جانباز محمد خوشخو در سال 1337 در شهرستان تربت حیدریه در استان خراسان رضوی متولد شد. پدرش کشاورز و مادرش خانه دار بود. جانباز خوشخو 2 خواهر و 3 برادر دارد.
در سال 1357 بعد از گرفتن دیپلم وارد دانشگاه شد؛ اما بعد از ورود به دانشگاه به دلیل انقلاب فرهنگی درس را رها کرد و در سال 1359 وارد سپاه شد و در سپاه تربت حیدریه مشغول به کار شد. در همان سال ازدواج کرد و حاصل ازدواجش 6 فرزند است. در تاریخ 1/6/1363 در حادثه بمب گذاری که در میدان راه آهن تهران اتفاق افتاد به درجه والای جانبازی نائل آمد. وی در سال 1364 مجددا به دانشگاه رفت و تا سال 67 مدرک فوق دیپلم خود را در رشته صنایع اتومبیل دریافت کرد و هم اکنون بازنشسته سپاه می باشد.
هابیلیان: لطفا خودتان را معرفی کنید و از زندگی و سوابق خود بگویید.
بنده «محمد خوشخو» متولد سال 1337 در شهرستان تربت حیدریه هستم. پدرم کشاورز بود و مدتی است به رحمت خدا رفته اند. 2 خواهر و 3 برادر دارم. در سنین نوجوانی در فعالیت های انقلابی علیه رژیم ستم شاهی شرکت داشتم. سال 1357 دیپلم گرفتم و بعد از پیروزی انقلاب وارد دانشگاه شدم؛ اما مدتی نگذشته بود که جریان انقلاب فرهنگی پیش آمد و دانشگاه ها تعطیل شد.
سال 1359 همکاری با سپاه را آغاز کرده و در همان سال ازدواج کردم. بعد از عضویت در سپاه و گذراندن تعدادی دوره مهارتی، وارد مراحل کاری شدم. در گزینش سپاه تربت حیدریه مدتی مشغول به کار بودم. از طریق سپاه برای عملیات بیت المقدس به جبهه اعزام شدم و تا مدتی بعد از این عملیات و آزادی خرمشهر در جبهه ماندم.
اواخر مرداد ماه سال 1363 بود که برای انجام ماموریتی به تهران رفتم. همان زمان در میدان راه آهن تهران در یک حادثه بمب گذاری که توسط منافقین انجام شده بود، این افتخار بزرگ نصیب من گردید و جانباز شدم.
هابیلیان: نحوه مجروحیت و شرح حادثه را بیان فرمایید.
اواخر مرداد ماه سال 1363 بود که برای ماموریتی عازم تهران شدم. بعد از 3 روز که کارم در تهران به پایان رسید به راه آهن رفتم و قصد داشتم به مشهد برگردم.
ساعت 7 صبح وارد میدان راه آهن شدم. زمان زیادی تا حرکت قطار مانده بود. چون زود رسیده بودم تصمیم گرفتم از فرصت استفاده کنم و صبحانه بخورم. در پیاده رو قدم می زدم و آرام ساندویچم را می خوردم که ناگهان صدای مهیب انفجار آمد و من پرت شدم وسط خیابان. بمب درست در نبش خیابان راه آهن، زیر یک ماشین کار گذاشته شده بود و موج انفجار مرا چنان پرت کرد که از بالای دکه آجیل فروشی که کنار پیاده رو بود گذشتم و وسط خیابان افتادم. انفجار به اندازی ای شدید بود که لباسهایم را پاره کرده بود.
من را به بیمارستان نزدیک راه آهن به نام «بیمارستان بهارلو» بردند. فقط به یاد دارم مردم جمع شدند و مرا داخل آمبولانس گذاشتند و بعد از آن از هوش رفتم. زمانی که چشم باز کردم در بیمارستان سینا بودم.
هابیلیان: در این حادثه متحمل چه ضایعه ها و مشکلاتی شدید؟
در آن حادثه 3 ترکش به پایم اصابت کرد. چند ترکش هم به دستم خورد که یکی را در بیمارستان تهران و دومی را در بیمارستان امام حسین(ع) مشهد در آوردند و سومی هم به خاطره اینکه عمقی بود هنوزم در دستم هست و جا خوش کرده. از انفجار در میدان راه آهن 3 ترکش در سرم به یادگار مانده که درآوردنشان ریسک بود.
سمت چپ صورتم خیلی وحشتناک ترکش خورد. دکترها تعجب کرده بودند که با این شرایط بد جسمی چه طور از حادثه زنده بیرون آمدم! سمت چپ صورتم تا ناحیه گوش در محل گیجگاهم شکاف برداشته بود و مقداری شیشه، خاک و سنگ ریزه در سمت چپ گوشم رفته بود.
