منتور کیکیا روزنامه‌نگار برجسته آلبانیایی با سی سال سابقه کار رسانه‌ای است. در سابقه وی خبرنگاری تحقیقاتی در رسانه‌های مکتوب آلبانی و ریاست اتاق خبر در چندین شبکه تلویزیونی ازجمله شبکه تلویزیونی ملی تاپ‌چنل و یورونیوز آلبانی دیده می‌شود. او در حال حاضر تحلیلگر مسائل سیاسی و امنیتی و مجری برنامه‌ای در تلویزیون ام‌سی‌ان است. وی در گفتگو با هابیلیان، ضمن اشاره به تاریخچه خصومت‌ورزی و نفرت‌پراکنی منافقین علیه ایران، اظهار کرده است که آلبانی نمی‌خواهد بخشی از این تاریخچه باشد. این روزنامه‌نگار باسابقه، با تکرار روایت رسمی دولت آلبانی مبنی‌بر درکاربودن نیت انسان‌دوستانه برای پناه‌دادن به منافقین در سال 2013، تصریح می‌کند که کمپ تیرانا دیگر «جزیره» نیست و ساکنان اجازه ندارند در آنجا کاری جز پناه‌گرفتن انجام دهند. آنچه در ادامه می‌آید، متن کامل این مصاحبه است که در اختیار مخاطبان هابیلیان قرار می‌گیرد.
به‌عنوان اولین سؤال، لطفاً درباره دلایل و جزئیات اقدام اخیر دولت آلبانی در حمله به مقر گروهک منافقین در تیرانا برای مخاطبین ما توضیح دهید. ارزیابی شما از این اقدام چیست؟
دفتر دادستانی ویژۀ [مبارزه با فساد و جرایم سازمان‌یافته] آلبانی (اسپاک) فرایند رسیدگی شفافی را درخصوص نظارت بر اقداماتی که ممکن است از خاک آلبانی -مشخصاً اردوگاه منافقین (سازمان مجاهدین خلق)- در قالب رهگیری غیرقانونی داده‌های رایانه‌ای؛ ایجاد تداخل در داده‌های رایانه‌ای؛ ایجاد تداخل در سیستم‌های رایانه‌ای؛ و سوءاستفاده از تجهیزات صورت بگیرد، در دستور کار دارد. ازین‌رو، باتوجه‌به شواهدِ دال بر احتمال وقوع این اقدامات از اردوگاه منافقین (مجاهدین خلق) در مانز، دادگاه حکم بازرسی از ساختمان‌های محل اقامت اعضای این گروه را صادر کرد.
در مقام ارزیابی، فکر می‌کنم این حق مقامات آلبانیایی است که در هرکجا و از هرکس در قلمرو جمهوری آلبانی بازرسی کنند. اینکه آیا خشونت به‌کار رفته فراتر از حد مجاز بوده یا خیر، مسئله دیگری است. آنچه مسلم است، اعضای منافقین (مجاهدین) حق نداشتند مانع این شوند که نیروهای پلیس به وظیفه خود عمل کنند. این اقدام آنها باعث بروز حوادثی شد که شاهدش بودیم.
پس از اجرای عملیات در مقر گروهک منافقین، مقامات آلبانیایی از احتمال وقوع چندین عمل مجرمانه در آنجا، ازجمله تحریک به جنگ سخن گفتند. اگر این اتهامات ثابت شود چه اتفاقی برای منافقین رقم خواهد خورد؟
اعمال مجرمانۀ احتمالی، آن‌هایی است که در بالا به آن اشاره کردم. درحالی‌که پلیس دستگاه‌های الکترونیکی زیادی را، درمجموع حدود 150 دستگاه، ازجمله رایانه، لپ‌تاپ و یواس‌بی، کارت حافظه و غیره را کشف‌وضبط کرده که هم‌اکنون برای تحقیق و بررسی در اختیار دادستان است. من هم تعبیر «تحریک به جنگ» را شنیده‌ام، اما معتقدم که هدف دادستانی از بازرسی، ازبین‌بردن احتمال شکل‌گیری حملات سایبری از محل اردوگاه مجاهدین خلق، چه علیه ایران یا سایر کشورها، بوده است. اردوگاه دیگر «جزیره» نیست که دولت در آن نفوذی نداشته باشد، آن‌گونه قبل از عملیات بود. این مکان بخشی از قلمرو آلبانی است و ازین‌رو نمی‌تواند منبع تهدید -به هر شکل آن- باشد و برای مچ‌اندازی با فرد، نهاد یا دولتی دیگر مورد استفاده قرار بگیرد. بااین‌حال، حتی چناچه اتهامات به‌لحاظ قانونی تأیید شود، فکر نمی‌کنم قرار باشد هیچ یک از اعضای مجاهدین خلق به زندان بروند. معتقدم هدف از این بررسی و مداخله، توقف این فعالیت مخرب و ازبین‌بردن احتمال تکرار آن بوده است.
