در تعريف اين پديده شوم كه در عرف جهاني منفور بوده و همچنين از منظر همه ملت ها و در قانون همه دولت ها "جرم جنايي" محسوب مي گردد بايد گفت كه در واقع مدلي جديد از برده داري است كه در دنياي مدرن امروز به اجرا در مي آيد.
هدف از اجراي اين عمل جنايتكارانه ، عموماً انتقال و دريافت انسانها به منظور وادار نمودن به تن فروشي، مجبور ساختن به كارهاي سخت و طاقت فرسا و در برخي موارد اجراي اعمال غير انساني مي باشد. اين پديده كه امروز در قالب نوعي تجارت انجام مي شود پس از قاچاق اسلحه و مواد مخدر سومين تجارت غير قانوني در دنيا به شمار مي آيد كه متاسفانه در سطحي نگران كننده در حال اجراست.
تاريخچه و دلايل ظهور قاچاق انسان در گروهك منافقين
تاريخچه اين عمل در گروهك منافقين به اواخر سال ۱۳۵۹ باز مي گردد كه در آن اين گروهك، هواداران و اعضاي خود از اين طريق به خارج از ايران منتقل مي كرد. آمار هاي غير رسمي از خروج حدود ده هزار عضو يا هوادار گروهك منافقين از آن تاريخ تا مدت ۹ سال خبر مي دهند.
كشورهاي مقصد در اين قاچاقچي گري منافقين، كشور هايي مانند عراق، تركيه، پاكستان و كشورهاي اروپا بودند. دلايل اين اقدامات بعضاً استفاده از اين نيروها در خارج از كشور و عموماً آموزش هاي تروريستي جهت اعزام به ايران و انجام عمليات هاي تروريستي بوده است كه در عمل نتيجه اين حركت ها براي منافقين ثمر بخش بوده كه بخش اعظمي از آمار ترور ۱۲۰۰۰ شهروند ايراني توسط اين گروهك از طريق همين بدست آمده است.
تعريف منافقين از قاچاق انسان!
سركرده گروهك منافقين (مسعود رجوي) كه به واسطه اينكه قاچاق انسان يكي از اركان اصلي فعاليت اين گروهك از سال ۵۹ به بعد به حساب مي آمد و انجام موفقيت آميز آن براي منافقين بسيار حياتي بود، مسعود رجوي سركرده گروهك منافقين در بهار سال ۱۳۶۶ در نشستي عمومي در پادگان اشرف، براي خروج هر فرد هوادار خود از ايران، عنوان يك عمليات را اطلاق نمود و همين نگرش كه با القائات منحرف رجوي در منافقين همراه شد، سبب گرديد كه اعضاي اين گروهك در باور خود قاچاق انسان را به عنوان يك عمليات مقدس بشناسند!
مراكز اصلي منافقين به منظور قاچاق انسان
به منظور خارج سازي هواداران منافقين از ايران پايگاه هايي در كشورهاي اردن، تركيه، پاكستان، امارات، هلند، آلمان، ايتاليا، اسپانيا و فرانسه و چند پايگاه در بغداد بوجود آمد كه به عنوان مثال "اكبر قرباني" يكي از اعضاي منافقين و "ابوالحسن مجتهد زاده" عضو شوراي مركزي گروهك منافقين به ترتيب از مسئولين اين پايگاه ها در تركيه و فرانسه بودند.
مركز اصلي قاچاق انسان منافقين پايگاهي بود به نام "جزي" كه در سال ۱۳۶۴ توسط گروهك منافقين در شهر سليمانيه عراق تاسيس شد و قاچاقچيان انسان كه براي اين گروهك فعاليت مي كردند از قبيل "سازمان خبات كردستان"، "حزب دموكرات كردستان"، "كومله"، "مافياي تركيه"، "مافياي پاكستان"، "مافياي امارات و كشور هاي عربي"، در كنار برخي از اعضاي ارشد منافقين در اين مركز ساكن بوده و فعاليت مي كردند.
قاچاقچيان سازمان اطلاعات و امنيت حزب بعث نيز پس از ايجاد روابط تنگاتنگ ميان رجوي و صدام به اين مركز كمك كردند.
قاچاق كودكان
قبل از پيدايي پديده شوم طلاق اجباري در سال هاي ۶۷ و ۶۸ در گروهك منافقين، بسياري از اعضاي گروهك به صورت خانواده در پادگان ها ساكن بودند اما به دليل محدوديت هاي غيرانساني ايجاد شده توسط رجوي كودكان در محلي به نام پانسيون نگهداري مي شدند و والدين فقط حق داشتند در روزهاي آخر هفته (پنج شنبه و جمعه) كودكان خود را از پانسيون تحويل بگيرند و به مكان اسكان خود منتقل كنند. پس از اين ملاقات كوتاه، دوباره مجبور بودند در بعد از ظهر جمعه فرزندان خود را دوباره تحويل پانسيون نمايند.
