مجاهدين خلق و بعثي ها ، دوستان سنتي كه امروز بر تروريسم به تفاهم رسيده اند

مجاهدين خلق در عراق تنهاي تنهاست. حمايتي از آنها نمي شود كه هيچ ، بر اخراج آنها از اين كشور اصرار مي شود. مردم دل خوشي از آنها ندارند. همين چند روز پيش نمايشگاهي از جنايات اين سازمان در دياله عراق برگزار شد. اكنون ديگر همه آنها را به عنوان تروريست مي شناسند.

در چنين فضايي اما يگ گروه كه اتفاقا منفور مردم عراق هستند از مجاهدين خلق حمايت مي كند. اين گروه بعثي هاي به جا مانده از صدام حسين ريس جمهور پيشين عراق هستندد. رابطه آنها با مجاهدين خلق سابقه ديرينه اي دارد. به زماني بر مي گردد كه صدام حسين بر مركب قدرت بود و بر عراق فرمان مي راند .

دقيق تر اينكه آنها دوستان قديمي و قدرتمندان ديروزند كه اكنون رسواي روزگارند، به خاطر جناياتي كه در حق مردم ايران و عراق روا داشتند. رابطه سنتي و تنگاتنگ گروهك مجاهدين خلق با حزب بعث در زمان صدام حسين اكنون نيز ادامه دارد. ويژگي هاي مشترك ، اين دو را در گذشته به هم نزديك كرده و سبب شده تا در دوران استيصال كنوني هم هواي همديگر را داشته باشند.

ضد ايراني بودن مهمترين مشخصه مشترك بعثي ها و مجاهدين خلق است. آنچه باعث شد مسعود رجوي از فرانسه به عراق رود و در ركاب صدام حسين مشغول خدمت به وي و اهداف حزب بعث شود، ضد ايراني بودن هر دوي آنها بود.

اشتراكات هميشه سبب نزديكي مي شود. رجوي و صدام حسين هم در ضد ايراني بودن مشترك بودند. همكاري رجوي با صدام حسين تا آنجا پيش رفت كه ارتش آزاديبخش ملي ، ارتش خصوصي صدام حسين لقب گرفت. اما با سرنگوني صدام آنها تنها و بي ياور شدند. ديكتاتور رفته بود و جناياتشان بيش از پيش بر ملا شد و ديگر كسي نبود كه سايه اش را بر سر آنها بگستراند، جز بازماندگان حزب بعث كه خود نيز از طرد شدگان هستند.

بعضي از شخصيت هاي برجسته سابق بعث چون اياد علاوي هم قبل از اين سعي مي كرد به مجاهدين خلق نزديك شود. گرايشهاي ضد ايراني علاوي ، وي را به سمت مجاهدين خلق مي كشاند. علاوي در يكي از مصاحبه هايش گفته بود : «علاوه بر كابينه عراق، ايران نيز كه به شدت در امور داخلي عراق دخالت مي كند به مقابله با فعاليت هاي فراكسيون العراقيه (مجموعه سياسي تحت رهبري وي) مي پردازد .»

به غير از اين آنچه سبب نزديكي مجاهدين خلق با بعثي ها مي شود دشمني با تداوم قدرت شيعيان و در راس آن نوري مالكي نخست وزير عراق است. بقاياي حزب بعثت نمي توانند ببينند كه شيعيان بيبشترين سهم را در قدرت دارند. آنها عادت كرده بودند كه در راس قرار گرفته و بر شيعيان فرمان برانند اما امروز ورق برگشته است و اين براي بعثي ها گران تمام شده است.

مجاهدين خلق هم با تداوم قدرت شيعيان در عراق مشكل دارند. در طول چهار سال گذشته كه نوري مالكي در قدرت بود، دولت عراق فشارهاي زيادي آورده تا مجاهدين خلق را از خاك اين كشور اخراج كنند. اين چيزي است كه تماميت ارضي و منافع ملي عراق ايجاب مي كند. در واقع دولت عراق مي داند تنها راه حركت به سمت توسعه و پيشرفت اخراج تروريست ها از اين كشور و كمك به منطقه اي آرام و با ثبات است.

ضد ايراني بودن و مخالفت با قدرت يابي شيعيان ، امروز هم بعثي ها را در كنار مجاهدين خلق و دقيقا بر سر نقطه تروريسم به تفاهم رسانده است. آنها سعي مي كنند مثل گذشته از همديگر حمايت كنند. البته كساني چون اياد علاوي اكنون مي داند كه حمايت از گروههايي چون مجاهدين خلق نمي تواند كمكي به وي نمايد . به همين خاطر است بسيار بيشتر از گذشته از آنها فاصله گرفته است. با اين حال رده هاي پايين تر بعثي هاي سابق در شرايط بحراني كنوني چه در انجام حملات تروريستي و چه در تروريسم رسانه اي به همديگر كمك مي كنند.