1–" سایت های سازمان تروریستی مجاهدین خلق اعلام می کنند" مجمع حمایت از خلق های مورد تهدید" از این سازمان اعلام حمایت کرده اند . چند روز بعد این مجمع از اعلام حمایت خود به دلیل تروریست بودن این گروه عذرخواهی می کند ".
"حزب سبزهای آلمان از برخی از نمایندگان پارلمان آلمان به دلیل دیدار با گروه تروریستی منافقین انتقاد کرد" .
سفرهای تبلیغاتی مریم رجوی به ایتالیا و آلمان در ابتدا توسط سایت های منافقین و رسانه های وابسته به آنها پوشش داده می شود اما بعد از مدت کوتاهی نماینگان رسمی دولت های فوق اعلام می کنند این سازمان از نظر آنها همچنان سازمانی تروریستی است .
نیاز تبلیغاتی منافقین چیزی نیست که در طی چند سال اخیر صورت گرفته باشد . فلسفه وجودی این گروه تنها بر اساس تلاشهای تبلیغاتی پا بر جا بوده است و بزرگ نمایی های این سازمان تنها برای ابراز وجود بوده است . این فرقه نیاز شدیدی دارد که هر چند وقت یک بار به نوعی خود را مطرح کند و برای توجه به خود ، مرکز توجهی ایجاد نماید . فلسفه پرتاب تیر در تاریکی نیز یکی از همین روش ها است . آنها برای اعلام حمایت از خود در کنار نام بردن از تعداد محدودی از افراد و گروه های خاص ، همواره از اسم و اعتبار گروه های بین المللی و افراد معتبر استفاده می کند و استدلالشان هم این است که اگر این افراد و گروه ها اعتراضی به این مساله نکردند ما به هدف خودمان رسیده ایم و به قولی تیری در تاریکی رها کرده ایم که اگر به هدف برخورد کند موفقیت آمیز خواهد بود و اگر موفق هم نشدیم ضرری نکرده ایم !
فرقه رجوی با عمل به این تز تاکنون سر بسیاری از افراد و سازمان ها را کلاه گذاشته است . زیرا وقتی اعلامیه یا بیانیه ای از حمایت افراد و گروه هایی که خودشان هم خبر ندارند ( همانند 5 میلیون و 200 هزار عراقی ، 300 هزار نفراز شیعیان! و ... ده ها مورد دیگر ) توسط این فرقه مورد استناد قرار می گیرد ، این بیانیه ها در مراحل بعدی سند و مدرک مظلوم نمایی این فرقه قرار می گیرد .
2 - کارپردازان و وکلای سازمان تروریستی مجاهدین خلق با خرج ده ها میلیون دلار تمام تلاش خود را برای خروج از لیست تروریستی اتحادیه اروپا انجام می دهند . یک دادگاه بدوی هم سه بار حکم به خروج آنها از لیست تروریستی اروپا داده است و تعداد انگشت شماری از نمایندگان اتحادیه اروپا هم از آنها اعلام حمایت کرده اند .
