تربیت تشکیلاتی یا برده پروری

منافقین به محض آنکه فردی در دام آنان گرفتار و جذب طعمه های فریبنده نفاق می گردید، مرحله دوم کار تشکیلاتی، یعنی مطیع و برده ساختن وی را آغاز می کردند. ماشین آدمکشی منافقین نیازمند مهره هایی بود که از خود هیچ اراده ای نداشته باشند و دستورات سران جنایتکار نفاق را بدون چون و چرا اجرا کنند، زیرا اگر یکی از این مهره ها عمل نمی کرد، ماشین آدمکشی نفاق نمی توانست آنگونه که سردمدارانش می خواستند عمل نمایند.

سران منافقین که خود به خودی می دانستند در آینده ای نزدیک قصد دست زدن به چه جنایاتی را دارند و آگاه بودند که چنین جنایاتی برای هیچ کس و به هیچ عنوان توجیه پذیر نیست، تشکیلاتی را می خواستند که در آن جائی برای سوال، شک و تردید و استقلال فکری وجود نداشته باشد. از این رو اولین شرط پیوستگی به خودشان را نه اعتقاد به اصطلاح ایدئولوژی نفاق و نه حتی قبول خط سیاسی آن، بلکه تشکیلاتی بودن و پیروی کردن از فرامین تشکیلات قرار دادند.

این طرز تلقی، ریشه در همان سالهای اولیه شکل گیری نفاق دارد. آنان در جزوه شرح تاسیس سازمان منافقین می نویسند:

افرادی که به سازمان می پیوستند از درون جامعه می آمدند و هر کدام با خود ویژگی ها و خصایصی را با توجه به زمینه های اجتماعیشان به درون سازمان می آورند، ولی طبیعی بود که این تربیت اجتماعی، سازگاری چندانی با تربیت تشکیلاتی (که فی الواقع عالی ترین نوع تربیت است) نداشت لذا می بایست قبل از آموزشهای تئوریک، مبانی لازم برای چنین آموزش هایی را فراهم کرد. » ( شرح تاسیس و تاریخچه وقایع سازمان منافقین از سال 44 تا 1350، صفحه 32)

به عبارت دیگر علاوه بر اینکه تربیت تشکیلاتی را عالی ترین نوع تربیت قلمداد می کنند، به صراحت اعتراف می نمایند که این نوع تربیت مقدم بر سایر مبانی فکری نفاق قرار دارد و قبل از هر کار باید زمینه آن را فراهم گرداند. همین خط فکری در سالهای پس از پیروزی انقلاب نیز ادامه یافت و تقدم اصل تشکیلاتی بودن بر سایر اصول امتداد پیدا کرد. آنها در مقاله ای زیر عنوان سخنی با هواداران می‌گویند: «تشکیلاتی بودن اساسی ترین الزام پیوستگی به یک سازمان گسترده انقلاب است.» پس از برشمردن هدف منافقین که هماناً تشکیلاتی کردن فعالیتهاست، به هواداران فریب خورده می گویند:

«یکی از مهمترین خصوصیتها و شاید مهمترین آن هماهنگ کردن نیروها و انرژی ها و امکانات در جهت هدف می باشد.» و سپس با تشبیه عملکرد افراد یک تشکیلات با کسانی که می خواهند وزنه ای را با ریسمانی بکشند می نویسد:

«همه باید ریسمان را در یک جهت بکشند و اگر همان اول کار یا در وسط راه برخی افراد به هر دلیلی هماهنگی را از دست بدهند و جهت کشیدن ریسمانها عوض شود، نه تنها کمکی به حرکت بار در جهت نخواهد کرد، بلکه حتی نتیجه کار دیگران را هم به هدر خواهند داد. (نشریه منافقین شماره،82 ، خرداد 1359)

در اینجا نیز همانگونه که مشهود است، تشکیلاتی بودن، اساسی ترین الزام پیوستگی به منافقین قرار داده شده و همه را موظف به هماهنگی با اهداف منافقین نموده اند.

همین امر که نه مکتب و نه سیاست بلکه تشکیلاتی بودن، اساسی ترین الزام پیوستگی به منافقین قید شده است، به خودی خود طرز تفکر پوچ و ارباب منشانه جریان نفاق را برملا می سازد. برای آشنایی بیشتر با جوانب عملی این تفکر باطل، بجاست تا از زبان خود هواداران منافقین به آن پرداخته شود و نتایج شومش بررسی گردد.

