تحریم‌های تسلیحاتی ایران که با هدف هموارسازی راه تروریستها برای غلبه بر منطقه غرب آسیا وضع شده بود، پایان یافته و به این ترتیب ماه عسل 13 ساله تروریستها به پایان رسید.
شورای امنیت ۱۳ سال پیش در اوج بحران اتمی ایران طی قطعنامه‌ای خرید و فروش هرگونه سلاح متعارف را که در شمار فعالیت‌های عادی کشورهاست، در ارتباط با ایران ممنوع کرد. بهانه این ممنوعیت نگرانی از ماهیت برنامه اتمی ایران و در اصطلاح شورای امنیت کاهش خطر احتمالی تسلیحات اتمی ایران عنوان شد اما از نگاه ناظران این امر پوشیده نبود که علت تحریم‌های دفاعی، جلوگیری از نفوذ ایران به بازار تسلیحاتی منطقه پس از جنگ 2003 عراق بود.
قطعنامه تحریمی شورای امنیت محدودیت‌های وسیعی را برای صنایع دفاعی کشورمان پیش بینی می کرد. جز ممنوعیت خرید و فروش سلاح اتمی که یک ممنوعیت عام برای کشورهاست، شورای امنیت خرید و فروش سلاح‌های متعارف را هم در ارتباط با ایران ممنوع کرده بود. امری که کمی بعد با شکل‌گیری داعش، به خوبی نشان داد این تحریم باهدف تضعیف کشورهای مستقل در منطقه به منظور میدان دادن به تروریستها صورت گرفته است.
تانک جنگی، خودروهای رزمی و زرهی، توپخانه‌های سنگین، هواپیماهای نظامی و جت‌های جنگنده، هلی کوپترهای تهاجمی، ناوهای جنگی، انواع موشک‌های کروز و بالستیک، سامانه‌های موشکی و دفاع موشکی، سکوهای پرتاب موشک، زیردریایی و قطعات یدکی مورد نیاز تسلیحات، آموزش استفاده و بکارگیری و البته تعمیر ادوات نظامی، تامین مالی و خدمات مالی برای خرید و فروش موارد یاد شده، همگی در تحریم شورای امنیت قرار داشت و براساس این قطعنامه، ایران نه مجاز بود که این موارد را بخرد و نه اجازه داشت که این ادوات را در صورت تولید داخلی به فروش برساند.
این وضعیت باب میل تروریست‌هایی بود که می‌خواستند با کمک سرویس‌های جاسوسی بیگانه و سلاح هایی که از راه‌های نامتعارف و متعارف
از کشورهای غربی به آنها می‌رسید، غرب آسیا را زیر سلطه خود بکشند.
تحریم تسلیحاتی ایران، کشورهای مستقل منطقه را تحت فشار قرار داده بود و آنها مجبور بودند سلاح‌های قدرت‌های فرامنطقه‌ای را خریداری کنند. دولت‌هایی که همزمان متحد تروریستها بودند و با وارد کردن فشار بر دولتهای منطقه، عملا زمین بازی را به سود تروریستها هموار می کردند.
کشورهای غربی در 13 سالی که ایران در تحریم تسلیحاتی قرار داشت، از فروش اسلحه به عنوان یک اهرم فشار استفاده کرده و سعی می‌کردند تا به بهانه تامین امنیت کشورها، استعمار خود را در غرب آسیا عمق بیشتری بخشند. نتیجه این امر، تضعیف بیش از پیش دولتها و رشد گروه های تروریستی و افراطی بود که از خلاء دولت قدرتمند برای تقویت بنیان‌های فکری و تشکیلاتی خود بهره می‌بردند.
حالا با پایان یافتن بازی تحریم‌های تسلیحاتی ایران که پنج سال پس از اجرای توافق هسته‌ای و بر مبنای قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل متحد رخ داد، تروریستها بیش از همیشه نگران شده و می‌دانند که نتیجه گشایش در خرید و فروش سلاح ایرانی، انزوای آنها و تقویت دولت های مستقل منطقه است.
تهران در 13 سال تحریم، به خوبی توانست به توسعه توان دفاعی خود روی آورده و نه فقط در زمینه ساخت پهپاد و قایق‌های تندرو، که حتی در ساخت تانک، نفربر و موشک‌های بالستیک نیز به توان بالایی دست پیدا کرد.
این محصولات امروزه با تقاضای بالای دولتهای منطقه روبروست و همین امر می‌تواند به امنیت درونزای منطقه کمک کرده و کشورهای غرب آسیا را از وجود دولتهای بیگانه و قدرت‌های فرامنطقه‌ای بی‌نیاز کند.
تروریستها در دو دهه گذشته بیشترین استفاده را از امنیت وارداتی در منطقه داشته اند. حالا اگر دولتهای غرب آسیا با استفاده از ظرفیت‌های درونی به همکاری برای تامین امنیت مشترک در حوزه خلیج فارس همت گمارند، دیگر جایی برای تروریستها و پیمانکاران امنیتی قدرت‌های غربی نیست که با تفرقه اندازی، سلطه بر سرزمین‌های نفت خیز را ادامه دهند.
دکترمصطفی انتظاری هروی؛ مدرس علوم سیاسی دانشگاه
