شهید عباس گودرزی در 9اردیبهشت1341 در شهر ری تهران متولد شد. تحصیلاتش را تا مقطع دبیرستان گذرانده بود که وارد میدان مبارزه با رژیم ظالم پهلوی شد. وی برای آنکه اعلامیه های امام خمینی(ره) را پخش کند شاگرد راننده تریلی شد تا بدین طریق اعلامیه ها را به راحتی به مقاصد مورد نظر برساند. بعد از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی و تشکیل سپاه پاسداران به عضویت این نهاد در آمد.
در همین زمان با دختری از خطه لرستان ازدواج کرد که ثمره این ازدواج دو فرزند دختر و دو فرزندپسر است. با شروع جنگ تحمیلی به عنوان عکاس برای ثبت و انعکاس جنایت حزب بعث به جبهه های نبرد شتافت. پس از آنکه عکاسی را به صورت تجربی آموخت و در آن تبحر پیدا کرد به سراغ فیلم برداری رفت و این بار به عنوان فیلم بردار، صحنه های نبرد را به تصویر کشیدکه تعداد زیادی فیلم ضبط شده از صحنه های مبارزه رزمندگان، از وی به یادگار باقی مانده است. او پس از مدتی در صدا و سیما مشغول به کار شد و هفته ای یک بار برنامه اش با عنوان «پلاک قرمز» با موضوع عملیات های رزمندگان دفاع مقدس، از تلویزیون به نمایش در می‌آمد. در همان سالها فیلم داستانی «به سوی ساحل» را ساخت و همچنین از وی بیش از پانصد برنامه جهت ترویج فرهنگ اهل بیت(ع) به یادگار باقی مانده است.
شهید حتی زمان هایی را که به مرخصی می‌آمد آرام نمی نشست و عکس هایی را که در جبهه ها به ثبت رسانده بود به صورت نمایشگاه مدرسه به مدرسه در معرض دید محصلین قرار می‌داد تا جوانان بدانند که رژیم بعث عراق چه جنایت هایی را در منطقه مرتکب می‌شدند. همین امر باعث شد تا خشم منافقین برافروخته شود و وی را تهدید به مرگ کنند ولی موفق به اجرای نقشه شوم خود نشدند.
بعد از پایان جنگ تحمیلی درسش را در رشته کارگردانی ادامه داد. ایشان کارگردان برنامه «از آسمان» بود که این برنامه همچنان از تلویزیون در حال پخش است.
سال 1388 قرار بود همایشی با عنوان وحدت اقوام و مذاهب با حضور سردار شوشتری در سیستان و بلوچستان برگزار شود. به این منظور شهید گودرزی برای ساخت مستندی به زاهدان سفر کرد؛ اما وحدت بین شیعه و سنی که ضربه ای مهلک به گروهک های تروریستی و دشمنان اسلام بود، سفری بی بازگشت را برایش رقم زد. شهید گودرزی در حالی که برای ساخت مستند «سرزمین مادری‌ام» به منطقه پیشین سفر کرده بود در همایش وحدت اقوام و مذاهب سیستان و بلوچستان که با شرکت عشایر بلوچ در منطقه پیشین در جریان بود، شرکت کرده و سرانجام در صبح روز یکشنبه ۲۶مهر۱۳۸۸ در یک عملیات انتحاری توسط اعضای گروهک تروریستی جندالشیطان به شهادت رسید.
سرگذشت پژوهی تیم بنیاد هابیلیان با خانواده شهید عباس گودرزی:
زمانی که برای هماهنگی دیدار با همسر شهید تماس گرفتم، با آنکه همسرشان حال جسمی مساعدی نداشتند با این حال پذیرفتند برای مصاحبه خدمتشان برسم.
همسر شهید دوران زندگی شهید را اینطور برایمان تعریف کرد :
«قبل از آنکه همسرم را بشناسم ایشان با برادرم دوست بود و با هم در زمینه پخش اعلامیه های امام خمینی(ره) فعالیت داشتند و حتی بعد از ازدواجم متوجه شدم که همسرم در اصل برای پخش اعلامیه ها شاگرد دایی‌ام که آن زمان راننده تریلی بود، شده است.
زمانی که به خواستگاری‌ام آمد چند مطلب را برایم توضیح داد تا بدانم قرار است با چه کسی ازدواج کنم. از فعالیت هایش گفت و اینکه ممکن است در زندگی با او متحمل سختی‌هایی شوم. با توضیحاتی که داد از ایشان پرسیدم:« شما می‌خواهید با این زندگی به کجا برسید ؟» گفت: «اگر لایق باشیم شهادت.»
چون معتقد بودم هدفش ارزشی بالاتر از آسایش و سلامتی در دنیا دارد، او را به عنوان شریک زندگی انتخاب کردم و 6شهریور1359 ازدواج کردیم. تقریبا 24 روز بعد از ازدواجمان جنگ تحمیلی شروع شد. ایشان بعلت مسئولیت پذیری زیادشان به سرعت عازم مناطق جنگی شد.
اوایل کارش عکاسی از مسائل و اتفاقات جنگ بود و در حوزه فرهنگی سپاه جهت تبلیغات جنگ مشغول به کار بود اما کم کم وقتی در عکاسی تبحر پیدا کرد به سراغ فیلم برداری رفت. وقتی برای مرخصی از مناطق جنگی برمی گشت دست از فعالیت نمی‌کشید و عکس های جنگ را به مدارس مختلف می‌برد و روی پرده ای پارچه ای که تهیه کرده بودیم به صورت فیلم استریپ به نمایش می‌گذاشت تا جوانان از اتفاقات و مسائل جنگ مطلع شوند و بدانند که جنگ چطور از طرف حزب بعث و حامیانش به ملت ما تحمیل شده است. همین فعالیت برای نشان دادن حقیقت جنگ به جوانان و تبلیغات، باعث شده بود که چندین مرتبه از طرف منافقین تهدید شود.
