مدتی است که سایت های وابسته به فرقه منافقین اقدام به درج مطالبی در باب حمایت از ملی گرایی و شخصیت های ملی و مشروطه طلب کرده اند. اشک افشانی برای افرادی همچون دکتر حسین فاطمی و ستار خان در سالروز اعدام این دو شخصیت برجسته تاریخ سیاسی ایران این سوال را مطرح ساخته است که چه نسبتی بین ملی گرایی ایرانی و فرقه گرایی رجوی وجود دارد؟ واقعیت امر این است که عملکرد سازمان منافقین در دوران پس از انقلاب و بویژه اقدامات تروریستی این گروهک و در ادامه همکاری آنها با صدام علیه ملت ایران و خصوصاَ مناسبات درونی آنها از این سازمان فرقه ای بسیار متصلب ساخته است که هیچ مناسبتی با ملی گرایی و وطن پرستی ندارد. دراین میان قبل از پرداختن به هر چیزی لازم به نظر می رسد تا مشخصات فرقه را بشناسیم و در ادامه تفاوت های آن با ملی گریی و مشروطه طلبی مورد بررسی قرار دهیم تا بیش از پیش به اقدامات منافقانه و دروغین منافقین در این رابطه پی ببریم.
واژه فرقه بیانگر یک سازمان استاتیک و ایستا است، که دارای مناسبات درونی به شدت بسته و خفقان آور است؛ بطور عمده سه شاخصه اصلی برای یک فرقه متصور است.
1-رهبری خودانتصابی مادام العمرکه به لحاظ معنوی به شدت مورد ستایش پیروان خود قرار می گیرد و پیروان خود را موظف به اطاعت محض از او و فرامین خود می داند. وی خود را از هر گونه خطا و استباهی مصون می داند و به هیچ کس اجازه سوال و پرسش ازخود و عملکردش را نمی دهد.
2- ساختار تشکیلاتی بسیار متصلب با اتوریته شدید رهبر که قدرت خود را از بالا و در یک شکل هرمی اعمال می کند . در این ساختار مخوف هیچ عضوی قادر به مهار قدرت رهبر مطلق العنان نیست و وی به هر شکلی که بخواهد بر اعضا حکمرانی می کند.
3- در این ساختار به شدت خفقانی تلاش گسترده ای از سوی سرکردگان و عُمال فرقه در جهت انجام مغزشویی و بی هویت ساختن افراد برای جدا ساختن آنها از گذشته شان و سرسپرده ساختن آنها برای همیشه به شکلی بسیار سازمان یافته صورت می گیرد که حاصل این اقدامات تربیت افرادی بی اراده و خشک مغز است که حاضر هستند در جهت امیال شیطانی رهبر خودانتصابی دست به هر اقدامی بزنند، اگر چه این عمل به مرگ آنها به فجیع ترین شکل ممکن منجر شود.
ویژگی های فوق به علاوه بسیاری از فاکتور های دیگر شکل دهنده فرقه منافقین است. این گروهک که به فراخور زمان و برای حفظ بقاء روشهای زیادی را به آزمون گذاشته است اخیراً با توجه به از دست دادن توان نظامی خود از دو شیوه شانتاژو تبلیغات(پروپاگاندا) تواماَ بهره می جوید. این گروهک در شرایط فعلی در وضعیت برزخی به سر می برد، به این معنی که از یک طرف به دلیل گذشته تروریستی خود امکان بازگشت به ایران را برای خود بسیار دشوار می بیند و از طرفی دیگر ماندن آنها در کشور عراق با توجه به اولتیماتوم دولت عراق برای خروج آنها از این کشور، بسیار شکننده به شمار می رود. این شرایط باعث شده است که سرکردگان این فرقه از یک طرف اقدام به تهدید جامعه جهانی مبنی بر تکرار حوادث خودسوزی سال 2003 نماید، که به طور تلویحی از سوی سرکردگان فرقه به انحاء مختلف ابراز شده است. از طرفی دیگر ناکارایی این اقدامات و احتمال برخورد تند غربی ها با این اقدام آنها برای سران این فرقه تا حد زیادی اثبات شده است. این وضعیت سبب شده است که منافقین به تقلید بسیار ناشیانه ای از سیاست های ملی و پرستش شخصیت های ملی گرا و بعضاَ مشروطه خواه روی آورند تا به این وسیله آبروی از دست رفته خود را در بین ایرانیان بدست آورند. اما واقعیت غیر از آن چیزی است که رجوی و باند او تصور آن را دارند. بی شک حافظه تاریخی ملت ایران نه تنها عملکرد منافقین را به خوبی به یاد دارد بلکه رشادت ها و قهرمانی های ستارخان که به سردار ملی ایرانیان معروف شد بر آنها پوشیده نیست. ستارخان در برهه ای از تاریخ ایران که به استبداد صغیر معروف شد عَلَمِ مخالفت با استبداد زمانه را سرلوحه خود ساخت و تا پای جان حتی با منافقانی که بعد ها به دنبال منحرف ساختن انقلاب مشروطه بودند مبارزه کرد تا اینکه در این راه جان خود را از دست داد. اما واقعیت فرقه منافقین نه تنها مبارزه و جان فشانی برای وطن نبود بلکه در داخل فرقه آنها استبداد و اتوریته ای به مراتب شدید تر از استبداد صغیر حاکم شده است، که هر گونه مخالفت درونی را به شکلی بسیار غیر انسانی سرکوب می سازد. ستار خان سردار ملی ایران نه تنها با استبداد داخلی به مبارزه برخاست بلکه هنگامی هم که در تنگنا قرار گرفت حاضر به فرمانبری از هیچ قدرت خارجی برای تضمین بقاء خود نشد. به عبارت دیگر ستارخان در دو جبهه استبداد داخلی و استعمار خارجی مبارزه کرد. اما فرقه منافقین در تاریخ سیاسی ایران خیانتی را مرتکب شد که هرگز از حافظه تاریخی ایرانیان پاک نخواهد شد و آن همپیمانی با صدام در هنگامه ای بود که ملت ایران با یکی از خونخوارترین دیکتاتورهای جهان در جنگ به سر می بردند.
با توجه به این شرایط تلاش منافقین در مقایسه خود با افرادی همچون ستار خان قیاسی مع الفارق و ناشیانه به شمار می رود. این فرقه چنانچه بخواهد مثالی برای خود در تاریخ ایران بیابد چاره ای جز پناه بردن به فرقه اسماعیلیه که هویت خود را در تروریسم ، آدمکشی و استفاده ابزاری از دین تعریف می کرد ندارد.
