با چشم باز ، هشتم شهریور (3)

• سه :

بمب که منفجر می شود ، طبقه اول و دوم ساختمان نخست وزیری آتش می گیرد . آتش نشان های چند ایستگاه برای خاموش کردن آتش می آیند . هلیکوپتر هم می آورند ، اما خیلی هماهنگ نیستند و دو سه ساعت طول می کشد تا آتش را خاموش کنند . آتش را که خاموش می کنند ، می بینند رجایی و باهنر نه در میان زخمی هایی هستند که از آتش بیرون آمده اند ، نه در سالن جلسه .

می گردند و می گردند و بالاخره بقایای دو جنازه را می یابند که جز کاسه سرشان باقی بدنشان چنان جزغاله شده که قابل شناسایی نیست . حدس می زنند جنازه های باهنر و رجایی اند . جنازه باهنر را از دندان طلائیش می شناسند و جنازه رجایی را از دندان پر شده اش .

گویا دوستان کشمیری هم دنبال او می گردند و متوجه می شوند کشمیری نه میان زخمی هاست ، نه میان کشته ها ف آنها هر چه می گردند چیزی نمی یابند . برای همین بخشی از خاکسترها را در نایلونی می گذارند و می گویند این هم کشمیری !

صبح خبر می دهند جنازه جدیدی پیدا کرده اند ، جنازه سید عبدالحسین دفتریان ، مسئول ذی حسابی نخست وزیری . مهذب ، از دوستان دفتریان درباره پیدا کردن جنازه دفتریان می گوید :

" درست ساعت سه بعدازظهر هشتم شهریور شصت بود که من با رئیس دفتر ریاست جمهوری جلسه هفتگی داشتم . با تأخیری سه یا چهار دقیقته ای از اتاق خودم بیرون می آمدم که یکباره صدای انفجار آمد . من بعد از دو سه دقیقه خودم را به محل انفجار رساندم . هنوز جز چند نفری از دفتر ریاست جمهوری که در قسمت اصلی بودند و آقای بهزاد نبوی و آقای نوربخش کس دیگری نبود .

حتی آتش نشانی هم نیامده بود که من آنجا رسیدم . ساختمان در حریق بود ، ساختمانی که محل تشکیل جلسه شهید رجایی و شهید باهنر و سایر هم قطارانش بود آتش گرفته بود . بلافاصله شروع کردیم به اطفای حریق و کمک به آتش نشانی ، که متأسفانه مقداری وسیله کم داشتند و پنج شش دقیقه ای از انفجار گذشته بود .

من شاهد دقیق ماجرا بودم ، به خصوص دقت می کردم . اما به هیچ وجه در آن لحظه نمی توانستم تصور کنم که امکان شهادت شهید دفتریان نیز هست . چون یک طبقه بالاتر از طبقه ای بود که حادثه رخ داده بود . اما بعد از اطفای حریق ، حدود بیست و پنج دقیقه بعد ، جسدی را بسته بندی کردند و در پتو پیچیدند که یقیناً جسد شهید رجایی بود . بعد از این که جسد شهید باهنر را که قطعه قطعه بود جمع کردند و از در شمالی بیرون دادند ، چند نفری از بچه ها داد می زدند که صدایی از آسانسور می آید و کسی نمی رود آنجا .

اما کسی به حرف آنها گوش نمی کرد ، چون باورشان نمی شد . دوباره آمدند و گفتند که آقا صدای داد و فریادی از آسانسور می آید و صدای ضربه ای به آسانسور می زنند شنیده می شود ، حتی یکی از بچه ها صریحاً می گفت که گوشه ای از انگشتی از لای در آسانسور نخست وزیری که همیشه هم مقداری باز است ، دیده می شود .

اما شعله های آتش واقعاً به کسی اجازه نمی داد که جلو برود . خلاصه بعد از آن که تمام آن ساختمان را آب گرفتند و ساختمان به زمین ریخت و جسد پیرزنی هم که رهگذر بود پیدا شد ، شایعه هایی منتشر شد که تکه هایی از بدنی که در پلاستیک کرده بودند ، جسد کشمیری است .

اما شهید دفتریان در آسانسور بر اثر دود ، شعله و مقداری ضربه فوت می کند ، گویا چهار پنج ساعت هم در آسانسور با نبود هوا می ماند ، شب که همه به خانه می روند و می گویند که دیگر چیزی نیست و شعله های آتش هم خاموش شده و هیچ جا آتشی نیست ، بر می گردند به نخست وزیری و می گویند نکند در آسانسور کسی باشد ؟ که این حدود ساعت هشت و نیم بوده ، آمدند و دیدند که دفتریان هست ، در حالی که رمقی ندارد ، گویا بدنش هنوز گرم بوده ، که تا ایشان را به بیمارستان می برند شهید می شوند ."

روز بعد ، مطبوعات اسامی شهدا و مجروحان حادثه را اعلام می کنند ، شهدا : شهید رجایی ، شهید باهنر ، کشمیری و پیرزنی که از کنار ساختمان عبور می کرده و زیر آوار مانده است . مجروحان : سرهنگ وحید دستجردی سرپرست شهربانی جمهوری اسلامی ، سرهنگ سید موسی نامجو وزیر دفاع و نماینده امام در شورای عالی دفاع ، تیمسار شرفخواه جانشین فرمانده نیروی زمینی ، سرهنگ وصالی ، سرهنگ اخیانی رئیس ستاد ژاندارمری جمهوری اسلامی ، سرهنگ کتیبه ای نماینده ستاد مشترک ارتش و عده ای از کارکنان دفتر نخست وزیری . نه میان زخمی ها نامی از دفتریان هست ، نه میان شهدا ، نه در مطبوعات و نه در بیانیه های رسمی .

با چشم باز ، هشتم شهریور (2)