میلیتاریسم یا نظامی گری، نوعی افراطی از تکیه دولتها بر نیروی نظامی است که بیش از آنکه با اهداف دفاعی و یا ایجاد امنیت صورت گرفته باشد، ریشه در ترس و هراس افکنی در دل سایر کشورها داشته و نوعی پیام آور جنگ است تا نویددهنده صلح.
میلیتاریسم، در واقع کوششی است برای آنکه یک دولت از طریق تهدید به جنگ، جلوی استقلال سایر ملتها را گرفته و مانع از آن شود که یک دولت بتواند به گونه ای غیروابسته در محیط بین الملل برنامه های خود را پیش ببرد.
از یاد نباید برد که این فقط میلیتاریسم و تهدیدات نظامی دولتها نیست که با هدف وحشت آفرینی توسعه پیدا می کند. تروریسم هم در هدف با میلیتاریسم یگانه است. در واقع تروریست ها نیز افرادی هستند که می خواهند از طریق ارعاب، مقاصد خود را پیش برده و حاضر نیستند که تن به خواست مردم بدهند.
بنابراین اگر بپذیریم که تروریسم و میلیتاریسم هردو ابزارهایی برای ایجاد هراس در دل مردم هستند، آنگاه روشن خواهد شد که چرا همزمان با افول قدرت تروریست ها در خاورمیانه، ایالات متحده به تقویت میلیتاریسم پرداخته و با وارد کردن ناوهای جنگی خود سعی می کند این سیگنال را به کشوری مستقل چون ایران ارسال کند که قدرت ایجاد یک جنگ تازه در خلیج فارس را دارد.
البته آمریکا که به تازگی نیروهای خود را از سوریه خارج کرده و به این ترتیب شکست نهایی در این کشور را پذیرفته است، حالا کوشش دارد این شکست را با وارد کردن تجهیزات تازه نظامی در خلیج فارس جبران کرده و مقابل شکست نهایی تروریست ها بایستد.
از یاد نباید برد که در دهه های اخیر، هرگاه که تروریست ها دچار ضعف و شکست در منطقه شده اند، واشنگتن با به راه انداختن جنگی تازه، فرصتی را برای ایجاد و تقویت موج تازه ای از تروریست ها مهیا می کند.
تحرکات تازه میلیتاریستی کاخ سفید در خلیج فارس، نمونه ای تازه از همین سناریوی تکراری است. ورود تجهیزات جدید نظامی برای آنکه خدمات امنیتی به همکاران تروریست پنتاگون اعطا کند.
تردیدی نباید داشت که در چشم انداز آینده تحولات منطقه، قطعا رویکردهای جدید آمریکا در ورود نیروی نظامی محکوم به شکست است. بنابراین آمریکایی ها همانطور که از سوریه خارج شدند، دیر یا زود باید خلیج فارس را نیز ترک کنند. با این همه تلاش های کنونی برای نظامی گری در منطقه و افزایش رقابت های نظامی در این محدوده چیزی به جز ارائه خدمات نظامی به تروریست هایی نیست که هم در سوریه و هم در یمن شکست خورده اند.
خلیج فارس استعمارگران بسیاری را دیده است که به این منطقه پا گذاشته و با شکست آن را ترک کرده اند. از پرتغالی ها و انگلیسی ها گرفته تا آمریکایی ها. بنابراین دونالد ترامپ نیز باید بداند که تکرار تجربه ریگان در منطقه به سود ایالات متحده نیست و رئیس جمهور آمریکا بهتر است به جای تن دادن به خواست تروریست ها و همکاران افراطی خود در منطقه، به فکر هزینه کرد منابع مالی خود در آمریکا برای مردم این کشور باشد که گرفتار فقر و مشکلات اقتصادی متعدد هستند.
