شورای امنیت سازمان ملل متحد با هدف برقراری صلح در جهان تشکیل شده، با این وجود نقش مهمی در جنگآفرینی بینالمللی دارد.
ساختار ناعادلانه شورای امنیت و بهویژه برخورداری پنج کشور پیروز جنگ جهانی دوم از حق وتو در این شورا، باعث شده است تا شورای امنیت نتواند نقش موثری در ساختار ایجاد صلح جهانی بازی کند. نگاهی به قطعنامههای این شورا و نیز اظهارات نمایندگان دولتهای غربی در آن، نشان میدهد که شورای امنیت بیش از آنکه دغدغه صلح داشته باشد، نگران منافع کشورهای غربی در جهان است.
دو جلسه اخیر شورای امنیت سازمان ملل متحد بهخوبی پرده از همین مواضع دوگانه برمیدارد. یک جلسه، مربوط به فاجعه انسانی در سوریه بود و دیگری قرار است براساس ادعاهای ریاض علیه ایران تشکیل شود.
در ماجرای سوریه، تهران بارها تاکید کرده بود که بحران در این کشور راهحل نظامی نداشته و تنها از طریق آتشبس و همزمان گفتوگوهای سیاسی باید بر اختلافات داخلی چیره شد. با این وجود، غربیها از طریق تشکیل یک ائتلاف بینالمللی سعی کردند بر آتش جنگ در سوریه بدمند اما در این امر ناموفق بودند. شکستخوردگان بازی سوریه که حالا خود را در میدان عملیات ضعیف میبینند، امروز حامی صلح شده و با هدف نجات اندک تروریستهای باقیمانده در سوریه، داد صلح و آتشبس سر داده و میکوشند از طریق شورای امنیت، به سیاستهای دوگانه خود مشروعیت ببخشند.
اگر کشورهای غربی از ابتدا علاقهمند به آتشبس و صلح بودند، گلایهای از مواضع امروز آنها نبود و اگر شورای امنیت در همه این شش سال خود را علاقهمند به جلوگیری از جنگ در سوریه نشان میداد، جایی برای نقد باقی نمیماند اما نکته آنجاست که جنگطلبان دیروز، تنها وقتی از ابزار شورای امنیت برای برقراری صلح کمک میگیرند که شکست خورده باشند و برای نجات متحدان تروریست خود، نقاب صلحطلبی بر چهره میزنند.
این استانداردهای دوگانه در تجویز صلح و جنگ وقتی بیشتر خود را به نمایش میگذارد که شورای امنیت عزم کرده شکایت عربستان درخصوص برنامه موشکی ایران را بررسی کند. جالب است، کشوری که خود در تجاوز به یمن مجرم است، شورای امنیت را ابزاری کرده تا از دولتی که هیچ ارتباطی با این جنگ ندارد، شکایت کند.
حتی اگر فرض مضحک ریاض درباره استفاده انصارالله یمن از موشکهای ایرانی درست بود که نیست آن وقت شورای امنیت باید به موضوع همه سازندگان سلاح که سلاحهایشان در جنگ یمن به کار گرفته میشود ورود میکرد؛ چه ایران باشد و چه انگلیس و آمریکا که تامینکننده سلاحهای دولت عربستان در جنگ یمن هستند.
در اینجا نیز شورای امنیت در حمایت از تروریسم دولتی عربستان وارد عمل شده و بهگونهای حیرتآور، بهجای آنکه ریاض را بهدلیل جنگآفرینی در یمن محکوم کند، میخواهد از ایران بهخاطر کمک به مردم یمن انتقاد کند! اقدامی بیمنطق که اعتباری برای شورای امنیت سازمان ملل باقی نمیگذارد.
به این ترتیب فارغ از آنکه شورای امنیت سازمان ملل چه موضعی در قبال ایران و سوریه اتخاذ میکند، باید با توجه به تجربه 70 سال فعالیت سازمان ملل در پس جنگ جهانی دوم، بر این نکته تاکید کرد که شورای امنیت، حامی تروریستهاست و حسب آنکه منافع تروریسم چطور اقتضا میکند، اقدام به صدور قطعنامه میکند.