| خروج آمریکایی ها پایان کار نیست و آثار دیگری نیز در عراق وجود دارد که باقی مانده سالها دیکتاتوری صدام بوده و یا حاصل حمایت غرب می باشد. آثاری که اگر از صحنه عراق پاک نشوند می توان به راحتی ادعا کرد که اراده و سیاست های آمریکایی، حتی بعد از ترک خاک عراق در این کشور باقی مانده است |
عراق، کشور مسلمان نشین، نفت خیز و استراتژیک منطقه خاورمیانه، این روزها کم کم در حال چشیدن طعم شیرین استقلال و آزادیبه معنای واقعی آن است. این تجربه برای عراقیها بسیار جدید است زیرا که سابقه 35 سال دیکتاتوری صدام و پس از آن 9 سال حضور نظامیان اشغالگر اروپایی و آمریکایی، به آنها این فرصت را نداده که خود برای حاکمیتشان تصمیم بگیرند و صاحب کشوری آزاد و مستقل باشند.
هر چند در انتخاباتی که پس از سقوط صدام در عراق برگزار شد، مردم این کشور توانستند در حاکمیت کشور خود به صورت آزادانه مشارکت داشته باشند، اما حضور هر روزه نظامیان آمریکایی در خیابان های عراق و به خصوص بغداد و سوال و جواب هایی که مردم عراق بابت رفت و آمدهای خود در خیابان های کشورشان به نظامیان خارجی پس می دادند و از همه مهمتر صدای انفجارها و عملیات های تروریستی و بمب گذاری هایی که مولود حضور اشغالگران بود و هر روز و شاید هر ساعت در خیابان ها شنیده می شد و منجر به کشته یا مجروح شدن ده ها عراقی بی گناه می گردید؛ همه و همه حکایت از این واقعیت داشت که هنوز عراق تحت اشغال است.
به هر حال خواست ملت این کشور در اخراج متجاوزین به آنجا رسید که امروز آمریکایی ها چاره ای جز ترک خاک عراق ندارند و در حال حاضر هم در تکاپوی انجام همین کارند. اما خروج آمریکایی ها پایان کار نیست و آثار دیگری نیز در عراق وجود دارد که باقی مانده سالها دیکتاتوری صدام بوده و یا حاصل حمایت غرب می باشد. آثاری که اگر از صحنه عراق پاک نشوند می توان به راحتی ادعا کرد که اراده و سیاست های آمریکایی، حتی بعد از ترک خاک عراق در این کشور باقی مانده است.
یکی از این آثار -که البته به واسطه جنایتهای بسیاری که در حق ملت مظلوم عراق مرتکب شده نیز مستحق مجازات است-، گروهک تروریستی منافقین می باشد. این گروهک که توسط صدام و در زمان حکومت او بر عراق به این کشور وارد شد، در مجامع بین المللی –هر چند که به ظاهر- به عنوان یک گروهک تروریست شناخته می شود، اسناد غیر قابل انکاری را از ترورهای خود برجای گذاشته است که ترور بیش از 25000 عراقی فقط بخشی از جنایت های این گروهک تروریست را تشکیل می دهد.
هر چند برخی از اعضای کنگره آمریکا و سیاستمداران غربی تلاش می کنند که در اقدامی غیر قانونی مانع تصمیم دولت عراق مبنی بر اخراج منافقین از این کشور شوند ولی دولت مردمی عراق با توجه به خواست ملت خود و حق قانونی اش، پیگیر اخراج این گروهک از کشورش و باز پس گیری اشرف (پادگان غصبی منافقین در عراق) می باشد.
در این نوشتار سعی داریم به بررسی دلایلی که این تصمیم دولت عراق را دارای اولویت می کند، بپردازیم و یاد آور تبعاتی شویم که تعلل در اخراج منافقین می تواند برای این کشور و دولت ایجاد کند.
اولویت اول:اخراج منافقین به منزله اثبات حاکمیت ملت عراق است
همانطور که پیش از این نیز اشاره شد، تحمیل سالها دیکتاتوری صدام بر ملت عراق فرصت هر گونه مشارکت مردمی و حاکمیت بر پایه رای عمومی را از مردم عراق گرفت. پس از آن نیز وجود اشغالگران غربی در عراق و عدم مشارکت مردمی کافی بود تا عراق را کشوری آزاد نشناسیم هر چند که پس از گذشت نزدیک به 9 سال می بینیم که ملت عراق که از همان ابتدا هم با حضور نظامیان بیگانه در کشورشان مخالف بودند موفق شدند اراده خود را بر غربی ها تحمیل کرده و راه خروج را به نظامیان آمریکایی نشان دهند!
هر چند که آمریکا در نهایت ناچار است تمام نیروهایش را از عراق خارج کند اما ممکن است است عواملی را برای پیش برد اهداف خود در عراق بگمارد که گروه های تروریستی و در راس همه آنها گروهک منافقین یکی از همین عوامل هستند که در حد توان خود به دنبال پیاده سازی اراده آمریکا در عراق می باشند. البته تبعات حضور این گروهک محدود بوده و شاید خیلی مورد توجه نباشد اما به هر حال ادامه حضور آنها در عراق که خواست آمریکا هم می باشد ناقض حاکمیت عراق است. به عبارت دیگر منافقین به عنوان گروهی که مورد حمایت آمریکاست در عراق حضور دارد، حال آنکه دولت عراق از طریق خروج آمریکایی ها به دنبال ایجاد حاکمیت مستقل بر پایه مشارکت مردمی می باشد پس باقی ماندن منافقین در عراق اثبات کننده آن است که هنوز خواست آمریکایی ها در عراق اجرا می شود.
