به قلم عضو سابق سازمان مجاهدين خلق
ذهن هاي ربوده شده
چرا هر كجا كه در تظاهرات و راهپيمايي ها و دانشگاه ها و مدارس در آن روزهاي پرشور سال 57 چشم مي انداختيم، تصاوير كشته شدگان مجاهدين خلق و چريك هاي فدايي خلق را مي ديديم، در حالي كه بسياري از آنها حتي براي شكوفايي و پيروزي نهضت نيز، اساساً اعتقادي به شيوه مبارزه امام خميني(ره) نداشتند.
به تحقيق در آن روزها بسياري از جوانان نسل ما كه تازه قدم به ميدان سياست و مبارزه گذاشته بودند، اصلاً نمي دانستند سرچشمه نهضتي كه آغاز شده از كجاست و چگونه به اينجا رسيده است.
گروه هايي مانند مجاهدين خلق و چريك هاي فدايي خلق با سوءاستفاده از همين عدم آگاهي، خود را همه كاره نهضت معرفي كردند. در آن روزها كه نهضت امام خميني بر پايه يك مبارزه اسلامي آگاهي بخش و مستمر 15 ساله به روزهاي اوج خود رسيده بود، آن گروه ها و گروهك ها بر طبل مبارزه مسلحانه اي مي كوبيدند كه نه براي كل مبارزات مردم ايران مثمر ثمربود و نه اصلاً آن گروه ها توانسته بودند همان مبارزه مسلحانه مورد نظرشان را هم به جايي برسانند.
اين در حالي بود كه اغلب ما نمي دانستيم اساساً پيشگامان مبارزه مسلحانه هم برخلاف ادعاي آن گروه ها و گروهك ها (كه مي خواستند همه مشروعيت نداشته شان را از همان ادعاي پيشگامي و يكه تازي بگيرند) باز هم همان هواداران سرسخت امام در هيأت هاي مؤتلفه اسلامي در سال 1343 و حزب ملل اسلامي در سال 1344 بودند!
مخلص كلام اين كه مجاهدين خلق با حمايت آشكار و پنهان نويسندگان و روشنفكران حزب رستاخيز و تبليغات كاذب و تأكيد شديد بر اسلامي بودن خود و پيشگامي در مبارزه مسلحانه و اين كه اوج گيري نهضت مردم ايران در سال هاي 56 و 57 نتيجه همان مبارزات بوده است، ذهن من و امثال من كه مشتاقانه يك گروه مبارز مسلمان را جستجو مي كرد، اشغال كرده و هوش و حواسمان را برده بود. هر اعلاميه و اطلاعيه صادره از سوي آنها برايمان الزام آور و نعوذبالله آيه قرآن به شمار مي آمد.
اين در شرايطي بود كه در آن تبليغات سرسام آور، رهبران سازمان، از روند ماركسيست شدن و تصفيه هاي خونين سال هاي 53 و 54 هيچ نمي گفتند.
چرا كه از سال 54 ديگر حتي به صورت رسمي سازمان مجاهدين خلق با ايدئولوژي اسلامي وجود خارجي نداشت و به جز عده اي معدود در گوشه هاي زندان كه به دروغ يا صحيح خود را پيرو راه بنيانگذاران اوليه سازمان اعلام مي كردند، چيز ديگري در ميان نبود.
به عبارت ديگر اكثر كساني كه در آن روزهاي پرشور انقلاب به عنوان اسطوره و الگوي انقلابي به ما معرفي مي شدند اصلاً مجاهد مسلمان آرماني ما نبودند و مدتها قبل به جبر و يا اختيار، آگاهانه و يا ناخودآگاه مرتد شده و ايدئولوژي ماركسيسم را پذيرفته بودند (يعني همان چيزي كه باعث گرديد امثال من از ميان سازمان چريك هاي فدايي خلق و مجاهدين خلق، دومي را برگزينيم. ) افرادي همچون محبوبه متحدين و حسن آلادپوش (كه شايع بود دكتر شريعتي براساس داستان آنها افسانه «حسن و محبوبه» را نوشت) و يا صديقه رضايي(26) كه پس از انقلاب ناگهان سازمان پيكار (منشعب از مجاهدين خلق) عكس بدون حجابش را انتشار داد، تا سرور آلادپوش، منيژه اشرف زاده كرماني و محمدباقر عباسي و تعدادي ديگر از اين دست كه مجال نامبردن از آنها نيست. نكته جالب اينكه در اوايل انقلاب بسياري از خيابان ها و كوچه ها و ميادين و اماكن عمومي به اسم همين افراد نام گذاري شده بود (يعني تبليغات ذكر شده و ناآگاهي فوق فقط منحصراً به من و امثال من محدود نمي شد!)، مثل دانشگاه محبوبه متحدين (دانشگاه الزهراي فعلي)، ميدان رضايي ها (ميدان هفت تير كنوني)، خيابان صديقه رضايي و. . .
26- بنا به نقل از احمد احمد از اعضاي سابق سازمان مجاهدين خلق از مهدي بخارايي كه هنگام دستگيري صديقه رضايي در بهداري كميته مشترك تحت درمان قرار داشته است، صديقه رضايي هنگام دستگيري با سيانور خودكشي مي كند و در همان بهداري جان مي بازد. نگارنده وقتي در يكي از روزهاي پاييز سال 58 تصوير بي حجاب او را چاپ شده در نشريه گروهك ماركسيستي پيكار و بر تابلوي اعلانات هواداران اين گروه در دبيرستان ديدم، شوكه شده و همواره درصدد توجيه و رد آن برمي آمدم! چرا كه قبل از اين برخلاف اينكه سازمان نام صديقه رضايي و يا محبوبه متحدين و حسن آلادپوش را در فهرست به اصطلاح شهداي خود نياورده بود، اما امثال من شديداً تأكيد داشتيم كه آنها مسلمان و به آرمان بنيانگذاران مجاهدين خلق پايبند بوده اند. (براي مسلمان بودن صديقه رضايي، نقل قولي از پدرش خليل رضايي مي آورديم كه گويا گفته بود تا آخرين روزهايي كه با صديقه تماس داشته، مطمئن بوده كه وي مسلمان است! و براي مسلمان بودن محبوبه متحدين و صديقه رضايي هم كتاب «حسن و محبوبه» دكتر شريعتي كفايت مي كرد!!)
