روز هشت شهریور سال 1360 در یك اقدام تروریستی بی سابقه، جلسه شورای امنیت كشور با حضور رئیس جمهور و نخست وزیر منفجر شد و شهید محمدعلی رجائی (رئیس جمهور) و شهید محمدجواد باهنر (نخست وزیر) به همراه عبدالحسین دفتریان (مدیرکل اداری و مالی نخست وزیری) و سرلشگر هوشنگ وحید دستجردی (ریاست شهربانی کل کشور) در این انفجار تروریستی به شهادت رسیدند.
ساعت 3 بعدازظهر روز هشت شهریور 1360، جلسه شورای امنیت كشور؛ حاضران: محمدعلی رجایی (رئیس جمهور)، محمد جواد باهنر (نخست وزیر) و مسعود كشمیری (جانشین دبیر شورای امنیت) دور میز جلسه نشسته اند. تیمسار هوشنگ وحید دستجردی كنار باهنر و بعد از او اخیانی به جای فرماندهی ژاندارمری كل نشسته، در كنار وی به ترتیب تیمسار كتیبه، سرورالدینی معاون وزیر كشور، خسرو تهرانی از اطلاعات نخست وزیری، كلاهدوز قائم مقام سپاه یك طرف میز بودند و طرف دیگر میز تیمسار شرف خواه معاون نیروی زمینی، سرهنگ وحیدی معاون هماهنگی ستاد مشترك، سرهنگ وصالی فرمانده عملیات نیروی زمینی و سرهنگ صفاپور فرمانده عملیات ستاد مشترك قرار دارند.
ضبط صوت بزرگ كشمیری كه مخصوص ضبط جلسات است، درست نزدیك رجایی و باهنر قرار می گیرد و كشمیری به معمول هر جلسه چای می ریزد و برای حاضرین می آورد و پس از گفتگویی كوتاه با خسرو تهرانی از جلسه خارج می شود. او پیش از خروج از جلسه كیف بزرگی را كه همیشه همراه دارد با پا به نزدیكی رجایی هدایت می كند.
كشمیری از ساختمان نخست وزیری خارج شده و به میدان پاستور و نزد كسانی می رود كه منتظر او هستند تا جانشین دبیر شورای امنیت را به یك نقطه امن انتقال دهند. همزمان صدای انفجار شدیدی منطقه را می لرزاند. مطابق نظر كارشناسان بمب از نوع خاص «تخریبی- آتشزا» بوده كه از حدود 2 پوند تی- ان- تی و مقداری منیزیم تشكیل و در یك كیف دستی جاسازی شده بوده.
سیدرضا زواره ای ماجرای آن دقایق را این گونه شرح می دهد:
«مطابق با اظهارات بازجویی، كه من دیدم، در روز انفجار نخست وزیری، آرایش نیروهای حاضر در نشستن، به این شكل بوده كه رئیس جمهور در صدر میز [ضلع شمالی میز مستطیلی جلسه] و در سمت چپ او [ابتدای ضلع طولی چپ به سمت در خروجی] نخست وزیر، بعد صندلی وزیر كشور، بعد رئیس شهربانی و بعد نمایندگان نیروهای مسلح در دو طرف میز، در سمت راست رئیس جمهور [ابتدای ضلع طولی سمت راست رئیسجمهور] مكان منشی جلسه قرار داشت كه «كشمیری» در آن روز روی آن صندلی نشست. كیف بمب را در كنار پای خود نزدیك به «شهید رجایی» كار گذاشت. «كشمیری» نمی بایست در آن جلسه شركت كند و در صورت شركت احتمالی هم، باید در انتهای ضلع طولی چپ میز یعنی تقریباً آخرین فاصله از رئیس جمهور و نخست وزیر می نشست. ولی درست جلسه قبل از انفجار و نیز جلسه انفجار او در مكان كنار رئیس جمهور كه جای نشستن مسئول اطلاعات و تحقیقات نخست وزیری یعنی «خسرو تهرانی» بود، جا گرفت «در كنار در ورودی یعنی پشت صندلیهای نخست وزیر، وزیركشور، رئیس شهربانی، در ورودی و خروجی جلسه بود كه در كنار در با كمی فاصله، فلاسك های آبجوش و چای و تعدادی استكان و نعلبكی وجود داشت. «كشمیری» بدون كیف، از جای خود بلند می شود. برای «باهنر» و «رجایی» چای می ریزد. از پشت «باهنر» و «دستجردی» به طرف جای اصلی استقرار خود در انتهای میز كه «خسرو تهرانی» روی آن نشسته بود، می رود. با او مكالمه كوتاهی میكند. به جای اینكه برود و سرجای جدید خود در كنار مرحوم «رجایی» بنشیند، از در خارج میشود.
سرهنگ كتیبه در شرح واقعه روی داده میگوید:
«من موقع ورودم به اتاق كنفرانس مشاهده كردم كه آن خائن از خدا بی خبر (كشمیری) در حال ورود به جلسه است. قبل از همه مرحوم «شهید وحید دستجردی» گزارش وقایع هفته شهربانی را عنوان كرد. مرحوم كلاهدوز هم در آن جلسه از طرف سپاه پاسداران حضور داشت. در همین لحظات كه بحث و گفتگو در جلسه ادامه داشت من ناگهان احساس كردم همینطور كه روی صندلی نشسته بودم بی اراده سرپا ایستاده و تمام صورتم و مخصوصاً پیشانی ام بهشدت می سوزد.
مسئله ای كه برای من اهمیت دارد، شدت انفجار بود كه ما صدای آن را در آن لحظه نشنیدیم، ولیكن پرده های گوش افرادی كه آنجا بودند تمام پاره شده بود.»
خبرگزاری فرانسه به نقل از خبرگزاری پارس (كه بعدها به خبرگزاری جمهوری اسلامی ایرنا تغییر نام یافت) اعلام كرد، گروه مجاهدین خلق (منافقین) در انگلستان طی اطلاعیه ای مسئولیت این انفجار را پذیرفته اند.
البته بعدها نیز مسعود کشمیری، عامل اصلی این جنایت تروریستی، به مناسبت -مثلا- انقلاب ایدئولوژیک، نامه ای بدون نام خطاب به مسعود و مریم رجوی نوشته و این دو جنایتکار را تا حد معصومین و حتی بالاتر از آن بالا برده و اوج سرسپردگی خود را اثبات می کند و در ضمن همین نامه شرح ماجرای برنامه ریزی برای نفوذ و انجام یک اقدام بزرگ (که برابر شواهد و قرائن همان انفجار دفتر نخست وزیری است) را گزارش می دهد.
