هفتم . چرخش ایدئولوژیک ، از کمونیسم به سوسیال دمکراسی
پایان جنگ در سال ۶۷ ، افزایش امنیت و ثبات سیاسی کشور ، تشکیل دولت جدیدی که در پی گسترش روابط با دولت های منطقه و حتی غربی بود و به ویژه فرو پاشی شوروی و اقمار کمونیستی آن همگی از اتفاقاتی بودند که در اواخر دهه ۱۳۶۰ و اوایل ۱۳۷۰ به وقوع پیوستند .
در این میان گرچه برخی افراد همچنان از پایبندی شان به کمونیسم سخن می گفتند ، اما بسیاری از کمونیست های گذشته پی به واقعیت های موجود بردند و تلاش کردند ایدئولوژی خود را تغییر دهند . لذا از آنجا که تغییر ایدئولوژی از کمونیسم به لیبرالیسم ، عملاً بسیار دشوار به نظر می رسید ، بسیاری از نیروهای کومله ترجیح دادند از پیروی خود از ایدئولوژی سوسیال دمکراسی سخن بگویند که حد واسط دو ایدئولوژی به شمار می آمد.
لذا بر اثر تغییرات درونی و محیطی ، کار به جایی رسید که کومله با وجود سابقه طولانی در ترور و جنگ مسلحانه ، مدعی شد خود را معتقد به مرام سوسیال دمکراسی می داند و دمکراسی برای این گروه اهمیت محوری و درجه اولی دارد . بر این اساس عبدالله مهتدی در اظهارات سال های اخیر خود بیان می کند :
"ما خود را به عنوان سوسیالیست می شناسیم ... کارنامه سوسیالیسم های استبدادی ، تحمیلی ، اشغالگرانه و استالینیستی دیگر در پیش چشم همه هست . دمکراسی پیش شرط ، زمینه و بستر سوسیالیسم است و سوسیالیسم بدون دمکراسی نیز دروغی بیش نیست.
به هر حال کومله و سپس حزب کمونیست ایران از جمله احزابی بودند که تحول در نظام بین الملل به شدت و از لحاظ ساختاری و ایدئولوژیک بر آن تأثیر می گذاشت ؛ لذا حزب کمونیست که عملاً و به لحاظ ایدئولوژیک به ایدئولوژی مارکسیست – لنینیستی (پرولتری) شوروی نزدیک بود و از ایدئولوژی مائوئیستی کومله در قبل از سال ۱۳۶۱ فاصله گرفته بود .
با سقوط اتحاد شوروی و از دست دادن حامی و کانون اردوگاه کمونیستی ، دچار اختلاف درونی شد و در همان اوایل و هم زمان با تحولات ابتدایی در نظام بین الملل به دو شاخه تبدیل شد . در حدود سال ۱۳۶۹ جریان کمونیست کارگری به رهبری منصور حکمت از حزب کمونیست ایران جدا شد .
اما علاوه بر این ، رشد ناسیونالیسم با توجه به مسئله کردستان عراق ، بخشی دیگر را تحت تأثیر قرار داد و بالاخره تحت عنوان کومله (سازمان انقلابی زحمتکشان کردستان ایران) از حزب کمونیست جدا شد و در ماده اول اساسنامه این سازمان در ۱۳۸۰ خود را یک " حزب سوسیالیستی کارگران در کردستان " معرفی می کند .
هشتم . انشعاب در گروهک کومله زحمتکشان
در تابستان ۱۳۸۶ و در آستانه کنگره دوازدهم گروهک تروریستی کومله ، گروهی از اعضای این گروهک در اعتراض به شیوه رهبری عبدالله مهتدی از آن جدا شدند .
مهتدی ، در اردوگاه گروهک کومله (واقع در کردستان عراق) حکومت نظامی بر پا کرد ، مخالفین خود را که بیش از ۳۰ نفر بودند محاصره اقتصادی نمود و یاران گذشته خود را تهدید به راه انداختن " حمام خون " کرد . نمونه ظاهری بحران در رهبری کومله ، اوج گرفتن اختلافات حول مسائل تشکیلات و مالی بود . اما سرچشمه بحران را باید در جای دیگر جستجو کرد ؛ در وابستگی و سیاست پشتیبانی این سازمان که از طرح حمله نظامی آمریکا به ایران دفاع کرد .