4 تا از پیچ های ماشینی که بمب زیر آن جایگذاری شده بود، جدا شده و یکی از آن پیچ ها را از دستم در آوردند که این پیچ داخل گوشت رفته بود و واقعا عمل سخت و دردناکی بود. در آن زمان به دلیل شدت انفجار سمت چپ بدن و دهانم قفل شده بود و به هیچ وجه باز نمی شد. حدود 15 روز غذای من سوپ بود آن هم با نی.
هابیلیان: بعد از درمان بهبودی کامل پیدا کردید؟
بعد از 4 ماه از پایان یافتن دوره درمان، دردم تازه شروع شد. سرگیجه های غیر طبیعی و زیاد، صدای ویز ویز که در گوشم می پیچید. به متخصصان فراوانی مراجعه کردم و چندین عمل هم روی صورتم انجام شد؛ اما سلامتی حاصل نشد. تا اینکه بعد از مدت 6 ماه از همان محلی که ترکش ها بود، شیشه و شن ریزه خارج شد. موقع عمل محل بخیه ها را خوب تمیز نکرده بودند. عامل سرگیجه ام همین بود.
هنوز هم صدای موج انفجار و صدای ویز ویز ترکش باقی مانده از انفجار در گوش چپم دائما هست.
هابیلیان: خانواده تان چه طور متوجه موضوع شدند؟
به خانواده اطلاع نداده بودم و به دوستانم هم سپردم چیزی نگویند چون آن زمان دو تا بچه کوچک داشتیم. ولی به علت طولانی شدن ماموریتم خودشان پیگیری کرده بودند و از مجروحیتم آگاه شدند.
هابیلیان: خانواده تان چگونه با این موضوع برخورد کردند وکنار آمدند؟
همسر و فرزندانم همراه با پدر و مادرم به تهران آمدند. سعی می کردم طوری وانمود کنم که اتفاق خاصی برایم نیفتاده؛ اما همه چیز آنقدر واضح بود که خودشان کاملا متوجه احوالاتم شدند.
متاسفانه در آن زمان همسرم خیلی اذیت شد چون در زمان مجروحیتم دو بچه کوچک داشتیم. به خاطر رفت و آمد های همسرم به بیمارستان و مشکلاتی که برایشان پیش آمد یکی از فرزندانم بیمار شد و به علت تشنج، بینایی اش را از دست داد. آن زمان بدترین شرایط روحی و روانی برای همسرم بود. با این حال خدا را شاکرم که صبر و توان زیادی به ایشان داد که به خوبی از پس مشکلات آن روزها برآمد.
هابیلیان: چه انتظاری از مردم دارید؟ عملکرد سازمان ملل در قبال منافقین را چطور ارزیابی می کنید؟
باید به تکلیف عمل کنیم. اگر هرکس به تکلیف خودش عمل کند شاهد تغییرات زیادی در جامعه خواهیم بود. مسائل فرهنگی و ناهنجاری های اجتماعی انسان را رنج می دهد. اگر تمام اعضای جامعه مسئولیت پذیر باشند این مشکلات برطرف خواهد شد.
آنچه من و امثال من تحمل کرده اند گوشه ای از جان نثاری ها برای این انقلاب است. مردم باید درک کنند برای حفظ اصل نظام خون های زیادی ریخته شده است که باید قدر دانسته شود.
به گفته حضرت امام (ره) قانون در سازمان ملل و در کشورهای غرب قانون جنگل است نه قانون حمایت از کسانی که شهید شدند و کسانی که مدافع حقشان هستند. آنها مجری قانون نیستند بلکه مدافع خودخواهی و منفطعت طلبی کشورهای غربی هستند. آن ها به جنایات منافقین آگاهند و خوب می دانند این گروه تروریستی چه بزرگمردانی را از ملت ما گرفتند. سران این گروه تروریستی منافقین باید محاکمه شوند و به سزای اعمالشان برسند ولی متاسفانه می بینیم که مریم و مسعود رجوی و ... به جای مجازات، در کشورهای اروپایی آزاد هستند و دنبال ولگردی و عیش و نوش خودشانند.
مگر افرادی که این گروهک ترورشان کردند جرمشان چه بود؟ بزرگ مردانی چون شهید دستغیب، شهید اشرفی اصفهانی، شهید بهشتی و شهید رجایی و... این ها جرم شان چه بود؟ متاسفانه منافقین افراد زیادی را هم به دام خودشان گرفتار کردند که امیدوارم این افراد هر چه زودتر به اشتباهشان پی ببرند.
