سالهای پایانی قرن 19 در آمریکا را میتوان سالهای خونین در تاریخ این کشور نامید. در سالهای منتهی به قرن 20 دو واقعه دردناک در این کشور به وقوع پیوست که نماد کامل نقض حقوق بشر و اقدام تروریستی از طرف دولت آمریکا به شمار میرفت. اولی مربوط به سرکوب خونین کارگران معترض به ساعات کاری خود در ایالت شیکاگو در سال 1886 و دومی مربوط به سال 1890 و کشتار خونین سرخپوستان در منطقه «زانوی زخمی» در ایالت داکوتای جنوبی بود.
در 4 می1886، تظاهرات صلحآمیز کارگران ایالت شیکاگو در ایالات متحده آمریکا در حمایت از اعتصاب کارگران برای درخواست 8 ساعت کار در روز شکل گرفته بود. اما عکس العمل مسئولین و پلیس شیکاگو در قبال این تظاهرات صلحآمیز نبود و با حمله وحشیانه خود آنان را سرکوب و تظاهراتشان را به خاک و خون کشید. در این اقدام خشونت آمیز علیه کارگران تعداد زیادی از آنان کشته و برخی نیز اعدام شدند تا این نوع برخورد خشونتآمیز با تحرکات اجتماعی و اعتراضات کارگری در اذهان عمومی جهانیان برای همیشه باقی بماند. در پی این واقعه، در سال 1889، کنگره بین المللی کارگران پاریس، به پیشنهاد نماینده کارگران آمریکا، روز یکم ماه میرا به عنوان روز جهانی کارگر برگزید.
اما در مورد دومین واقعه خونین اواخر قرن 19، یعنی واقعه مربوط به منطقه زانوی زخمی، نوع جدیدی از جنایت و پاکسازی را شاهد هستیم. همانگونه که در قسمت های قبل هم اشاره شد، تازه واردین به قاره آمریکا در راستای ایجاد رفاه و آرامش برای خود به پاکسازی بسیاری از مناطق خوش آب و هوای ایالات متحده پرداختند. بدین منظور آنان در حمله به داکوتای جنوبی مستقیما به کشتار سرخ پوستان د تا بتوانند ضمن تصاحب زمین آنها، هر گونه مانعی را از سر راه استعمار و سلطهگری خود بردارند. در این قتل عام وحشیانه حدود 200 سرخپوست بومی و بیگناه آمریکایی به خاک و خون کشیده شدند تا اربابان تازه وارد بتوانند به راحتی سرزمین های آنها را تصاحب نموده و به جای آن راه آهن، کشتزار و باغ میوه بنا نمایند.
آمریکائیان با این اقدامات خود نه تنها به سرخپوستان بلکه به تاریخ نشان دادند که تا چه حد میتوانند ظالم و جنایتکار باشند. این جنایت به نوعی پایان جنگ ها و تنش های بین دولت آمریکا و سرخپوستان بومی محسوب میشد. چرا که پس از این واقعه سرخپوستان بسیار تضعیف شده و دیگر آن نفوذ و قدرت سابق خود را بدست نیاوردند و دولت آمریکا وارد مرحله جدیدی از حیات خود شد.
این دو واقعه خونین در اواخر قرن 19، یادآور جمله معروف «هدف، وسیله را توجیه میکند»، است. در برهه زمانی یاد شده طبیعی است که آمریکا به دنبال ثبات کشور تازه تاسیس خود و آرامش و رفاه در داخل مرزهای خود بود و همین هدف کافی بود تا سایر اقدامات وحشیانه و جنایتکارانه ای چون کشتار خونین سرخ پوستان یا به خاک و خون کشیدن اعتراضات خیابانی کارگران، توجیه شود.
نویسنده: معصومه طالبی، بنیاد هابیلیان