رهبران کومله امید داشتند پس از حمله آمریکا به ایران و تغییر رژیم ، از قدرت سیاسی آینده سهمی هم به آنان برسد، اما با شکست سیاست های آمریکا و پیش آمدن موانع جدی در راه رسیدن به خاورمیانه بزرگ، این انتظار طولانی شد و بحرانی که در اساس ناشی از تغییرات بزرگ در ماهیت سیاسی کومله است، تبدیل به بحران درون رهبری و اختلافات تشکیلاتی شد . بنا به گفته رضا کعبی ، یکی از رهبران سابق کومله و یکی از مخالفین کنونی :
"در رابطه با مسئله آمریکا ، اختلاف بر سر سیاست انتظار بود ، منتظر شویم که آمریکا حمله کند ... مهتدی در تحلیل هایش حول جمهوری اسلامی می گفت : با نابودی جمهوری اسلامی ، بنیادگرایی اسلامی از بین می رود و این فقط از عهده آمریکا بر می آید ... همه چیز روی حمله آمریکا شرط بندی شده بود ."
البته ممکن است طولانی شدن انتظار ، برخی رهبران کومله را به فکر چاره جویی و جدا شدن از مهتدی انداخته باشد ، اما اعتقاد به وجود فساد اقتصادی ، فساد اخلاقی و شیوه مدیریتی مستند از دیگر دلایل جدایی این افراد از مهتدی بود.
نهم . همکاری گروهک کومله با امپریالیسم جهانی در مواجهه با موضوع هسته ای ایران
پس از آن که نظام سلطه تلاش کرد در آغاز دهه ۲۰۰۰ میلادی موضوع هسته ای ایران را به مسئله ای بین المللی تبدیل کند ،گروهک تروریستی کومله (تشکیلات عبدالله مهتدی) نیز در این زمینه همگام با سازمان هایی مانند مجاهدین خلق ، همسو با سیاست ها و منافع دولت هایی اقدام کرد که زمانی آنان را " امپریالیسم " می خواند .
مهتدی با متهم کردن جمهوری اسلامی به تلاش برای دستیابی به فناوری هسته ای ، این مسئله را تهدیدی بزرگ برای اپوزیسیون داخلی و دشمنان خارجی جمهوری اسلامی معرفی کرد و مدعی شد :" دستیابی ایران به سلاح اتمی نه تنها ضامن حیات این نظام است ، بلکه موجب خواهد شد نظام در رسیدن به اهداف منطقه ای و جهانی خود دست بالا را داشته باشد ."
دهم . گروهک کومله و وابستگی سیاسی به آمریکا و اروپا
تروریستهای کومله با این که آشکارا معتقد به مرام مارکسیستی بودند ، اما چون در برابر نظام جمهوری اسلامی قرار گرفته بودند ، از همان سال های آغازین پیروزی انقلاب از حمایت های بی دریغ کشورهای غربی و لیبرالیسم برخوردار بودند .
گروهک جنایتکار کومله با این که نظام جمهوری اسلامی را متهم به وابستگی می کرد و حتی به رغم شعار " مبارزه با امپریالیسم " تصرف لانه جاسوسی آمریکا را " عوام فریبی " و حادثه طبس را "جنگ زرگری " خواند اما همواره در طول حیات خود وابستگی و رابطه مناسبی با دولت های غربی داشته است .
وابستگی گروهک کرد ستیز کومله به دولت های غربی هر سال گسترش یافته است ، به طوری که برخی اعضای این سازمان در سال ۱3۸۴ با سفر به آمریکا و درخواست از پنتاگون ، تلاش می کنند گوی سبقت را از رقیب خود یعنی حزب دمکرات بربایند . مهتدی دیدار با مقامات ارشد سیاسی و امنیتی آمریکا و اروپا را جزو برنامه های حزب کومله می داند و از برملا شدن آن ابایی ندارد :
..."این که به طور کلی کومله با دولت آمریکا رابطه دارد یا نه ، جواب مثبت است و ما تا به حال چندین بار با مقامات گوناگون دولت و نیز کنگره و سنای آمریکا و همچنین شخصیت ها و تحلیل گران این کشور تماس و ملاقات داشته ایم و این را کتمان نکرده ، بلکه قبلاً هم اعلام نموده ایم و نه فقط ایرادی در آن نمی بینیم ، بلکه برقراری این نوع روابط با آمریکا و اروپا را یکی از وظایف خودمان می دانیم که به حکم موقعیت و مسئولیت مان در جنبش کردستان و در دفاع از آن و به طور کلی در دفاع از جنبش دمکراسی خواهی سراسر کشور به آن اقدام می کنیم ."
