مریم رجوی همسر سرکرده فرقه منافقین در گفت و گو با رویترز، تعدادی از اراذل و اوباش را مردم نامید و گفت: «لازم است که سياستي جدي در جهت قطع روابط اقتصادي و سياسي با ایران اتخاذ شود، چرا که هم اکنون مردم!! به خيابان ها ريخته اند و بايد به آنان کمک شود. آمريکا و اروپا بايد اقدامي صورت دهند.»
وی بدون اشاره به موج مردمی و بسیار گسترده ای که در جای جای ایران در اعتراض به هتک حرمت عاشورا به راه افتاده است، تنها به تعداد اندکی از اراذل و اوباش که در تهران و در یکی-دو خیابان موجب خرابکاری و فتنه شدند اشاره و از آن ها به عنوان مردم یاد کرد، آن هم اوباشی که خیلی از آن ها تا کنون حتی نامی از سازمان نامطبوع مریم رجوی نشنیده اند و برخی هم تنها می دانند این فرقه جنایات زیادی انجام داده است.
سال هاست که مسعود و مریم رجوی برخی اعتراض های آرام صنفی گروه های کارگری را متأثر از پیام ها و هدایت های خود می دانند و دانشجویان و حرکت های دانشجویی را نیز ساخته و پرداخته پند و اندرز خود به شمار می آورند. تمام مردمی که مسعود و مریم رجوی از آن ها یاد می کنند تنها عده ای اراذل و اوباش هستند که ناخواسته و بدون اطلاع، مزدور بی جیره و مواجب منافقین شده اند و در حوادثی مثل هتک حرمت اخیر، خود را خسر الدنیا و الآخرة می کنند.
تمام مردمی که مسعود و مریم رجوی از آن ها یاد می کنند، به عده ای محدود می شوند که تنها اموال عمومی را تخریب می کنند، به مغازه های شخصی آسیب می رسانند و مساجد و بانک ها را به آتش می کشند. آن ها که ثمره شعار مرگ ورد زبانشان است و به رأی 2/98 درصدی مردم به نظام جمهوری اسلامی مرگ می گویند.
تمامی مردمی که مسعود و مریم رجوی از آن ها یاد می کنند به تجمع های اعتراضی 10، 20 نفری افراد این فرقه در مقابل سازمان های حقوق بشری برای التماس در جهت اخراج نشدن عده ای تروریست از عراق محدود می شوند.
دلاوران مسعود و مریم رجوی عده ای چماق به دست هستند که در دادگاه محکومیت دروغ پرداز این فرقه، به چند جدا شده بی سلاح حمله می کنند و ضرب و شتم می کنند و آن چه لایق خودشان است بر زبان می آورند.
تمامی دلاوران! این زوج تروریست همان ها هستند که در اردوگاه اشرف اسیرند و روزی هزاران بار به خود ننگ می فرستند که چرا وارد این سازمان تروریستی شده اند؛ دلاورانی! که زن و فرزند و زندگی را فدای دو جرثومه فساد کرده اند و خود را در گرداب نیستی و اسارت فدا کرده اند.
مریم رجوی وقتی می داند در دل مردم ایران جایی ندارد، برای این که ثابت کند جنازه رو به موت فرقه اش هنوز اندک ضربانی دارد، حرکت عده ای خس و خاشاک را مصادره به مطلوب می کند تا در تلویزیون تمام سانسور منافقین برای افراد فرقه اش نشان دهند و بگوید «اضمحلال نزدیک است» و دلخوشی عده ای مرده متحرک را موجب شود.
مریم رجوی در گفت و گو با رویترز همچنین اعلام کرد: «اين جنبش اعتراضي اکنون خواستار همان چيزهايي است که مد نظر ماست.»
واقعیت این است که مسعود و مریم رجوی هر چه از اول انقلاب رشته کرده بودند پنبه شده است؛ هر چه داد و فغان زدند که مردم به خیابان ها بریزید و طومار بپیچید، در عوض طومار خودشان بیشتر پیچیده شد، هر چه داد و فریاد زدند که تحریم کنید و رأی ندهید، اوضاع بهتر شده و هر انتخابات نسبت به قبل بهتر و با شکوه تر برگزار شد. در انتخابات اخیر، حسرت منافقین با انگ تقلب هم به شادی تبدیل نشد و امروز پس از گذشت 28 سال، مسعود و مریم رجوی تنها به صدور بیانیه و پیام برای عده ای اراذل واوباش – آن هم بعد از خرابکاری و شرارت – بسنده می کنند. بدبختی تا چه حد که این زوج مفلوک می دانند اگر قبل از آشوب ها پیام بدهند، حتی همین اراذل و اوباش هم به آن ها اعتنایی نمی کنند. در نتیجه سران این فرقه می دانند که بهترین راه، کمین کردن همانند کفتارها و لاشخورها است تا بر سر پس مانده و لاشه غذای گرگ ها بیایند و سرود فتح و پیروزی سر دهند و اعلام کنند که ما شکارچیان ماهری هستیم.
بدبختی تا این حد است که این فراموش شدگان نه برای کسب اعتبار و آبرو بلکه برای تبلیغ بر سر جنازه فرقه شان – که ما هنوز زنده ایم – پا بر همان اصول اولیه خود گذاشتند و با حمایت از عده ای خواص همانند آیت الله منتظری، کروبی و میرحسین موسوی (همان ها که بارها مورد حملات کلامی منافقین قرار گرفتند) تلاش می کنند از نمد طرفداران این افراد برای خود کلاهی ببافند.
آیا گروهی در تاریخ بوده است که تا این اندازه به حقارت و هرزگی سیاسی رسیده باشد؟
