پس از چند ماه از انتخابات پارلمانی در عراق و گذشت دوره‌ای از کشمکش و درگیری شاهد روشن شدن احتمالی تکلیف نخست‌وزیری در این کشور بودیم. در میان موضع‌گیری‌ها و ابراز احساسات احزاب و طرف‌های سیاسی در عراق شادمانی بیش از حد منافقین تا اندازه‌ای جالب و مضحک است. با وجودیکه منافقین از ابتدا هم در عراق مهمان ناخوانده‌ای به شمار می‌آمدند ولی چنان در امور عراق دخالت کرده و می‌کنند که گویی این احساس مسئولیت از طرف آنان برای وطن مادریشان است. اما تحولات سا‌ل‌های گذشته عراق دست آنان را از هرگونه دخالت در عراق کوتاه ساخته و راه تکرار دوباره جنایت را برای آنان مسدود ساخته است.
با این اوصاف منافقین حتی پس از ضرب‌شصت مردم عراق در شهریور سال 1392 به قول خودشان باز هم مشغول لجن‌پراکنی در امور سیاسی عراق می‌باشند. این مساله زمانی شدت گرفت که انتخابات پارلمان عراق در مرحله تبلیغات به سر می‌برد. شور و هیجان منافقین در جوسازی علیه نوری مالکی و حزبش دیری نپایید و با رای آوردن ائتلاف دولت قانون به رهبری مالکی با سرشکستگی روبرو شد. منافقین که به گواه تاریخ هیچ‌گاه قدرت درس‌پذیری از اشتباهات خود را نداشته‌اند باز هم راه گذشته را پیش گرفتند و به این جوسازی ادامه دادند؛ اما این‌بار در کنار داعش و هم‌دستان سیاسی‌اش. گرچه منافقین بسیار کوشیدند تا این هم‌نوایی با داعش را کتمان کنند اما بعد‌ها زمزمه‌هایی از همکاری آنها با داعش به گوش رسید.
حال علت این مخالفت‌ها با نوری مالکی در چیست؟ البته منافقین و سرکرده‌شان در ماه‌های اخیر علت این مخالفت‌ها با نوری مالکی را در ارتباط حسنه وی با دولت ایران عنوان کردند، ارتباطی که به زعم ایشان موجب بهم‌ریختگی اوضاع عراق شده است؛ اما این بر کسی پوشیده نیست که حضور چندین و چند ساله تروریست‌هایی همچون منافقین، دوستان بعثی ایشان به خصوص صدام‌حسین و پس از آنها همتایانشان در سازمان القاعده مسبب تمام خون‌ریزی‌های مردم عراق و همسایگانش و اختلافات قومی‌مذهبی می‌باشد.
اما واقعیت این است که منافقین از رابطه حسنه دولت عراق و دولت ایران می‌هراسند نه به عنوان دایه‌ای مهربان‌تر از مادر برای مردم عراق بلکه به علت عزم جدی و اهتمام قوی دولت عراق برای برخورد با منافقین و اخراج و یا استرداد آنها به دولت ایران. ازین‌رو همان‌طور که همیشه در جمع‌بندی‌ها و تحلیل‌های خود دچار اشتباه می‌شدند تصور کردند این مساله با جابهجایی یک شخص از گردونه قدرت در عراق حل می‌شود.
منافقین هر کاری بکنند نمی‌توانند شادمانی خود را از این واقعه پنهان کنند این از رسانه‌های ایشان هویداست. شاید به خیال خامشان احساس می‌کنند شرایط بعد از این برای آنها بهتر خواهد شد. اما باید گفت که نخست‌وزیر جدید عراق هم در نوع ارتباطش با دولت ایران تفاوتی با مالکی ندارد و حتی اگر چنین نبود باز هم به حال منافقین فرقی نمی‌کرد و قطعا این جابهجایی نمی‌توانست سرپوشی بر جنایات منافقین به حساب آید و باعث غفلت سران عراق از بحث استرداد و مجازات جنایتکاران منافقین شود. ضمن اینکه حیدر العبادی در اولین سخنرانی‌اش تمام احزاب عراق را برای اتحاد در مبارزه با داعش دعوت کرده است و چنانکه گفته شد زمزمه‌هایی از همکاری منافقین و داعش شنیده شده است که برای مسئولین دولت عراق چندان خوشایند نبوده است.
منافقین باید منتظر باشند تا این بار هم پرده از حماقتشان کنار رود و شادمانی‌های مقطعی آنان اندک زمانی به پایان رسد. به نظر این‌بار باید به شکل جدی بساطشان را برای رحل از عراق جمع کنند.