از سوی دیگر ، دولت آمریکا نیز به حمایت مالی رسمی از کومله پرداخته است . گرچه حمایت آمریکا از گروه های ایرانی مخالف جمهوری اسلامی امر جدیدی نیست ، " ریس الریش " نویسنده کتاب " هدف گیری عراق " پس از سفری به مناطق کردنشین شمال عراق در گفتگویی از حمایت مالی رسمی ایالات متحده از کومله سخن گفته است :
"من دریافتم که ایالات متحده و اسرائیل از حزب دمکرات ایران و گروه کومله مهتدی – ایلخانی زاده پشتیبانی می کنند . رهبران کومله و حزب دمکرات از سرویس جاسوسی آمریکا درخواست کمک می کنند ، به آنها برای عملیات در داخل خاک ایران آموزش داده می شود . من گمان می کنم حمایت های مالی آمریکا تندروترین بخش های گروه های اقلیت قومی مانند حزب دمکرات و کومله را در بر می گیرد و آنها را برای درگیر شدن در خشونت تشویق می کند ."
به گفته الریش ، گروه کومله نیز واقعاً به جنون تقلید از طرز تفکری خاص و فرد پرستی مبتلاست و توسط سران پنهان کار ، مرموز و اقتدارگرا رهبری می شود . الریش از این نکته هم اظهار تعجب می کند که در حالی که هر دو این گروه ها خودشان را سوسیال دمکرات می نامند ، اما طعمه آمیز است که بیشترین حمایت های خود را از دست راستی ترین گروه های آمریکا دریافت می کنند .
عبدالله مهتدی و دیگر رهبران گروهک کومله دریافت کمک های مالی از آمریکا را رد نمی کنند و در عین حال تصریح می کنند اگر چیزی بیشتر از کمک های مالی به این حزب پیشنهاد شود ، آن را نیز قبول می کنند .
الریش همچنین در مصاحبه با خبرگزاری آی.پی.اس می گوید مقامات رسمی نظامی آمریکایی نیز که من با آنها صحبت کردم ، حمایت از گروه های کُرد مخالف رژیم مانند حزب دمکرات و کومله را انکار نکردند :
"در سال ۲۰۰۶ رهبران اصلی کومله و حزب دمکرات کردستان ایران به آمریکا آمدند و با مقامات سطح میانی وزارت خارجه و مأموران امنیتی نیز دیدار کردند . این دیدارها رسمی بود و در همان زمان توسط برخی از رسانه ها نیز پوشش خبری داده شد . آنها در خصوص محتویات جلسات برگزار شده ، با من صحبتی نکردند و تنها گفتند که این دیدارها بسیار دوستانه بوده است.
در همان سال عبدالله مهتدی و مصطفی هجری برای دیدار با مقامات وزارت خارجه به واشنگتن سفر کردند . آنها به من گفتند : ما برای مدتی طولانی با مقامات آمریکایی در تماس بوده ایم ... مرتضی اسفندیاری نماینده حزب دمکرات کردستان ایران و حمید بهرامی نماینده کومله در آمریکا و کانادا به من گفتند که برای بخشی از ۸۵ میلیون دلار اقدام کرده اند . پولی که برای ترویج دمکراسی و تجهیز شبکه های تلویزیونی در ایران خرج می شود . آنها به من گفتند : ما با آمریکا دوست هستیم ، زیرا نمی توانیم در جهان دوستی بهتر از آمریکا پیدا کنیم."
یازدهم . کمک های مالی و حمایت رژیم صدام
این موضوع که برخی همسایگان و حکومت های منطقه ای سعی در دخالت در موضوعات داخلی ایران داشته اند و تلاش کرده اند از برخی موضوعات مانند مسائل قومیتی در جهت منافع خود بهره ببرند ، مسئله ای امروزی نیست .
