حامیان تروریسم، آدرس اشتباهی می‌دهند. این منطق رفتاری آنها در همه مجامع بین‌المللی و دیدارهای دیپلماتیک است.
وزرای خارجه عربستان و ترکیه به همراه مقامات رژیم صهیونیستی، از فردای پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده، دوره راه افتاده و سعی می‌کنند تا با کتمان نقش خود در تشدید بحران‌های منطقه‌ای و جهانی، ایران را مسئول وضع موجود در غرب آسیا معرفی کنند. صحبت‌های لیبرمن، جبیر و اوغلو را یک‌بار دیگر بخوانید؛ درست مانند کودکانی می‌مانند که برای پنهان ماندن نقش‌شان در یک دردسر بزرگ، سعی می‌کنند دیگری را مقصر مشکلات موجود جلوه دهند و پشت‌سر این فرافکنی مخفی شوند.
موضع تهران در اجلاس امنیتی مونیخ اما مانند دیگر رقبای منطقه‌ای نبود. ایران نه ترکیه را مقصر مشکلات معرفی کرد و نه عربستان را. تهران نشان داده که می‌خواهد به مبارزه واقعی با تروریسم بپردازد و روشن است که این مبارزه، نیاز به اتحاد همه دولت‌های منطقه فارغ از رقابت‌های منطقه‌ای دارد. این نکته‌ای است که آنکارا و ریاض آن را درک نکرده و به‌جای توافق بر سر مبارزه با تروریست‌ها، سعی می‌کنند ایران را مقصر همه مشکلات منطقه جلوه دهند.
طبیعی است که اختلاف‌افکنی منطقه‌ای ترکیه و عربستان، بازی در زمین صهیونیست‌هایی است که 38 سال است کوشش می‌کنند، ایران را به‌جای اسرائیل، در مرکز توجه افکارعمومی قرار داده و تهدید ایران را پررنگ کنند. این سناریو، مورد حمایت لندن و واشنگتن نیز هست، چراکه آنها می‌دانند در طول تاریخ هر بار دولت‌های منطقه به یکدیگر نزدیک شده‌اند، بازنده این نزدیکی، فقط بازیگران فرامنطقه‌ای بوده‌اند. همان بازیگرانی که با دامن زدن بر اختلافات، کوشش می‌کنند از این شکاف‌ها به سود خود برای دخالت در مسائل منطقه‌ای استفاده کنند.
اجلاس امنیتی مونیخ به‌خوبی نشان داد که با وجود امضای توافق هسته‌ای و از بین رفتن زمینه‌های ایران‌هراسی، هنوز هم برخی دولت‌ها سعی می‌کنند با بزرگنمایی مشکلات منطقه و مقصر جلوه دادن کشورمان، پا در همان راهی بگذارند که پیش از امضای توافق هسته‌ای می‌گذاشتند. با این تفاوت که این بار افکارعمومی در جهان گوش شنوایی برای داستان‌سرایی مقامات ترکیه و عربستان ندارد. افکارعمومی می‌پرسد، ماجرای تجاوز عربستان به یمن چیست و چرا نهادهای بین‌المللی در سکوت دولت‌های مدعی، به‌طور مداوم عربستان را متهم به نقض حقوق بشر می‌کنند؟ چرا انگلیس به یک کشور کودک‌کُش اسلحه می‌فروشد و چگونه است که ترکیه به‌جای برخورد با دولت‌های حامی کودتا در این کشور به کشوری انتقاد می‌کند که در شب کودتا، در کنار مردم ترکیه ایستاده بود؟
پاسخ به همه این سوال‌ها هم ساده و هم مشکل است. ساده، چراکه کاملا واضح و بدیهی است اما مشکل، به این دلیل که هنوز برخی سیاستمداران در منطقه به بلوغ سیاسی نرسیده و منافع غرب آسیا را نمی‌توانند به‌طور مستقل تشخیص دهند.
