شهید نبیالله کریمی در سال 1337 در روستای قشلاق نوروز از توابع شهرستان بیجار در خانوادهای متدین دیده به جهان هستی گشود. اسم او در شناسنامه باب الله است و سال تولدش 1343. برای اینکه به خدمت سربازی در رژیم طاغوت پهلوی نرود با سختی فراوان شناسنامه ای جدید با نام و تاریخ تولد غیرواقعی گرفته بود.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، فعالیت ضدانقلاب و گروهکهای تروریستی تجزیه طلب و جیرهخوار استکبار در نقاط مختلف کردستان به ویژه بیجار آغاز شد. چتههای ضدانقلاب با پشتوانه استکبار و آمریکا برای ناامن جلوه دادن ایران اسلامی به میدان آمدند اما با غیرتمندی مردم شهرها و روستاها و دلاورانی همچون نبیالله کریمی نقشههای شوم آنان را نقش برآب کردند.
یکی از رزمندگان همراه شهید در خصوص دقایقی قبل از شهادت وی میگوید: هشتم آبانماه سال 1360 بود و 3 شنبه، ما مقری داشتیم در میدان گوزن های شهر مهاباد که برقراری امنیت این شهر و جلوگیری از سقوط آن توسط گروهک ها، به عهده ما بود. بچههای ما به صورت 4 نفره و نوبتی در سطح شهر گشتزنی میکردند و از غروب به بعد هم شهر حالت حکومت نظامی داشت و رفت و آمدی در آن صورت نمیگرفت.
آن روز من و نبیالله به اتفاق دو تن دیگر از رزمندگان، از گشت برگشتیم تا با توجه به اینکه هنگام ظهر بود، مشغول خوردن غذا شویم، در همین فاصله هم گروه گشت بعدی آماده و از ساختمان مقر خارج شدند.
هنوز مشغول خوردن نهار نشده بودیم که صدای تیراندازی آمد، ظاهراً در فاصله استقرار ما و خروج گروه گشت جدید از مقر، نیروهای مسلح حزب دموکرات و کومله از فرصت استفاده کرده و به خیابان آمده بودند تا در مقابل نیروهای ما ایستاده و محل استقرار ما را به تصرف خودشان درآورند.
نیروهای گشت جدید به اول خیابان بعدی که میرسند، تروریست ها در مقابل آنها ایستاده و شروع به تیراندازی میکنند. ما هم که صدای تیراندازی را شنیدیم، بلافاصله اسلحهها را برداشته و به سمت محل درگیری حرکت کردیم. قبل از رسیدن، نبی الله در کنار یک کامیون که در حاشیه خیابان پارک شده بود سنگر گرفت تا از پشت سر، مراقب ما باشد و ما به جلو رفته و ضمن دور کردن ضد انقلاب، بچههایی که شهید و یا مجروح شده بودند را به مقر برگردانیم.
نبی الله که مستقر شد ما حرکت کردیم، سر یک 3 راهی که پیکر تعدادی از بچههای شهید و مجروح ما رها شده بودند رسیدیم، در مقابل ضد انقلاب، ایستادگی کرده و آنها را به عقب راندیم.
نزدیک غروب در حال انتقال پیکر شهدا و مجروحین بودیم که دیدم سر و صدایی از کنار کامیون و در مسیری که محل استقرار بابالله بود، نمیآید. کمی که دقت کردم. دیدم خون سرخش بر روی زمین است و سایر رزمندگان او را به مقر انتقال دادهاند.
در وصیت نامه ساده و سرشار از اخلاص این شهید دلاور و شیرمرد کُرد اینچنین آمده است:
من یکی از افراد حزب الله و در جبهه جنگ حق علیه باطل در مهاباد مشغول نبرد با کفار میباشم. اگر چنانچه شهادت نصیبم شد وصیت میکنم که من جز راه الله و راه امام امت، خمینی کبیر، راه دیگری نداشته و با کمال عقل خود به این نبرد پا نهادهام تا از اسلام و مسلمین دفاع نمایم و اگر چنانچه پیروزی از هر طریق نصیبم شد هر کسی از اعضای خانوادهام که این وصیت به دست او میرسد بداند که من کاملاً مسلمان بوده و در راه امام و خداوند بودهام و همگی شما را به خداوند متعال میسپارم.
اینجانب نبیالله کریمی وصیت میکنم. طلبکاریهایم را بخشیدم. از مال دنیا یک تیشه و ماله دارم آن را هم به جهاد سازندگی بدهید.
برادرش میگفت: نبی الله سواد نداشت و برایم این پرسش مطرح شد که پس چگونه وصیت نامهاش را نوشته است؟ به سراغ دوست همرزمش رفتم که در آخرین روزهای حیات شهید در کنارش عکس به یادگاری گرفته بود.
او گفت: ما با نبی الله 3 ماه در مهاباد مستقر بودیم که به دلیل اوضاع نابسامانی که آنجا داشت ما در مقری در میدان گوزنها ماندگار شدیم. در مکانی که مأموریتمان بود، اوقات فراغت زیادی داشتیم.
یک شب نبی الله گفت چون امام تکلیف کردهاند که درس بخوانیم من میخواهم همراه با جنگ و حضورم در جبهه از فرصتها استفاده کرده و درس هم بخوانم. این را که گفت من هم استقبال کرده و شروع کردم به آموزش او. دفتری تهیه کرده بود و من هم هر شب سرمشقی داده و درسش را پیگیری میکردم.
دو سه روزی به شهادتش مانده بود که گفت میخواهم وصیت نامهای بنویسم. لذا دفترچه وصیت نامهای که تهیه کرده بود به من داد و گفت هرچه که میگویم بنویس. دفترچه را گرفتم و در حالی که اصلا باورم نمیشد که او اینگونه مقید به انجام فرایضش باشد، سوالهای دفترچه را میخواندم و پاسخهای او را مینوشتم. به صفحه 11 وصیت نامه که رسیدیم. نوشته بود: و مطالبات من به این شرح است: به اینجا که رسیدیم دفترچه را از من گرفت و گفت این قسمت را خودم میخواهم بنویسم. دفترچه را به او دادم. هنوز املای بعضی از کلمات را به درستی نمیدانست. لذا از من میپرسید و من برایش روی کاغذ دیگری نوشته و او از روی نوشته من مینوشت.
وقتی نبی الله این چند کلمه (طلبکاریهایم را بخشیدم. از مال دنیا یک تیشه و ماله دارم، آن را هم به جهاد سازندگی بدهید!) را در دفترچهاش نوشت، من خندهام گرفته بود. گفتم: آخه یک ماله چه ارزشی دارد که میخواهی در وصیت نامهات آن را به جهاد بدهی؟ و او در کمال صداقت و سادگی گفت: اتفاقا مالهاش خیلی خوب است. از این مالههای معمولی نیست!