اما اين وضع نيز مطلوب رجوي نبود زيرا كه وجود اين كودكان باعث ايجاد علايق دنيوي و وابستگي هاي خانوادگي مي شد و اين مانع بهره كشي از نيرو ها به عنوان "فدائي" شده بود.
پس از آغاز جنگ عراق و كويت در سال ۱۳۶۹ بهانه حفظ جان كودكان از سوي رجوي مطرح شد و او توانست در يك سلسله اقدامات مخفيانه كودكان بين سنين شير خوارگي تا ۱۰ الي ۱۲ سالگي را از عراق به كشور هاي خارجي قاچاق نمايد.
بدين ترتيب كانون خانواده ها در گروهك منافقين از هم پاشيد و بسياري از اين والدين كه در عمليات هاي تروريستي كشته شدند ديگر هيچ وقت نتوانستند فرزندان خود را ملاقات نمايند. اما بعد ديگر اين پديده سرنوشت كودكان بود، آن دسته از كودكاني كه ظرفيت آموزشي مناسبي داشتند در كشور هاي ديگر تحت آموزش هاي نظامي و القاعات عقيدتي قرار گرفتند تا در مواقع لزوم جهت اجراي عمليات هاي تروريستي در عراق مورد استفاده قرار گيرند.
اين كودكان از آن به بعد تحت القائات ذهني قرار گرفتند و به گونه اي آموزش ديدند كه مفهوم خانواده را فقط در "پدر مسعود" مي دانستند. مابقي كودكان نيز يا در اختيار هواداران خارج كشور قرار گرفتند و يا به اتباع خارجي كه فرزندي نداشتند به عنوان فرزند خواندگي فروخته مي شدند.
سرنوشت اين كودكان تا بدانجا پيش رقت كه حتي خبر آزار و اذيت هاي جنسي دختران كم سن و سال توسط پدر خوانده ها نيز در عراق شنيده مي شد.
دهه هفتاد و فصل جديدي از قاچاق انسان
با شروع اين دهه، منافقين دچار ريزش شديدي در نيرو و بحراني در اين رابطه شدند كه در واقع حيات اين گروهك را به خطر انداخته بود زيرا كه تعداد نيروها تنها عامل بقاي منافقين محسوب مي شود و مبالغي را كه از صدام بابت مزدوري دريافت مي كردند وابستگي مستقيمي با كثرت نيروها داشت. اين موضوع از يك طرف و نفرت مردم ايران از اين گروهك تروريست به واسطه مزدوري صدام در زمان جنگ ايران و عراق، از طرف ديگر سبب شد كه ديگر روش هاي قديمي به اسم آزادي و مبارزه كارگر نباشد و منافقين بايد براي جذب نيرو به فريبكاري ديگري بپردازند.
به همين منظور و براي تأمين اين كمبود، طرحي به تصويب رسيد كه در واقع حاصل ذهن بيمار خود رجوي بود. در اين طرح كه با همكاري دلالان و مزدوران اين گروهك در كشورهاي همسايه و بخصوص تركيه و حتي در مرزهاي غربي و شرقي ايران صورت مي گرفت، بنا شد كه ايرانياني را كه به قصد پيدا كردن كار از كشور خارج مي شوند را فريب داده و با وعده كار در اروپا به عراق و اشرف وارد كنند. البته اين فريب كاري و قاچاقچي گري به خارج از مرزهاي ايران محدود نشد و قاچاقچياني كه در ازاي دريافت مبالغي كلان از منافقين به اين كار اقدام مي كردند در داخل ايران نيز با فريبكاري و به وعده كار، نيرو هايي را جذب نموده و به پادگان اشرف منتقل مي كردند.
نگاهي به افشاگري هاي جداشدگان اين گروهك كه به همين ترتيب به منافقين پيوسته بودند، ابعاد اين پديده را به خوبي آشكار مي سازد. هر چند كه برخي از آنها بر خلاف ادعايشان با آگاهي كامل جذب منافقين شده اند و اكنون كه به ايران بازگشته اند اين شائبه در مورد آنها وجود دارد كه شايد اين بازگشت تاكتيكي و بر نامه ريزي شده بوده باشد.
به هر حال قاچاق انسان برگي ديگر از اسناد جنايت منافقين است كه بر عليه مردم ايران و اعضاي اين سازمان اعمال شده است كه به صورت اجمالي در اين مقاله مورد بررسي قرار گرفت.