مقامات آلبانیایی اظهار داشته‌اند که هرگونه تصمیم مبنی‌بر ادامه اسکان منافقین منوط به اجرای تعهدات این گروه، یعنی فعالیت‌نکردن علیه ایران است. به‌نظر شما، باتوجه‌به بیش‌از چهار دهه سابقه منافقین در خصومت‌ورزی علیه ایران، آیا می‌توان مداخلات این گروه را صرفاً با وضع قوانین سخت‌گیرانه مهار کرد؟
این موضع رسمی تیراناست که مجاهدین خلق را در آلبانی اسکان دادند، نه برای ادامه فعالیت سیاسی علیه دولت تهران، بلکه تنها برای پناه‌گرفتن؛ زیرا جان آنها در عراق در خطر بود. آنها آزادانه در تیرانا تردد می کنند و شهروندان آلبانیایی رفتار نژادپرستانه یا اعمالی که نشان‌دهنده نفرت باشد، نسبت به آنها از خود نشان نمی‌دهند. اما باز هم تأکید می‌کنم که آنها فقط برای پناه‌گرفتن آنجا هستند و نه برای انجام اقدامات دیگر. سازمان مجاهدین خلق سابقه‌ای پر از جنگ و نفرت با دولت ایران دارد، اما دولت آلبانی و خود مردم آلبانی در را به روی آنها باز نکردند تا جزئی از تاریخچه‌شان شوند. من عملیات پلیس و تحقیقات دفتر دادستانی را دقیقاً در همین راستا ارزیابی می‌کنم. آنها منافقین را مهار کردند تا به منافع سایر دولت‌ها و کشورها از جمله ایران آسیب نرسانند.
به‌نظر شما، در صورت استمرار فعالیت‌های مخرب منافقین علیه تهران در خاک آلبانی، چه تهدیدات امنیتی ممکن است متوجه کشور شما شود؟
من فکر نمی‌کنم مجاهدین خلق به خودی خود تهدیدی برای شهروندان آلبانی و امنیت آن باشند. آنچه خطر محسوب می‌شود و در زمان پذیرش آنها ابتدا توسط سالی بریشا و سپس ادی راما، نسبت به آن هشدار داده شد، وارد چالش‌شدن با دولت ایران بود. حملات سایبری علیه مؤسسات عمومی و نهادهای مرتبط با امنیت آلبانی این را ثابت کرد. به‌همین‌دلیل، با تصمیم دولت برای اخراج سفیر و کارکنان سفارت ایران از تیرانا، روابط دیپلماتیک به نقطه صفر رسید.
با این حال، مداخله دولت آلبانی به‌منظور متوقف‌کردن حملات منشأگرفته از اردوگاه مجاهدین نشان‌دهنده عزم آلبانی برای برخورد با هرنوع اقدام علیه سایر کشورها شامل ایران از داخل قلمرو خود و مجبورکردن سازمان مجاهدین خلق به پایبندی به توافقنامه اقامت و سکونت در آلبانی است. به نظرم، ازین‌پس اردوگاه مجاهدین تحت نظارت مستمر دولت خواهد بود.
چرا دولت آلبانی در سال 2012 درخواست دولت آمریکا برای پناهندگی‌دادن به اعضای منافقین را قبول کرد؟ باتوجه به این واقعیت که طبق اعتراف رهبران گروه، کشور دیگری در آن زمان حاضر به پذیرش آنها نبود؟ به عنوان یک شهروند آلبانیایی، این تصمیم را چطور ارزیابی می کنید؟
ورود گروه مجاهدین خلق به آلبانی اقدامی نبود که با استقبال افکار عمومی مواجه شود. منتقدان زیادی بودند که می گفتند این کار غلط است، دقیقاً به این دلیل که مطمئن بودند من‌بعد دولت تهران تهاجمی خواهد شد. خود دولت آلبانی می‌دانست که این کار هزینه دربرخواهد داشت، همان‌طور که عملاً داشت. همچنین معتقدم انداختن مشکل به گردن کشور شما درست نیست. اما دو دلیل برای حضور آنها در اینجا وجود دارد:
برای درک اینکه چرا درخواست آمریکا را آلبانی پذیرفت درحالی‌که سایر کشورها نپذیرفته بودند، باید درک کنیم که روابط آلبانی با ایالات متحده بسیار خاص است. آلبانیایی‌ها مدیون آمریکایی‌ها هستند و آلبانی متحد نزدیک ایالات متحده است. هرچند، پذیرش درخواست آمریکا تحت تأثیر این واقعیت هم بود که مردم آلبانی در تاریخ خود در مواقع نیاز توسط کشورهای دیگر مورد استقبال قرار گرفته‌اند. و به این دلیل است که در مواقع مشابه، مثلاً زمانی که دولت می‌خواست درخواست آمریکا انتقال بقایای سلاح‌های شیمیایی سوریه را به آلبانی بپذیرد، شاهد اعتراض عمومی نبودیم.
بااین‌حال، مجاهدین خلق را در آلبانی نپذیرفتند تا به جنگ خود با دولت ایران ادامه بدهد، بلکه به آنها برای زندگی امن پناه داده شد. من معتقدم هیچ دولتمرد آگاهی در آلبانی نمی‌پذیرد که از خاک آلبانی حملات به ایران طرح‌ریزی شود. حتی در بین شهروندان آلبانی نیز نفرتی از مردم ایران وجود ندارد.