دردوران صدام و رژیم بعثی نیز یکی از مسائل مرزی کشور در منطقه غرب محسوب می شد . در این میان کومله نیز که در روزهای آغازین جنگ تحمیلی ، این جنگ را جنگ بین دو رژیم ارتجاعی ایران و عراق می دانست ، در ابتدا با ظاهری وطن پرستانه برای ارتش رژیم بعث عراق خط و نشان می کشد که :
"خلق قهرمان کُرد می داند که رژیم کثیف بعثی عراق که هر روز دستش به خون جوانان انقلابی آنجا رنگین می شود ، نمی تواند دوست خلق کُرد باشد . رژیمی که دهها هزار نفر را آواره کرده ، رژیمی که سالهاست هدیه اش به سرزمین کردستان عراق ناپالم و اردوگاه اجباری است ، نمی تواند طرفدار خودمختاری کردهای ایران باشد . خلق کُرد دشمن خود را می شناسد و بر علیه هر تجاوز بعثی به خاک ایران با تمام وجود مقابله می کند . "
در واقع از آنجا که گروهک کومله تصور نمی کرد این جنگ به درازا بینجامد ، برای حفظ ظاهر و تظاهر همراهی با مردم علیه عراق موضع گرفت ، ولی اندکی بعد آشکارا آلت دست رژیم صدام شد و از ارتش بعث اسلحه و مهمات گرفت . در جریان عملیات والفجر دهها تن از اعضای این گروهک همراه با نظامیان عراقی به محاصره رزمندگان اسلام در آمده و مانند آنها کشته ، مجروح و اسیر شدند .
در پاییز سال ۶۰ در کنفرانس ششم کومله ، مسئله کمک مالی و تسلیحاتی گرفتن از رژیم عراق مطرح و به دنبال آن کنفرانس ، کمیته مرکزی کومله تصمیم گرفت از دولت بعث عراق درخواست های کمک های مالی ، تسلیحاتی و تدارکاتی بکند.
هیأتی از کمیته مرکزی گروهک تروریستی کومله به بغداد رفت و با مقامات عراقی وارد مذاکره شد. درخواست کومله دریافت صد میلیون تومان کمک مالی ، اسلحه های سنگین مثل خمپاره ۱۲۰ ، توپ ۱۰۵ ، موشک تاو، آر.پی.جی و مقدار زیادی اسلحه سبک بود که مقامات عراقی با بخشی از آنها موافقت کردند . بدین ترتیب قرار شد رژیم صدام مبلغ هفت و نیم میلیون تومان به کومله بپردازد و بعد از آن سالی دو و نیم میلیون تومان به طور دائم به کومله کمک مالی بکند .
کومله در کنگره سوم خود که در اردیبهشت سال ۶۱ برگزار شد ، قطعنامه ای در خصوص جنگ ایران و عراق صادر و در آن اعلام می کند ما در قبال جنگ ایران و عراق خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی هستیم . اسناد حزب بعث هم به خوبی نشان می دهد هر دو گروه کومله و دمکرات مأموریت بر هم زدن امنیت نوار مرزی را در استراتژی خود داشته اند تا قبل از حمله عراق به خاک ایران ، حکومت مرکزی ایران را با چالی جدی روبرو کنند .
اما نقطه اوج وابستگی گروهک جنایتکار کومله به رژیم صدام در ماجرای قتل عام سال ۱۹۸۸ حلبچه با بمب شیمیایی رخ می نماید که هزاران کُرد در کمتر از چند دقیقه جان باختند و کومله هرگز اعتراضی به این جنایت سبعانه نکرد . آنها مدعی اند در آن سال به طور خصوصی نامه ای به اداره امنیت و استخبارات نوشته اند ، اما در آرشیو بعث فقط تقاضای ایشان برای مداوای نیروهای زخمی شان موجود است که آن هم توسط بعث ، اهمال شد.
از آن سو نیز عبدالرحمن قاسملو دبیر کل حزب دمکرات ، در روزنامه لوموند به کلی منکر قضیه بمباران شیمیایی شد!
در دوران جنگ ایران و عراق در بین حکومت عراق و کومله ، تنها در سطح مقامات اداره امنیت رابطه ای وجود داشت و مسئول امنیتی سفارت آمریکا در عراق در سال ۱۹۸۴ اذعان می کند : " بنا به دستور سیا ، عراق از آنان به عنوان نیروهای اپوزیسیون ضد ایرانی حمایت می کرد ، اما جمع آوری اطلاعات از نیروی های ایرانی اصلی ترین مأموریت گروهک تروریستی کومله بود ."
دوازدهم . تروریسم رویکرد پایدار گروهک جنایتکار کومله در طول سه دهه
گروهک فاسد کومله با وجود ادعای تغییر گفتمان همچنان بر رفتارهای خشونت آمیز و از جمله ترور به عنوان شیوه اصلی خود در برابر حکومت ایران پافشاری می کند . تأسی به این رفتار در زمانی که قرار است اختلاف های تحمیلی میان اقوام و مذاهب کاسته شود ، عینیت بیشتری به خود می گیرد .