البته برخی آمریکایی ها نیز برای باقی ماندن این گروهک، حساسیت به خرج می دهند و برای ابقای آنها در عراق فعالیت می کنند. هر چند سخنرانی ها و اقدامات برخی از سیاستمداران آمریکایی در جهت باقی ماندن منافقین در عراق ریشه در رشوه های کلانی دارد که از سوی منافقین به آنها پرداخت می شود و همین حمایت از یک گروه تروریستی باعث اعتراض برخی دیگر از رسانه ها و تحلیل گران آمریکایی شده و اساس این حمایت را موجب بی آبرویی آمریکا می دانند که ادعای مبارزه با تروریسم را دارد، ولی سیاست کلی آمریکا همان برخورد دوگانه با تروریسم بر اساس منافع و مصالح استعماری ایالات متحده است و بر همین اساس از گروهک های تروریستی که منافقین هم یکی از آنهاست در عراق حمایت می کند.
پس می توان نتیجه گرفت که اخراج بی قید شرط گروهک تروریستی منافقین می تواند به عنوان یکی ازاولین و بهترین گزینه های اثبات حاکمیت ملت عراق باشد. و در واقع اخراج این گروهک که بی هیچ مجوزی در خاک این کشور باقی مانده و تا به حال به پشتوانه حمایت های صدام جنایت های زیادی را در عراق مرتکب شده است، نشان میدهد که ملت عراق از این به بعد خود برای آینده کشورشان تصمیم میگیرند و این دوران را می توان شروع استقلال و آزادی واقعی عراقنامید.
اولویت دوم؛ باز پس گیری پادگان اشرف، لانه غصبی منافقین
پادگان اشرف پایگاهی است که 25 سال پيش و در سال 1980 از طرف صدام، دیکتاتور پیشین عراق به گروهک منافقین اهدا شد تا آنان در این پایگاه با حمایت های مالی دولت وقت عراق به مزدوری صدام و حزب بعث بپردازند که در واقع یکی از اهداف همین مزدوری کشتار مردم بی گناه عراق بود.
این گروهک تروریست پس از صدام نیز پایگاه خود را تاکنون ترک نکرده و حتی در مقابل خواست مردم عراق و دولت قانونی این کشور نیز مقاومت می کند و جالب اینجاست که در جهت پا فشاری به خواسته خود، در سازمان های حقوق بشری و بین المللی نیز طرح شکایت نموده! و در بعضی از رسانه های وابسته به خود نیز به غوغاگری می پردازد و در حالی که عشیره ها و روستاهای اطراف اشرف از کمبود آب برای کشاورزی رنج می برند این کمپ مجهز به دریاچه مصنوعی است! و برداشت آب غیر مجاز از منابع آبی زیر زمینی در این پایگاه، این کمبود و نارسایی را در منطقه ایجاد کرده است و این تنها بخشی از سوء استفاده ساکنان این زمین غصبی از حق مردم عراق است.
این گروهک به واسطه سالها استفاده غیر قانونی از منابع متعلق به ملت عراق با پشتوانه حمایت صدام و در قبال مزدوری برای خواسته های جنایتکارانه و تجاوزکارانه دیکتاتور پیشین عراق به مرحله ای رسیده است که خود را برای باقی ماندن در این شرایط صاحب حق می داند و در حالی که اعضای ساکن در اردوگاه اشرف اعم از سرکردگان و یا رده های پایین هیچ گونه مدارک یا اوراقی مبنی بر تابعیت یا اقامت یا هر گونه حق یا وابستگی به کشور عراق ندارند،اما حاضر به ترک این اردوگاه غصبی نیستند. البته این موضوع از جنبه های دیگری نیز مانند اطلاع منافقین از آینده خود پس از ترک پادگان اشرف که همان نابودی و فروپاشی گروهک از حالت اداره تشکیلاتی و فرقه گونه می باشد قابل بررسی است که می تواند دلایل مقاومت منافقین در برابر این تصمیم را روشن سازد ولی توضیح کاملتر آن از حوصله این مقاله خارج است.
رؤسای عشایر منطقه العظیم (محل قرار گیری اشرف) نیز نارضایتی شدید خود را از وجود این پادگان و ساکنانش ابراز نموده و در حقیقت این نارضایتی مربوط به همه ملت عراق است، زیرا که مردم مسلمان این کشور، جنایت های منافقین را در خاک عراق هیچ گاه فراموش نمی کنند.
و بالاخره امروز دولت قانونی عراق به خواست مردم عراق، و در اقدامی قانونی در پی بازپس گیری پادگانی است که زمین و تمامی منابع آن متعلق به مردم و کشاورزان عراقی است. و از منظر قوانین بین المللی نیز این حق دولت عراق است که ساکنان اشرف را که نه شناسنامه و نه تابعیت عراقی و نه هیچ گونه ویزایی برای حضور در عراق دریافت کرده اند، از این پادگان و از این کشور اخراج نمایند و زمین و منابع اشرف را در اختیار صاحبان اصلی آن قرار دهند.
تا اینجا به بررسی دو اولویت از اولویت های دولت عراق برای اخراج منافقین پرداختیم که به لحاظ اهمیت از درجه بیشتری برخوردارند .در سری مقالات آینده،به دیگر مواردی که از جنبه سیاسی و حقوقی اخراج منافقین از عراق را دارای اهمیت می کند خواهیم پرداخت.
