منافقین که همزمان با نزدیکی دار و دسته های به اصطلاح مسلمان ، رکن دیگر جبهه کفر و نفاق را نیز از نظر دور نداشته بودند ، پس از شکست توطئه ائتلاف اسلامی ، به فعالیت دامنه دارتری برای ایجاد جبهه با گروهک های ضد انقلابی مارکسیستی دست زدند . در این راه آنان با گروهک هایی چون حزب دموکرات ، کومله ، اتحاد چپ ، اتحادیه کمونیستها ، اقلیت و ... تماس برقرار کرده و جهت تشکیل جبهه متحد کفر و نفاق مذاکرات گسترده ای را آغاز نمودند.
نکته قابل ذکر در این میان آن است که منافقین از فردای پیروزی انقلاب اسلامی در صدد برقراری رابطه نزدیک با گروهک های الحادی و تشکیل جبهه مورد نظر بودند و در این رابطه اقداماتی نیز به عمل آوردند . لیکن مواضع و عملکرد این قبیل گروهک ها در اوایل پیروزی انقلاب به گونه ای بود که با تاکتیک نفاق هماهنگی نداشت و از این رو دست منافقین را می بست . همانگونه که دانسته است تاکتیک منافقین در آغاز نه رویارویی فوری با نظام جمهوری اسلامی ، بلکه تدارک این رویارویی و به دست آوردن فرصت از طریق تظاهر به حمایت از نظام و رهبری انقلاب و دیگر شگردهای ریاکارانه بود . از این رو منافقین نمی توانستند با حفظ چنین ظاهری علنا با گروهک هایی که در کردستان ، گنبد و دیگر مناطق به مقابله مسلحانه با انقلاب اسلامی برخاسته بودند نزدیک شوند و به قیمت این نزدیکی ماسک ریا و نیرنگ را از دست بدهند . رجوی خود به این امر اعتراف کرده می گوید :
« بازی غلط جریان موسوم به اکثریت در گنبد (.... ) بالفعل امکان برپایی جبهه را در یک مقطع مشخص از بین برد» (1)
از این روست که ارتباط منافقین با گروهک های الحادی مارکسیستی کمتر تظاهر خارجی می یافت و در بسیاری از موارد به جلسات پشت درهای بسته خلاصه می گشت و در نشریات نفاق نیز غیر از حمایت های غیر مستقیم از جنایات گروهک ها در کردستان و گنبد و امثالهم تظاهری پیدا نمی کرد .
سال 1359 ، سال مهیا کردن مقدمات جبهه کفر و نفاق بود . در زمستان این سال مذاکرات منافقین و حزب دموکرات به نتایج مطلوب می رسد و دو طرف در مورد جبهه ای که بعدها پس از فرار رجوی و بنی صدر تشکیل گردید به توافق می رسند و به عنوان اولین گام در اعلام علنی نزدیکی منافقین با دار و دسته ای که دستش به خون صدها نفر مردم مسلمان کرد آغشته است ، مصاحبه ای با قاسملو در نشریه نفاق به چاپ می رسد که در آن بر ضرورت خروج پاسداران و ارتش از کردستان تاکید و سعی در تطهیر چهره جنایتکار و وابسته حزب دموکرات گردیده است . در همین دوران مذاکره با سایر جریانات مارکسیستی نیز ادامه می یابد .
