منافقین همواره تلاش داشته اند تا خود را اپوزیسون فعال جمهوری اسلامی نشان داده و بهترین جایگزین برای نظام جمهوری اسلامی معرفی کنند.
این گروهک به خوبی دریافته که یک اپوزیسیون باید حداقل اعتباری در میان برخی از دولت ها و ملت ها داشته باشد، از این رو تلاش می کند تا هر از چند گاهی با شخصیتی سیاسی دیدار داشته، یا اینکه نظر حزب یا یک گروه سیاسی را به خود جلب کرده تا حداقل اظهار نظری در دفاع از گروهکشان از ایشان بگیرد.
روند دیدارهای به اصطلاح دیپلماتیک منافقین با شخصیت های بین المللی! از زمان خروج آنها از ایران و پناهنده شدن به دامان صدام جالب توجه است. اگر روزگاری همنشین سرکردگان این گروهک صدام حسین معدوم و ملک حسین پادشاه پیشین اردن بودند، امروزه این گروهک به اظهار لطف نائومی توتو دختر اسقف توتو، که می گوید: "هرگز تسلیم نشوید چون دشنام هایی که جهان به شما می دهد هیچ ربطی به مبارزه شما ندارد" خشنود شده و با شعفی وصف ناشدنی آن را منعکس کنند، و درد انزوا آنچان پیشرفت کرده که درک نمی کنند که این اظهار نظر اصلا در حمایت از آنها بوده است یا تنها حرفی بی پایه و اساس است.
این گروهک برای جلب نظر جهانی در پی حمله به کمپ اشرف در 10 شهریور ماه، اعضای بخت برگشته خود را مجبور به اعتصاب غذا می کند و وقتی که پس از 108 روز توجهی نمی بیند، باید هم از رای دادگاهی در اسپانیا برای فالح فیاض مشاور امنیت ملی عراق خوشحال شود و آن را پیروزی بزرگ بداند. البته اگر منافقین از کارشناسان گینس دعوت می کردند تا رکورد اعتصاب غذا به مدت 108 روز بدون حتی یک قربانی را برای آنها به ثبت برساند، قطعا بیشتر می توانست به مطرح شدن اسم این گروهک در جهان کمک کند.
امروز نیز این گروهک از تماس تلفنی خانم اييليانا رزلهتينن؛ رئيس زيرکميته خاورميانه کنگره آمریکا، که مشخص نیست منافقین خود از وجود چنین بخشی در کنگره اطلاع داشته یا نه، با مریم رجوی اظهار خرسندی می کند و آن را پیروزی دیگری برای خود می داند.
درد انزوا و بی توجهی امروز آن چنان به جا منافقین افتاده که برای تسکین آن به هر مسکنی روی می آورند. این گروهک باید بپذیرد که کارکردی بیش از یک عروسک خیمه شب بازی برای آنها در جهان امروز قابل تصور نیست که البته همین نقش نیز به روزهای پایان خود نزدیک می شود.