اما سوال بزرگ این است که چرا با وجود تمام این تبلیغات منافقین، زمانی که قرار بر تایید نهایی آنها می رسد سران کشورهای غربی از این کار خود داری می کنند و رسما اعلام می کنند سازمان مجاهدین خلق از نظر آنها سازمانی تروریستی است ؟ چراسازمان مجاهدین خلق در همراه کردن کلی و به اجماع رساندن حمایت ها از خود تا این اندازه ضعیف است ؟ چرا تنها هنری که این سازمان دارد، به اجماع رساندن فردی برخی از چهره های سیاسی است و با این مساله شائبه همراهی تک چهره های سیاسی اروپایی با خود را – به بهای بهره مادی فراوان از این گروه – قوت می بخشد ؟
لااقل برای سران این سازمان تا به حال مشخص شده که نیروهای منتقد آنها درطی این چند سال اخیر بارها اعلام کرده اند باخروج این سازمان از لیست های تروریستی مختلف – به شرط ترک گذشته تروریستی – موافقند . پس چرا این گروهک تلاش می کند تا از یک مساله ای که حتی در صورت تحقق آن ، برای نیروهای منتقد این سازمان نیز قابل استقبال است به عنوان یک پیروزی برای خود استفاده کند؟ آیا این مساله غیر از این است که برای سران این سازمان تولید روحیه برای نیروهای خود به هر قیمت و به هر دلیلی یک اصل است ؟
اگر به رای دادگاهی که منافقین به آن استناد می کنند نگاه دوباره ای بیندازیم ، اولین بار که این حکم اجرا شد منافقین انگار فتح الفتوحی خاص کردند . تا چند روز به جشن و پایکوبی پرداختند . آن موقع منافقین و مریم رجوی تنها از اتحادیه اروپا خواستند آنها را از لیست خارج کند اما اخیرا و بعد از حکم سوم ، دو تغییر در رفتارهای منافقین ایجاد شده است . از یک طرف علی رغم تمام زوری که می زنند جشنهایشان شوق و ذوق زمانی که حکم اول دادگاه اعلام شد را ندارد ( هر چند که تلاش می کنند اینگونه نشان ندهد ) و از طرف دیگر لحن مریم و مسعود رجوی باغرب طلبکارانه ترشده است و انواع و اقسام نسبتها را نیز به اروپایی ها می دهند . برای مسعود و مریم رجوی خروج از لیست تروریستی از نان شب هم واجب تر شده است . چرا ؟ چون از طرفی می توانند تا روزگاری که احیانا از لیست تروریستی خارج شوند بهانه " مبارزه و تلاش برای احقاق حق " را زنده نگه دارند زیرا خود آنها هم نمی دانند کی و در چه زمانی بالاخره می توانند از لیست تروریستی خارج شوند و این بهترین بهانه برای این زوج تروریست است تا همچنان خود را فعال و پویا نشان دهند و از " اور" به اشرف دیکته کنند که مشغول مبارزه و تلاش برای آزادی هستند .
به راستی اگر این سازمان از لیست خارج شود چه می شود ؟ آیا می توان به عنوان مثال یک دزد سابقه دار و جنایتکار را آزاد کرد و از او توقع جنایت و دزدی مجدد نداشت ؟ آمار مستند نشان می دهد کمتر از 5 درصد از جانیان و خلاف کاران حرفه ای بعد از آزادی از زندان به زندگی سالم روی آورده اند .
ذات سازمان مجاهدین خلق با ترور و خشونت و فریب و بزرگ نمایی ساخته شده است و این سازمان بدون این عوامل اساسا فلسفه وجودی خود را از دست می دهد . فرض را بر این بگذاریم که این سازمان از لیست تروریستی نیوز خارج شود ، آیا تمایل به خشونت و مسلح شدن و کشتار در این سازمان از بین خواهد رفت ؟ آیا کسی می تواند باور کند که بعد از آزادی از بند حکم تروریستی بودن ، این سازمان دیگر به تروریسم روی نخواهد آورد ؟ خلع سلاح شدن این فرقه، اجباری بوده است ، درست همانند به بند کشیده شدن یک جنایتکار که از روی اجبار به این حکم تن می دهد. یک خلافکار حرفه ای در عین حال که در زندان بارها اعلام می کند اصلاح شده و رفتار درستی خواهد داشت اما در ذهن و هنگام صحبت با دیگر زندانیان نیز بارها اعلام خواهد کرد به محض آزاد شدن ، از فرد یا افرادی که مسبب زندانی شدن او بوده اند انتقام خواهد گرفت . این مساله را مقایسه کنید با گفته های مریم رجوی که بعد از خلع سلاح اجباری گروهکش توسط آمریکایی ها بارها اعلام کرده اعمال تروریستی ما مربوط به قرن گذشته بوده و ما درحال حاضر هیچ عمل تروریستی انجام نمی دهیم اما از سویی دیگر سایت ها و تلویزیون این فرقه شعار " ما زن و مرد جنگیم ، بجنگ تا بجنگیم " را به عنوان " شعار اشرف نشان " مایه افتخار خود می داند . آیا این شعارتئوریزه کردن جنگ و باقی نگاه داشتن نیروها در فضای خشونت نیست ؟ و آیا ذات تروریستی این فرقه با خروج از لیست تروریستی از بین خواهد رفت ؟