جلسه منظم و مخفیانه با اتحادیه کمونیستهای ایران ، در جهت ایجاد یک جبهه به اصطلاح ضد امپریالیستی با شرکت منافقین و گروهک های مارکسیستی برگزار می شود و در همین رابطه مذاکراتی نیز با گروهک های کومله و اتحاد چپ صورت می گیرد و پیامهایی هم برای گروهک اقلیت فرستاده می شود . محور اصلی همه این کوشش ها دست و پا کردن جبهه ای از متشکل از نیروهای کفر و نفاق بود . اما این تلاشها در مجموع نتایج مطلوب منافقین رت به دست نمی دهند . زیرا گروهک های مارکسیستی علیرغم اشتراک منافع در براندازی نظام جمهوری اسلامی ، با یکدیگر نیز در حال کشمکش بودند و جمع کردن این جریانات ناهمگون در توان اهل نفاق نبود و به غیر از حزب جنایتکار دموکرات ، سایر گروهک های ضد انقلابی پاسخ مطلوب منافقین را نمی دهند . سردمدار فراری تروریستها در بیان این ناکامی می گوید :
« اپورتونیسم تسلیم طلبانه ذاتی توده ای جماعت در میان مارکسیستها و ... همچنین فرصت طلبی برخی گروهک های دیگر از عوامل مشخص شکل نگرفتن جبهه بودند.»(2)
اتحاد با لیبرالها
یکی از صدها نقابی که منافقین در اولین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی بر چهره کشیدند ، نقاب مخالفت با لیبرالیسم و لیبرالها بود . تظاهر به انقلابی گری و مخالفت با لیبرالیسم ، ایجاب می کرد که اهل نفاق خود را ضد لیبرال نشان داده و از جو پر شور انقلابی غالب بر جامعه حداکثر سوء استفاده را ببرند . منافقین در این دوران اصرار خاصی داشتند تا به همه نشان دهند که مرزهای عبور ناپذیری آنها را از لیبرال جدا کرده و نه تنها کوچکترین نزدیکی میان این دو جریان موجود نیست ، بلکه دشمن عمده منافقین در اصل لیبرالها هستند . در این رابطه مثلا می نویسند :
« تاکید می کنیم که مسئله استراتژیک ما همان لیبرالها هستند » و لیبرالها و مرتجعین « در برابر مصالح استراتژیک انقلاب و در برابر انقلابیون اصیل ! ! هر دو ، کم و بیش ، سر و ته یک کرباس اند » و « کدام لیبرال شناخته شده ای از برنامه ما حمایت کرده است ؟ و یا نهایتا اگر ما هشیاری نداشته باشیم که ازادی که برای ما یک آرمان !! است برای لیبرالها نهایتا یک تجارت است تا انتها با آنها خواهیم رفت و سرانجام شانه به شانه امپریالیستها خواهیم سائید و اگر به زعم ضدیت ماهوی ، بین ما و لیبرالها تنها در نمود و در ظاهر مشابهت هایی به چشم می خورد ، این دیگر نه گناه ما ، بلکه تقصیر ابعاد شبیه ( یا بهتر بگوییم مشتبه ) ظواهر و نمودهایی است که ماهیت های متضاد دارند.» (3)
منافقین طی این دوران علیرغم ادعاهای تو خالی فوق ، رد عمل برای نزدیکی هر چه بیشتر با لیبرالها فعالیت می کردند و از جمله با قلمداد کردن مصدق به عنوان « رهبر فقید مبارزات مردم ایران » به لیبرالها فهماندند که ارزشهای سازشکارانه لیبرالی در نزد آنان نیز محترم بوده و « ضدیت ماهوی » میان اهل نفاق و لیبرالها ، شعاری بیش نیست . منافقین برخلاف دعاوی دروغین ، از حاکمیت لیبرالیسم حداکثر استفاده را می بردند و از حرج و مرج که دولت موقت تحت عنوان آزادی و دموکراسی به وجود آورده بود ، به نفع سرقت و نگهداری اسلحه ، گسترش تشکیلات تار عنکبوتی نفاق و ایجاد جار و جنجالهای تبلیغاتی استفاده می کردند و لذا خواستار بقاء دولت بازرگان و ادامه آن اوضاع آشفته بودند ، خواسته ای که دقیقا با خط آمریکا منطبق بود .
منافقین در تحلیلهای درونی خود ، نظام جمهوری اسلامی را دارای دو پایه ارزیابی می کردند ، یکی لیبرالها و دیگری طرفداران خط امام و بر آ« بودند تا با تضعیف خط امام و نهایتا خارج کردن آن از صحنه ، حکومت را به سمت لیبرالیسم یکدست و یکپارچه کنند و خود نیز به پست و مقام دست یابند .
از همین روست که اهل نفاق تنها زمانی به رویارویی مسلحانه با جمهوری اسلامی برخاستند که دیگر اثری از لیبرالها در حاکمیت نبود و با خلع بنی صدر ، آخرین مهره این جریان نیز از دور خارج شده بود . همین واقعیت یعنی صبر و انتظار منافقین تا خروج آخرین نمایندگان لیبرالیسم از ارگانهای حکومتی ، به تنهایی کهفی است تا میزان نزدیکی این دو جریان را افشاء و بر ادعاهای ضد لیبرالی اهل نفاق مهر بطلان بکوبد.
پی نوشت:
1-مصاحبه با مجله ایرانشهر
2-مصاحبه با مجله ایرانشهر
3-نشریه منافقین شماره26، 10 و 11
