به قلم عضو سابق سازمان مجاهدين خلق
پروژه رهبري سازي كاذب
در گزارش ياد شده در روزنامه كيهان به طور تحريف آميزي برپايي راهپيمايي هاي تاسوعا و عاشوراي 1357 و دعوت مردم براي شركت در آنها به جبهه ملي ايران نسبت داده شده است. در حالي كه به شهادت اسناد و مدارك موجود، راهپيمايي هاي فوق و ديگر راهپيمايي و اعتصابات روزهاي اوج انقلاب در سال 57 با اطلاعيه هاي رسمي جامعه روحانيت مبارز(21) انجام مي گرفت و اين موضوع حتي در گزارش ها و اسناد ساواك هم مشهود است. (22) اما متأسفانه روزنامه هاي آن ايام به طرز عناد آميزي سعي داشتند نقش و حضور «هدايت روحانيت» را از صحنه مبارزات مردم و براندازي رژيم پهلوي حذف كنند و به جاي آن گزينه دلخواه خود، يعني ملي گراها و گروههاي چپ و راست آمريكايي را قرار دهند. بعدها به سندي از «اسناد لانه جاسوسي آمريكا» برخوردم كه در جلد سيزدهم مجموعه منتشره آن به چاپ رسيده است.
در بخشي از اين سند كه گزارشي از ديدار «سفير آمريكا» با سناتور مصباح زاده (صاحب امتياز مؤسسه مطبوعاتي كيهان در سال هاي پيش از انقلاب) است و براي وزارت امور خارجه آمريكا ارسال شده، چنين آمده است:
«. . . سناتور مصباح زاده به هنگام بحث درباره ضعف سياسي جبهه ملي گفت، در صورتي كه از او خواسته شود، كيهان مي تواند در عرض چند هفته از رهبران جبهه ملي، قهرمان ملي بسازد. . . ».
«سفير آمريكا» در ادامه اين گزارش مي افزايد:
«. . . به مدد روزنامه كيهان اقداماتي در دست است تا از طريق دستكاري در افكار عمومي، جبهه ملي بتواند با زيركي، رهبري مخالفان را از دست خميني بيرون آورد. . . » .
قابل ذكر است كه پس از پايان اعتصاب مطبوعات در 16 دي ماه 1357، ناگهان و در كمال شگفتي، سناتور مصباح زاده، مدير روزنامه كيهان، يكي از اعضاي شاخه مخفي حزب توده ايران به نام رحمان هاتفي را به سردبيري روزنامه كيهان منصوب كرد. از آن به بعد بود كه روزنامه كيهان به تبليغ وسيع براي جبهه ملي و حزب توده و نيروهاي چپ آمريكايي پرداخت تا مسير مبارزه ملت به رهبري امام(ره) را در محاق ببرد.
احسان طبري از تئوريسين هاي حزب توده ايران در كتاب كژراهه كه به خاطرات او اختصاص دارد، انتصاب رحمان هاتفي به سردبيري كيهان راعملي مشكوك وهدفدار ناميده است. پس از دستگيري رهبران حزب توده مشخص گرديد كه رحمان هاتفي، سرپرست و مسئول و سازمان دهنده سازمان نويد - تشكيلات مخفي حزب توده در ايران - بوده است و اين مسأله نمي توانسته از چشم ساواك دور مانده باشد.
چه كساني از ميادين خون و آتش گذشتند؟
پروژه رهبري سازي كاذب فقط به رسانه ها و روزنامه ها و مطبوعات وابسته محدود نبود، بلكه در ديگر نقاط مؤثر تجمع نيروها بخصوص جوانان با جديت بيشتري دنبال مي گرديد. در آن روزها در يكي از دبيرستان هاي شرق تهران تحصيل مي كردم كه از مكان هاي اصلي مبارزه دانش آموزي بود. به خاطر دارم در مراسمي كه در اواخر مهرماه 1357 به مناسبت چهلم شهداي هفده شهريور در همين دبيرستان برگزار شد، سراسر ديوارهاي سالن محل مراسم را عكس هاي بزرگ كشته شدگان مجاهدين خلق از جمله رضايي ها و آلادپوش ها پركرده بود. اين در حالي بود كه حتي خود سازمان مجاهدين خلق به دليل ماركسيست بودن برخي از اين كشته ها، پس از انقلاب نتوانست آنها را در فهرست به اصطلاح شهداي خود قراردهد. سؤال اينجاست كه چرا در آن زمان صحبتي از شهداي پاكباز نهضت امام خميني و طرفداران ايشان در ميان نبود كه حتي در زمره آنان كساني كه در جريان مبارزه مسلحانه ضدرژيم شاه كشته شدند نيز كم نبودند. شهدايي (همچون محمد بخارايي، نيك نژاد، اماني و صفار هرندي)(23) كه از پيشتازان مبارزه مسلحانه به شمار مي آمدند و هفت سال قبل از آنكه اين قبيل گروهها و گروهك هاي پرمدعاي ديگر دست به اسلحه ببرند، بر ضدرژيم پهلوي وارد مبارزه مسلحانه شده بودند و اساساً اين شهدا از پاكبازان اصيل گروههاي اسلامي پيرو امام خميني(ره) بودند و بيش از سايرين مصاديق بارز شهداي نهضتي به شمار مي رفتند كه در جريان حركت خود اوج گرفته بود و يا شهيد سرفرازي مانند سيدعلي اندرزگو(24) كه فقط دو هفته پيش از شهداي 17 شهريور به شهادت رسيد و چه تناسبي داشت كه در مراسم بزرگداشت جانباختگان جمعه خونين تهران از او ياد شود كه حدود 14 سال همه دستگاه امنيتي رژيم شاه اعم از ساواك و شهرباني و كميته مشترك به اصطلاح ضد خرابكاري را به دنبال خود كشانيد و نيز شهداي گروههاي ابوذر، منصورون، مهدويون (كه آنها هم به صورت خانوادگي و زير شكنجه به شهادت رسيدند) و. . .