شهید گودرزی وقتی به مناطق جنگی می‌رفت اصلا فرصت تماس گرفتن و نامه نوشتن نداشت تا از اوضاع و احوالش مطلع شویم. وقتی از جبهه بر می‌گشت از خودش می‌گفت! گاهی که فرصت نداشت همه حرفهایش را بگوید، آنها را روی کاغذ می‌نوشت و در زمانی مشخص کاغذ را تحویل می‌داد و می‌گفت:« این بقیه حرفهایم هست که فرصت نشد برایت بگویم.»
شهید گودرزی چند آرزو داشت. اول اینکه که بتواند هر چه بیشتر به نظام خدمت کند و دوم اینکه خیلی دلش می‌خواست از حرفه ای که آموزش دیده بیشتر از اینها استفاده کند و بتواند یاد و خاطره شهدا را زنده نگه دارد، چون معتقد بود بعد از شهدا این وظیفه ما است که یاد آن ها را در اجتماع برای جوان هایمان زنده نگه داریم. سومین آرزویش هم شهادت بود.
زمانی که بازنشسته شد به او گفتم: «از این به بعد فراغ بال بیشتری داری و می‌توانیم با بچه ها بدون دغدغه به خرید و مهمانی و مسافرت برویم.» اما ایشان گفت: «همه این کارهایی که گفته ای انجام می‌دهم ولی در همان حد سابق. چون الان که بازنشسته شده ام مسئولیتم بیشتر شده است. حالا دیگر فرصت کافی دارم تا بیشتر یاد و خاطره شهدا را زنده نگه دارم. اصلا به فکر این نباش که آسایش و راحتی را برای خودم بپذیرم.»
همسرم در زمینه نشر فرهنگ اهل بیت(ع) کلیپ های زیادی ساخته بود.به عنوان مثال کلیپی در رابطه با حضرت زهرا(س) و همچنین امیرالمومنین(ع) و... که از شبکه های 5 ،2 و 1 به نمایش در آمده بود. زمانی که کلیپ هایش از تلویزیون پخش شد، برای پیشنهاد کاری به سراغش آمدند و از ایشان درخواست کردند که نقش «ابن ملجم» را در فیلمشان بازی کند. در صورتی که شهید گودرزی بازیگر نبود. عباس آقا در ابتدا پذیرفت، اما زمانی که به او گفتند برای این نقش باید ریش‌ات را با تیغ بزنی ، کار را رد کرد!
همسرم پذیرفته بود زندگی چهل شهید از شهدای پیشوای ورامین را بازسازی کند. قرارداد این کارش با هزینه ای خیلی کمتر از معمول بسته شد. تمام همکارانش سرزنشش می‌کردند که چرا قبول کرده؛ اما خدا می‌داند که او عاقل بود و می‌دانست چه کار می‌کند. هیچ وقت مسائل مالی را سرلوحه کارش قرار نمی‌داد. بازسازی زندگی چهل شهید به نیمه نرسیده بود که به خیل عظیم شهدا پیوست.
ایشان جهت تهیه مستند «سرزمین مادری ام» چندین مرتبه به زاهدان سفر کرده بود. در یکی از این سفرها قرار بود 15 روز در سیستان و بلوچستان بمانند؛ اما روز سوم که تماس گرفت تا حال ما را جویا شود دختر کوچکم که 7 ساله بود خیلی بی تابی کرد و با گریه شدید با پدرش صحبت کرد و گفت: « بابا من دلم برای شما تنگ شده. من می‌خوام شما را ببینم.» گریه های مداوم دخترمان باعث شد همسرم روز بعد به تهران بازگردد.
در این چند روزی که ایشان تهران بود یکی از اقوام من به رحمت خدا رفت و در همان مراسم ختم که همه فامیل حضور داشتند عباس آقا از همه حلالیت طلبید. سه روز از رفتنش گذشته بود و هر روز تلفنی حالش را می‌پرسیدم. صبح روز چهارم هرچه تماس می‌گرفتم پاسخگو نبود. تا آنکه چند ساعت بعد اقوام و دوستان تماس گرفتند و از احوال عباس آقا سوال پرسیدند. نمی‌دانستم که چرا همه شان در یک روز یادشان افتاده است حال ایشان را بپرسند تا آنکه پسرم از راه رسید و برای اینکه به ما شوک وارد نشود اول گفت پدرش مجروح شده است و بعد کم کم متوجه شدم همسرم به شهادت رسیده است.
افرادی که این جنایت ها را انجام می‌دهند خیال خامی دارند که فکر می‌کنند اگر ما را به شهادت برسانند ما از مبارزه با دشمن دست می‌کشیم. محال است که ما از مملکت و ولایت فقیه مان دست بکشیم. سران ممالک حامی گروهک جندالشیطان باید پاسخگو باشند، به چه جرمی همسر من به شهادت رسید؟ آنها باید جواب بی تابی های دختر کوچکم را بدهند. چطور دم از حقوق بشر می‌زنند در حالی که از یک گروهک تروریستی حمایت می کنند؟ خون همسرم به ناحق ریخته شد! همسر من اسلحه در دست نداشت و برای جنگ نرفته بود بلکه ایشان فقط به عنوان خبرنگار در همایش حاضر شده بود.
