نسبت شكم با سر موضع بودن!
به اتاق 82 راهنمايي شدم. مسئولش (شخصي به نام خاتمي) عضو سابق مركزيت حزب رنجبران بود. ظاهراً نادم شده بود، ولي آنچنان به قول معروف دو آتشه نبود و مثلاً حتي موقع اذان و نماز اول وقت (كه در آن شرايط براي اينكه كسي خودش را نادم يا تواب معرفي نمايد خيلي اهميت داشت) علناً روزنامه مي خواند.
در آن سالن با خيلي از اعضاي شناخته شده سازمان مجاهدين خلق و البته ديگر گروهها آشنا شدم و براي نخستين بار حقايق تكان دهنده اي را راجع به اين گروهها و سازمان ها از زبان خودشان (بدون آنكه تحت شرايط خاص يا در اتاق بازجويي زير فشار باشند) شنيدم. افرادي مثل: حميد پيريايي (از فرماندهان عملياتي و نهاد كارگري مجاهدين خلق) سيدمحمد شكرايي كه مسئول اتاق 81 هم بود (از اعضأ فعال انجمن دانشجويي دانشگاه اصفهان) سيدموسي مرادي قادي (از فعالين بخش دانشجويي و امنيتي سازمان)، حسن فيض (از عناصر فعال سازمان در رشت و لاهيجان)، احمد مشاري كاخكي (عضو بخش دانشجويي، نشريه و روابط سازمان) كه به نظرم از صادق ترين نادمين سالن بود و هميشه در مراسم مختلف، با صوت حزيني قرآن مي خواند (هنوز صدايش كه در شب اول ماه رمضان سال 1363 دعاي افتتاح را براي بچه ها خواند و ما همگي آن را با اشكهايمان تكرار كرديم در گوشم طنين انداز است و نيز نواي روضه حضرت ابوالفضل العباس(ع) او در شب تاسوعاي سال1364 او از آن نادميني بود كه بسيار برايمان از ترفندها و فريب هاي سازمان در جذب دانش آموزان و دانشجويان مي گفت و طرح هاي ناجوانمردانه رهبري سازمان را افشا مي كرد.، سيدباقر خلدي (از عناصر سازمان در بخش هاي دانشجويي و كارگري)، علي قضاوي (عضو نهاد دانشجويي و بخش نشريه سازمان) كه مسئول اتاق 90 بود و توضيحات مختلفي براي بچه ها درباره مسيري كه سازمان از اول تا گذر از مرز نفاق طي كرده بود مي داد (از جمله از ملاك هاي ارتقأ اعضاي سازمان مي گفت كه ميزان سرسپردگي شان به رجوي بستگي داشت و كوچكترين سؤال يا عنوان كردن مسئله از سوي يك عضو باعث سقوط وي در تشكيلات و حتي توطئه هاي بعدي سازمان عليه او مي شد)، ضيأ سجادي سرشك (از اعضاي بخش هاي دانش آموزي و كارگري كه مطالب افشاگرانه بسياري در مورد تيم هاي چماقدار سازمان مي گفت كه چگونه باراه اندازي درگيري، سازمان مسئله چماقداري را علم كرده و به نظام جمهوري اسلامي نسبت داده بود و با مظلوم نمايي از اين طريق هزاران نوجوان و جوان و در واقع بيشترين تعداد هوادار را جذب خود كرد) و. . . (1)
بين اين نادمين و برگشتگان از سازمان و افرادي كه تازه به اين سالن آورده مي شدند، همواره در طول روز بحث هاي متعددي درجريان بود و خيلي از مسائل و پرسش هايي را كه بچه هاي پايين تر در سازمان نتوانسته بودند مطرح نمايند، با آنها در ميان مي گذاشتند و از بسياري مسائل پشت پرده سازمان مطلع مي نمودند. اين گونه جلسات به طور غيرقابل انكاري از برنامه هاي تلويزيون مدار بسته زندان مؤثرتر به نظر مي آمد. در مقابل اين طيف، گروهي هم بودند كه تمامي اين برنامه ها را به قول خودشان بايكوت كرده بودند و علناً بر مواضع قبلي خود و گروه شان پاي مي فشردند. اين گونه افراد را بيشتر در اتاق هاي ته سالن (اتاق هاي 86 و 87 و 88) قرار داده بودند و مسئول يكي از اتاق هايشان هم فردي به نام سيدمجتبي بود (كه جرم سياسي و گروهكي نداشت) و مي گفت از اعضاي گروه شهيد چمران بوده كه به دليل قتل غيرعمد بازداشت و محكوم شده است.