چرا تصاوير هيچ كدام از اين شهدا برسر دست و يا بر ديوارها نمي رفت؟ چرا صحبت از هيچ يك از آن شهداي پيرو امام و يا روحانيوني كه در زير شكنجه هاي وحشيانه ساواك شهيد شده بودند، مانند آيت الله محمدرضا سعيدي، آيت الله شيخ حسين غفاري، حجج اسلام نصرت الله انصاري، عبدالحسين سبحاني، سيدكاظم قريشي و سيديونس رودباري.نبود. (25)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
21 -براي آشنايي با تاريخچه شكل گيري جامعه روحانيت مبارز به پيوست شماره 5 بخش پاياني كتاب مراجعه فرماييد.
22- براي آشنايي با نقش شهيد آيت الله بهشتي در شكل گيري انقلاب اسلامي به پيوست شماره 6 بخش پاياني كتاب مراجعه فرماييد.
23- از اعضاي شاخه نظامي هيأت هاي مؤتلفه اسلامي بودند كه در اول بهمن ماه 1343 در عملياتي با عنوان «عمليات بدر» حسنعلي منصور، نخست وزير وقت كه عامل اجراي قانون ننگين كاپيتولاسيون بود را تروركردند. (جهت اطلاع بيشتر مراجعه نماييد به كتاب «هيأت هاي مؤتلفه اسلامي»، تأليف اسدالله بادامچيان و بنايي)
24- سيدعلي اندرزگو از رهبران شاخه نظامي هيأت هاي مؤتلفه اسلامي بود كه طي سال هاي 43 تا 57 به مبارزه مخفيانه خود عليه رژيم شاه ادامه داد و در راه طراحي و اجراي عمليات مسلحانه، تشكيل گروههاي مبارز مسلمان آموزش، تربيت جوانان جهت مبارزه مسلحانه و اعزام آنها به پايگاههاي چريك هاي فلسطيني و همچنين تهيه و توزيع اسلحه و مهمات در ميان گروههاي مسلح فعاليت مستمري داشت و در ميان مبارزان و حتي ساواكي ها به يك اسطوره تبديل شده بود، چنانچه در عمليات نهايي براي دستگيري اش، نام عمليات در گزارش هاي ساواك «كيس سرفراز» ناميده شده است. او در غروب روز نوزدهم ماه رمضان 1357 در درگيري با افراد ساواك به شهادت رسيد. اندرزگو 14 سال فعاليت چريكي خود را پي گرفت آنهم در شرايطي كه مي گفتند عمر يك چريك از دو سال بيشتر نمي شود چنانچه فعاليت بسياري از معروفترين چهره هاي مبارزه مسلحانه از چند روز تا چند هفته پس از مخفي شدن، بيشتر به درازا نمي كشيد. شهيد اندرزگو در شمار مبارزاني بود كه طي نقشه اي جسورانه درصدد ترور شاه بود و دريغ كه با شهادتش اين طرح نافرجام ماند. قلمرو عملياتي اين شهيد از فلسطين و پاكستان و افغانستان را نيز دربرمي گرفت. (جهت اطلاع كامل تر مراجعه كنيد به كتاب «سردار سرفراز اسلام حجت الاسلام سيدعلي اندرزگو» از انتشارات مركز اسناد تاريخي وزارت اطلاعات)
25 -اولين شهيد نهضت امام(ره) كه در 2 فروردين 1342 در يورش مزدوران شاه به مدرسه فيضيه قم به شهادت رسيد.
