عاصمه جهانگیر، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران دیروز درگذشت. با مرگ او، بار دیگر موضوع گزارشگری ویژه برای وضعیت حقوق بشر در ایران به بحث داغ رسانه‌ها تبدیل شده است.
سازمان ملل متحد معمولا برای کشورهایی گزارشگر ویژه تعیین می‌کند که وضعیت حقوق بشری نامناسبی دارند. این نگاه با تلاش برخی کشورهای غربی علیه ایران نیز وجود دارد. پروپاگاندای رسانه‌ای دولت‌های متخاصم علیه جمهوری اسلامی ایران در چارچوب سناریوی «ایران‌هراسی» باعث شده است تا شورای حقوق بشر سازمان ملل که چشم بر جنایات ریاض و دولت‌های متحدش در منطقه بسته، به‌جای تعیین گزارشگر ویژه برای عربستان، امارات، بحرین و حتی انگلستان و آمریکا که سلاح‌های دولت‌های یاغی برای کشتار ملت‌ها را تامین می‌کنند، برای تهران گزارشگر ویژه تعیین کند.
عاصمه جهانگیر که پس از احمد شهید به‌عنوان گزارشگر ویژه حقوق‌بشر سازمان ملل در امور ایران منصوب شد، مانند سایر گزارشگران ویژه، بیش از آنکه در قبال ایران راهبرد قضاوت منصفانه را در دستورکار قرار دهد، تحت تاثیر گروهک‌های تروریستی چون منافقین به خدمت‌رسانی به پروژه ایران‌هراسی پرداخت و چنان در این چارچوب راه به بیراهه پیمود که برای اولین بار، به برخی پرونده‌های 30 ساله گذشته پرداخت و به‌جای محکوم کردن گروه‌هایی که علیه مردم خودشان اسلحه به دست گرفتند، با آنها همدلی کرد!
عملکرد چهره‌هایی چون عاصمه جهانگیر و دیگر گزارشگران ویژه نشان می‌دهد که هدف از گزارش‌های آنها، نه رسیدن به حقیقت و یا درک درست مسائل حقوق‌بشری در یک کشور، بلکه خدمت به اسپانسرهای اقتصادی و سیاسی شورای حقوق بشر است که می‌خواهند از نظر سیاسی کشورهای مستقل را تحت فشار قرار داده و با حاد نشان دادن مسائل حقوق بشری، راه را برای نفوذ و جاسوسی خود هموار کنند.
ایران بارها اعلام کرده است که می‌تواند از طریق مذاکره انتقادی، قرائت خود از حقوق بشر را به‌خوبی ارائه کرده و جلوی سوءاستفاده‌ها را بگیرد. با این حال منطق به‌کارگیری گزارشگران ویژه، جلوی هرگونه همکاری در زمینه‌های حقوق بشری را گرفته و راه را برای دستیابی به یک درک مشترک ناهموار کرده است.
حالا مرگ عاصمه جهانگیر بار دیگر این سوال را پیش‌روی افکارعمومی جهان قرار داده است که شورای حقوق بشر سازمان ملل بار دیگر می‌خواهد همان راه رفته شده در زمینه ایران‌هراسی را با گماردن یک گزارشگر ویژه دیگر ادامه دهد یا اینکه با درک درست مسائل حقوق بشری در جهان اسلام، حاضر است پرونده ایران را از یک پرونده ویژه به پرونده‌ای عادی تبدیل کرده و به این ترتیب راه را برای گفتگوهای هدفمند و انتقادی حقوق بشری باز کند.