بر همین اساس زمانی که پس از سفر رهبر انقلاب به منطقه کردستان در آغاز سال ۱۳۸۸ اتحاد و یکپارچگی به وجود آمده میان شیعه و سنی موجب خشم و کینه دشمنان خارجی و ضد انقلاب داخلی شد ، کومله با کمک سرویس های اطلاعاتی اشغالگران عراق تلاش کرد ضمن القای ناامنی در استان های مرزی ، دسیسه نخ نما شده تفرقه میان شیعه و سنی را با اقدامات تروریستی به اجرا گذارد .
لذا سه عضو گروهک کومله در ۱۴ تیر ماه ۱۳۸۸ با پشتیبانی سرویس اطلاعاتی انگلیس اقدام به شناسایی ، تعقیق و ترور سه شهروند مریوانی و از جمله فرزند امام جمعه مریوان کردند . اما دو نفر از تروریست های مذکور در حین عبور از مرز شناسایی و دستگیر شددن . این دو تروریست ضمن اعتراف به موارد فوق ، در تاریخ اول دی ماه ۱۳۸۹ محاکمه و محکوم شدند .
سیزدهم . گروهک کومله ، از تحریم انتخابات تا حمایت از رادیکالیسم سبز
گروهک تجزیه طلب و تروریستی کومله در انتخابات دهم ریاست جمهوری مانند دوره های قبل بر همان مشی تحریم انتخابات تأکید کرد . در ۲۹ اردیبهشت ۱۳۸۸ کومله با همراهی حزب تروریستی دمکرات کردستان ایران در بیانیه ای مشترک خطاب به مردم ایران نوشتند :
"از مردم ایران اعم از کلیه اقشار و همه ملیت های ایران و به ویژه ملت حق طلب و هوشیار کرد خواستاریم که با تحریم نمایش انتخابات و با عدم حضور در پای صندوق های رأی ... راه موفقیت توطئه های رژیم را سد کنند ... تحریم نمایش انتخابات ، یک وظیفه میهنی و یک گام دمکراتیک مهم در راستای نیل به آزادی می باشد . "
اما پس از انتخابات چهل میلیونی ۲۲ خرداد ۸۸ و از فردای انتخابات ، حزب دمکرات کردستان ایران به ریاست مصطفی هجری ، ابتدا سکوت را در قبال رویدادهای پس از انتخابات برگزید و از قول برخی سران خود در مصاحبه هایی تلویزیونی اعلام کرد : " جنبش به پا خاسته در تهران هیچ ارتباطی به کردها و مطالبات آنها ندارد ."
و در ادامه نیز اعلام کردند : " این جنبش حاصل اختلافات درون جناحی خود حاکمیت است ." اما مدتی بعد مواضع خود را تغییر داردند و همسو با دیگر جریان های اپوزیسیون علیه جمهوری اسلامی بیانیه دادند . این گروه سپس در اطلاعیه ای اعلام کرد : " دوشادوش آزادیخواهان در سراسر ایران با گام های استوار و در راستای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی و تا نیل به پیروزی نهایی به تلاش بی وقفه خود ادامه خواهد داد ."
اما گروهک تروریستی کومله به سرکردگی عبدالله مهتدی ، از همان روزهای آغازین در پیامی برای مردم ایران که از تلویزیون " روژه لات " ارگان رسمی آن پخش شد ، حمایت قاطع خود از رادیکالیسم سبز را اعلام کرد . علاوه بر این پیام ، حزب کومله کردستان از طریق انتشار بیانیه ، پوشش رسانه ای و همچنین فراخوان اعتصاب و اغتشاش به حمایت از شورشگری پس از انتخابات ۸۸ پرداخت.
دیگر گروه موجود در این گروهک یعنی گروهک موسوم به کومله زحمتکشان کردستان نیز بر خلاف موضع گیری قبل از انتخابات خود ، از طریق فعالیت های رسانه ای و همچنین انتشار بیانیه به مناسبت های مختلف ، حمایت نمادین خود را از رادیکالیسم سبز اعلام کرد.
همچنین به دنبال حمایت علنی سران رادیکالیسم سبز از تروریست های وابسته به گروهک های منافقین ، پژاک و تندر ، دبیر کل کومله با این جریان ابراز همبستگی کرد .
عبدالله مهتدی در گفتگو با شبکه سعودی العربیه و دویچه وله ، از موضع موسوی و کروبی در حمایت از تروریست های اعدام شده قدردانی کرد و گفت احزاب و رسانه های مخالف باید به هم نزدیک شوند .