اما حكايت اين زندانيان به اصطلاح سرموضع، خودش شنيدني است. در واقع اين افراد آن روي سكه سازمان مجاهدين خلق و ديگر گروهك هاي تروريستي مدعي را نشان مي دادند. از خصوصيات آنها اين بود كه به هيچ وجه در بحث ها شركت نمي كردند و به افرادشان هم دستور داده بودند كه در هيچ بحثي با نادمين شركت نكنند!! در واقع تشكيلات و حصار فكري ديگري در داخل زندان براي هواداران برپا ساخته بودند تا بازهم اجازه تفكر و آزادانديشي را به كسي ندهند و آنچه را خود مي خواهند القا كنند.
به نظرم يكي از خصوصيات مثبت زندان، آزاد سازي ذهن افراد از حصار بسته تشكيلاتي بود كه سازمان ها برايشان ايجاد كرده بودند و در زندان اين فرصت و توفيق اجباري را پيدا مي كردند كه ذهن خود را از سانسورهاي تشكيلاتي رها سازند و حرف هاي ديگر را هم بشنوند. اين مهم ترين اصل آزادانديشي است كه به قول قرآن مجيد همه حرف ها را بشنوند و بهترين آنها را انتخاب كنند. اما بعضي افراد همچنان در زندان هم مي خواستند حق آزادانديشي را از ديگران سلب نمايند و به نظرم اين بارزترين مصداق نقض حقوق بشرحساب مي آمد. همچنانكه امروزه در دنيا، رسانه هاي وابسته به سرمايه داران آمريكايي با تبليغات سرسام آورشان و خفه كردن رسانه هاي مستقل چنين مي كنند.
اما شگفت آنكه اين جمع هاي به اصطلاح تشكيلاتي كه همچنان بر مواضع قبلي خود اصرار مي ورزيدند، در مقابل هرگونه بحث و فحص روشنگرانه و يا مطالعه و كارهاي تئوريك، سخت بر مسائل مادي و به قول بچه هاي زندان شكمي تأكيد مي كردند و اوقات زيادي از روز خود را با درست كردن غذا صرف مي كردند(2) و در فعاليت هاي روزانه آنها توجه به برنامه غذايي شان با اهميت تر بود.
اينان راس ساعت معيني برنامه صبحانه داشتند، در ساعت 10 صبح، يك نوع خوراكي به عنوان ميان وعده روز مي خوردند و بعد از ناهار و خواب بعد از ظهر هم در ساعت 4، برنامه عصرانه داشتند. براي هريك از اين وعده ها به نوبت در هرگروه، فرد يا افرادي موظف به تدارك وسيعي مي شدند كه تقريباً همأ وقت آنها را مي گرفت و اصل برنامه خوردنشان نيز زمان زيادي مي برد. اين درحالي بود كه براي ساير بچه هاي سالن اعم از نادمين و تازه واردين، غذا و غذا خوردن از كمترين اهميت برخوردار بود و آنچه بيشتر برايشان مهم بود، دست يافتن به واقعيات و حقايق درباره سازمان و باورهايي بود كه زندگي شان را وقف آن نموده بودند.
پی نوشت:
1- براي اطلاع بيشتر از افشاگري اين افراد مراجعه كنيد به كتاب كارنامه سياه، جلد 3، باعنوان چهره دوم نفاق (ناشر دادستاني انقلاب اسلامي تهران، شهريور 3136).
2- مسئولان زندان به جز غذاي روزانه، به وسيله فروشگاه مركزي كه در هر سالن و يا بند، مركزي داشت، مواد غذايي مورد علاقه زندانيان را در اختيار آنان مي گذاشتند تا اگر تمايل دارند، غذاي مورد نظرشان را درست كنند و حتي چراغ خوراك پزي و ساير وسائل مورد نياز طبخ غذا مانند ماهي تابه و قابلمه و. . . را هم تأمين مي كردند.