سمیرا اشراق مسئل تشکیلاتی ناحیه مرکز در بخش دانش آموزی، می نویسد:

«در تشکیلات ما یعنی بخش دانش آموزی این طور جا افتاده بود که هر کس بهتر اطاعت تشکیلاتی داشته باشد، حل شده تر است، در نتیجه، این مسئله باعث می شد که رده فرد ترقی کرده و بالاتر می رفت و خلاصه هر فرد این رابطه را فهمیده بود که هر چقدر که اطاعت بیشتر باشد رده هم بالاتر است و این درواقع اصلی ترین معیار بوده» (نقل از اعترافات نامبرده).

شایسته امینیان، سراکیپ در نهاد دانش آموزی منافقین در همین رابطه می گوید:

«به ما گفته شد که اطاعت صد در صد بایستی وجود داشته باشد و برای افراد اینطور جا افتاده بود که میزان تبعیت کامل میزان حل شدگی کامل را در افراد نشان می دهد و خیلی صریح و جدی گفته شد که اطاعت تشکیلاتی مطلق است و چون و چرا در آن راه ندارد.» (نقل از ص 5 و 6 اعترافات نامبرده)

و یا حمید پیریائی، عضو یکی از واحدهای تروریستی منافقین، می نویسد:

«منافقین خط داده بودند که اولین شرط ارتقاء یک عنصر تشکیلاتی حل شدن کامل در مسئولیتی است که به وی از طرف تشکیلات داده می شود. به عبارت دیگر جای هیچگونه شک و سوالی در مورد مسئولیتش و اینکه چرا اینگونه مسئولیت، پیش نیاید» (نقل از ص 6 از اعترافات نامبرده)

عباس اسماعیلیان، عضو نهاد دانشجوئی، ارتباط از سال 59 ، در همین زمینه می گوید:

«بیشترین ارزش را به اطاعت بی چون و چرا از کانال تشکیلات و مرکزیت می دادند و به اصطلاح میزان حل شدگی تشکیلاتی اهمیت داشت و نه میزان حل شدگی عقیدتی ما» (نقل از ص 6 اعترافات نامبرده)

علی شکرائی با نام مستعار علی همدانی، سرشاخه در بخش اجتماعی منافقین در همدان و تهران می نویسد:

«مسئول من با من مطرح کرد بچه ها را باید طوری به عمل بیاوری که اگر سازمان فردا گفت که همه به خود نارنجک ببندید و به خیابانها بریزید کسی نگوید چرا و یا اینکه من این کار را نمی کنم. برای امتحان بچه ها قرار بر این شد که در کوه آنها را آزمایش کنیم و اگر کسی به حرف مسئولش گوش نکرد او را توبیخ و جریمه کنیم و مثلا به او بگوئیم 20 مرتبه سینه خیز برو، و این کار را من و مسئولم چند بار با هواداران سازمان انجام دادیم. به طور مثال یک روز به بچه ها گفتیم که عباس تو باید از این سنگ بالا بروی و امیر تو باید بدون کفش از رودخانه بالا بروی و اینکه مهدی تو باید 500 متر از مسیر کوه را بدوی و هر کدام که اطاعت می کردند محک زده و برای کارهای به اصطلاح بالاتر او را انتخاب می کردیم و هر کس خلاف عمل می کرد او را وادار به فروش نشریه در خیابان و یا به مدت دو تا سه هفته ارتباط او را قطع می کردیم.» (نقل از ص 6 از اعترافات نامبرده)

مرتضی ناصح پور، با نام مستعار علی عضو و فرمانده واحدهای تروریستی منافقین در همین رابطه می گوید:

« بعد از سی خرداد مسئله اطاعت تشکیلاتی اصلی شد که هر کس اجرا نمی کرد کنار گذاشته می شد، مخصوصا در موقع انجام جنایت باید همه از فرمانده خود اطاعت کنند یعنی هرچه گفت همان است. حتی اگر صد در صد مطمئن باشی که غلط است باید اجرایش کنی، اگر فرمانده روی هر دلیلی بیاید و بگوید بچه را هم آتش بزن و فلان زن را بکش بدون چون و چرا باید اجرا کرد یعنی اطاعت کور تشکیلاتی بدون حق هیچگونه سوالی» (نقل از اعترافات مرتضی ناصح پور ، ص 45 )

منافقین به منظور ایجاد روحیه اطاعت کورکورانه که با الفاظ فریبنده ای چون انظباط تشکیلاتی آرایش داده شده بود، گامهای حساب شده ای برداشتند و با حرکات زیرکانه ای زنجیر نفاق را به تدریج بر گردن هواداران فریب خورده تنگ تر کردند.