تروریسم جهانی، دنیا را در چنگ مرگبار خود نگاه می‌دارد و باعث نابودی و بی ثباتی دموکراسی‌های ملی و سیستم دموکراتیک بین المللی می‌گردد. تروریسم جهانی به دولتهای دموکراتیک ضربه زده و آنها را مجبور می‌کند که به سازمان‌های خود جهت دستیابی به آزادی مختصر، سخت گرفته و آزادی‌های مدنی را انکار کنند. تروریسم، حقوق بشر و آزادی‌های افراد را در هم می‌شکند. تروریسم آهسته وارد جنگ‌های تاریخی و اخیر (فلسطین، عراق، سوریه، یمن، بحرین و کنیا و پاکستان) شده، از توقعات مشروع مردم سوء استفاده کرده و توسط دولتهای حامی و شبکه‌های تروریستی القاء گشته و توسط افراط گرایی‌های ایدئولوژیک و مذهبی تحریک می‌شود. تروریسم با نفوذ در مخاصمات مسلحانه، بدون توجه به علل و کیفیت آنها (یعنی ماهیت ملی یا بین المللی آنها)، همه گیر و در نتیجه خطرناک می‌شود.
تروریسم خود را استتار کرده، در درگیری برای استقلال افراد درگیر شده، با نام آنها فعالیت کرده و از چارچوب‌های قانونی بین المللی اجتناب می‌کند. تروریسم باعث تحریک جنگ ها شده و ساختارها و فرایند تصمیم گیری دموکراتیک جامع جهانی را فلج می‌کند. جامعه جهانی توسط ترور فلج شده و سازمان ها و ساختارهای آن از کار می‌افتد. در بحران عراق، ناتوانی شورای امنیت، در یافتن توافقی بین اعضای دائمی شورا جهت پایان دادن به رژیم صدام حسین، باعث دخالت یک طرفه ی آمریکا و انگلیس و خرد شدن دولت جهانی شد و پس از آن محصول هرج و مرج یعنی داعش شکل گرفت که آنچنان مخرب بود که تا سال ها نیازمند ترمیم است. بحران سوریه که یک تراژدی است که در تاریخ ثبت گردید و جهان شاهد هرنوع جنایت در این کشور بود.
بحران فلسطین نیز در یک بن بست قدیمی است. نه تنها کلیه مذاکرات، بلکه نقشه راه یعنی مرتبط ترین تلاش جهت دستیابی به راه حلی بر اساس مذاکرات، و مدرن ترین خط مشی برخاسته از فرایند تصمیم گیری ترکیبی که دولتها و سازمان‌های بین المللی را تحت حاکمیت سازمان ملل، گرد می‌آورد نیز متوقف شد. هرچند این نقشه راه یک تحرک مخوف صهیونیستی پشت پرده داشته و دارد.
در این میان قطعنامه اتحاد برای صلح، مقرر کرد که زمانی که شورای امنیت با یک تهدید یا نقض صلح یا تجاوز مواجه است و قادر به عمل نیست، مجمع عمومی می‌تواند اقدامات ضروری را اتخاذ کند.
به هر ترتیب مقابله با تروریسم نیازمند سازوکار مشترکی است که بایستی ابتدا بصورت منطقه ای و سپس در سطح بین المللی دنبال گردد. این یک ضرورت است تا تحت نشست‌های جهانی مستمر، تروریسم در محاصره افکار عمومی جهانی و تصمیمات ناب اعضای ملل متحد قرار گیرد. در این راستا راه مقابله همیشه نظامی نیست و یک راه موثرتر بسترهای فرهنگی و اجتماعی است تا بواسطه ی آگاهی افراد و شهروندان به ورطه ی حرکات مخرب کشیده نشوند. از این رو گفتگوی میان دولتی نیاز امروز برای مقابله با تروریسم است.