اگر این طور نبود آن تظاهرات ها که در روز عاشورا به اوج خود رسید ، نمی توانست اتفاق بیفتد . حوادث روز عاشورا محصول چه بود ؟ اگر یک نوع اجماع بین گروه ها و سازمان ها و هم صدایی و همکاری وجود نداشت ، پس چطور این چیزها اتفاق افتاد ؟
من به وجود آمدن یک همکاری بزرگ سیاسی را ضروری می دانم و فکر می کنم حتی خشن های اولیه اش را هم بشود در خارج از کشور گذاشت ، نه به عنوان بدیلی برای کنار زدن داخل ، بلکه به عنوان مکمل و موازی حرکت داخل ."
وی موضع موسوی و کروبی علیه اقدام تروریست ها را " ناکافی اما گامی بجا و در مسیری درست " ارزیابی کرد .
چهاردهم . فرجامی نامعلوم
در آخرین روزهای فروردین ۱۳۹۰ دهها تن از مردم شهرک " زرگویز " از توابع استان سلیمانیه عراق در اعتراض به غصب زمین های کشاورزی خود از سوی گروه کومله ، اردوگاه و دفتر سیاسی این گروه را محاصره کردند . تظاهر کنندگان اعلام می کردند این گروه کمونیستی چندین سال است زمین های کشاورزی مردم روستا را غصب کرده است و بر روی زمین آنها ساختمان سازی کرده اند و اکنون باید به طور کامل این منطقه را ترک کنند.
گرچه به دلیل روابطه برخی مقامات اقلیم کردستان عراق با کومله نمی توان برآیند روشنی از آینده این گروه در اطراف مرزهای ایران داشت ، اما به نظر می رسد پس از قطعی شدن اخراج اعضای سازمان مجاهدین خلق از خاک عراق ، چشم انداز بیرون راندن این گروه تروریستی از منطقه کردستان بیش از گذشته روشن شده باشد .
نتیجه گیری نهایی
فعالیت تروریستی گروه هایی مانند کومله و حزب تروریست و تجزیه طلب دمکرات کردستان ایران را بیش از آن که فعالیتی قوم مدارانه بدانیم ، باید رفتاری قدرت طلبانه ارزیابی کنیم که برای مشروعیت بخشی به خویش از مطالبات قومی بهره می برند . این واقعیت را به ویژه می توانیم در جنگ قدرتی که آنها با یکدیگر داشته اند ، نیز مشاهده کنیم .
سران این گروه ها به طور پیوسته بر سر کسب قدرت در کشمکش مداوم با یکدیگر بوده اند . گرچه این برخوردها غالباً در سطح و هیمنه ایدئولوژیک ظاهر شده ، اما واقعیت این است که قدرت طلبی و تمایل به توسعه حوزه های نفوذ نظامی و سرزمینی در این میان نقش عمده ای ایفا کرده است . سابقه کشمکش های سیاسی و نظامی میان کومله و حزب دمکرات نمونه آشکار شکاف های موجود میان آنان است .
هر دو گروه با دولت مرکزی مبارزه می کردند و مدعی بودند نماینده واقعی کردها هستند ، اما در واقع درگیر یک جنگ قدرت با یکدیگر بودند . هر گروه دیگری را به همکاری با دولت و عوامل آن متهم می کرد (اما در عین حال از همکاری با بیگانه نیز ابایی نداشت) .
این کشمکش ها در چند دوره حتی به برخوردهای مسلحانه منجر شد که شدیدترین آنها در سال ۱۳۶۴ رخ داد .
تنها در نتیجه درگیری های کومله و حزب دمکرات طی سال های ۵۸ تا ۶۵ حدود هشتصد نفر از طرفین کشته شدند.
البته پس از تثبیت نظام جمهوری اسلامی و تغییر شرایط بین المللی و منطقه ای اغلب گروه های تروریستی نیز به این واقعیت دست یافته اند که خشونت و تروریسم روش مناسبی برای پیگیری اهداف آنها نیست؛ لذا در این شرایط جدید آنها گرچه به طور کامل از اقدامات تروریستی خود دست نشسته اند ، اما به دلیل واقعیت و جبر فضای جدید ، تلاش می کنند چهره خشن و تروریست خود را پنهان سازند و با چهره ای ظاهراً دمکراتیک سخن بگویند.
بیوگرافی سه دهه فعالیت تروریستی گروهک تجزیه طلب کومله از تولد تاکنون!(۱)
