمل كرده‌اند. اما بدون ترديد تصميمات غيرمعقول آمريكايي‌ها مي‌تواند اين كشور را براي آنان به يك جهنم واقعي تبديل كند.
اكنون آمريكايي‌ها كه از چند ماه ديگر نمي‌توانند اشغالگري خود را با مصوبات سازمان ملل توجيه نمايند، با گروكشي سران عراق درخصوص بند هفتم منشور سازمان ملل، قصد دارند آنان را مجبور به امضاي پيمان امنيتي با خود كنند و جالب اينجاست، همان بندي كه براي هجمه به صدام و حمله به عراق به آن استناد مي‌شد، اكنون پس از گذشت پنج سال و همه‌گونه همكاري رهبران عراقي با كاخ سفيد، مبناي گروكشي آمريكاييان براي ادامه حضورشان مي‌شود!
تصميم به پيمان امنيتي براي سال‌هاي طولاني به معناي نگه داشتن عراق زير سلطه يك دولت كفر است كه از نظر مسلمانان اين كشور و ديگر كشورها به هيچ روي هضم‌شدني نيست. اين مسئله مشكلي را پديد خواهد آورد كه جز با خونريزي‌هاي وسيع آن هم براي سال‌هاي طولاني بهبود نخواهد يافت.
آمريكايي‌ها عادت دارند عراق را با آلمان يا ژاپن مقايسه كنند، در حالي كه چنين مقايسه اي به هيچ روي سنجيده نيست. اين نسنجيدگي دست كم دو علت دارد:
نخست؛ شرايط تاريخي عراق است كه سلطه‌پذير نيست. اين سلطه‌ناپذيري بخشي به خاطر سنت‌هاي ديني و بخشي به دليل زمينه‌هاي تاريخي موجود در اين سرزمين ناآرام است. با توجه به اين سابقه؛ هر نوع تصميم‌گيري به نگاه داشتن عراق زير سلطه آمريكا يك منازعه دايمي و ابدي را به همراه خواهد داشت. منازعه‌اي كه بدون ترديد به ديگر كشورهاي همسايه نيز سرايت خواهد كرد.
دوم اين كه تا اين زمان رهبران اصلي شيعيان عراق به مقاومت مسلحانه برابر آمريكايي‌ها فتوا نداده‌اند. در ماه‌هاي اخير شاهد بوديم كه يك گروه محدود كه تابعيت يك مرجع مهم را ندارند، تا چه اندازه توانستند براي آمريكايي‌ها در عراق مشكل درست كنند. طبيعي است كه اگر اين اقدام منسجم و با فتاواي همزمان صورت گيرد مشكل چنان اوج خواهد گرفت كه آمريكايي‌ها قادر به تحمل آن نخواهند بود.
اكنون آنچه انتظار مي‌رود ايجاد نوعي هماهنگي ميان تمامي استعدادها و امكانات موجود براي مبارزه با تحقق چنين پيمان امنيتي است. اين امر نه براي عراق سودمند است، نه براي همسايگان آن. نه براي سني و نه شيعه. بنابرين همه دولت‌هاي همجوار؛ همه مؤسسات پرنفوذ شيعي و سني در عالم؛ همه علماي دين مي‌بايست به صورت هماهنگ وارد ميدان شده و مانع از تحقق چنين قرارداد ننگين و شومي شوند كه جز تاريكي و حقارت براي عالم اسلامي نتيجه‌اي ندارد.
البته دولت عراق نيز بايد بداند اگر توانسته در دو، سه سال اخير از يك‌سو اعتماد مردم را جلب كند و از سوي ديگر، با اندك آرامشي به فعاليت در عراق و حكمراني در اين ديار بپردازد، آن را مرهون عنايت مرجعيت است و در صورتي كه اين عنايت برگردد، اين دولت هيچ نخواهد داشت. بنابراين اكنون كه مرجعيت شيعه موضع خود را در قبال اين پيمان نامأنوس با جامعه عراق آشكار كرده، ديگر زمان قصوري براي رهبران عراقي نمانده، بلكه تكليف آنان در رد اين پيمان و دفاع از عزت مردم عراق تا رسيدن به جامعه‌اي امن و آزاد و آباد، معلوم است.
