تحلیل علی کاید از تحولات پس از پیروزی انقلاب اسلامی (1)
نامبرده که یکی از کادرهای اصلی اتحادیه کمونیست ها و از وفاداران به این گروهک بود ، در تحلیل خود ، سیر حوادث را از 22 بهمن 1357 تا مقطع 30 خرداد تحلیل کرده است . او ناشیانه 30 خرداد را " کودتا " می خواند ، بدون این که توجه داشته باشد که کودتا اقدامی نظامی است که یک گروهک نظامی علیه رژیم حاکم انجام می دهد و قدرت سیاسی را از او می گیرد و خود بر اوضاع مسلط می شود؛ در حالی که در رخداد 30 خرداد 60جبهه متحد ضد انقلاب ، به ویژه منافقین و مارکسیست ها چه زمانی حاکم بوده اند که در 30 خرداد از حاکمیت ساقط شده باشند و علیه آنها کودتایی رخ داده باشد ؟ در واقع در طول بازجویی های به عمل آمده از علی کاید ، " خود بزرگ بینی کمونیستی " از شاخصه های این مهره خود باخته است ، او می گوید :
" دولت شاه به عنوان نماینده فئودال ها ، زمینداران بزرگ و سرمایه داران بوروکرات و وابسته دلال صفت که پایگاه اجتماعی لیبرالیسم را در ایران تشکیل می دادند ، حکومت می کرد ، در حالی که دولت بعد از انقلاب از سه جناح بورژوا و دلالان جدید (جناح ارتجاعی واپسگرا و نوکیسه) ، خرده بورژوای سنتی (پیروان خمینی) و بورژوازی ملی (بنی صدر ، بازرگان و غیره) تشکیل شده بود ."
وی می افزاید :
" هر یک از این جناح ها در عین داشتن جنبه های سازش کارانه با یکدیگر ، متناسب با موقعیت شان عمل می کردند و در تئوری و عمل با هم اختلاف داشتند و قادر نبودند به صورت یکپارچه عمل کنند . وجود چنین تقسیم بندی در درون دولت ، بازتابی از وجود تقسیم بندی طبقاتی در درون جامعه به طور عام و تأثیر آن در درون به طور اخص بود ." (2)
وی در مقایسه نوع برخورد کمونیست ها با دولت شاه و دولت پس از انقلاب اظهار می دارد :
" در برخورد با حکومت دست نشانده شاه ، برخورد ما برخوردی خصمانه و آشتی ناپذیر و مضمون سیاسی مبارزه ، سرنگونی بود ، در حالی که دولتی که پس از سرنگونی شاه روی کار آمد ، یک دولت بینابینی بود و برخورد با آن بر اساس شیوه مبارزاتی همکاری – مبارزه – همکاری بود .
تغییر کمی و کیفی در درون دولت و تغییر یافتن تاکتیک های مبارزاتی ما از حالت همکاری – مبارزه – همکاری به حالت آشتی ناپذیر شدن مبارزه طبقاتی در درون جامعه و دو قطبی شدن آن به صورت دو قطب متخاصم خلق و ضد خلق بود که در این صورت تنها راه مقابله ی این دو صف کیفیتاً متضاد ، اعمال قهر بر ضد یکدیگر بود ."
وی ضمن بر شمردن عدم یکپارچگی و تمرکز زدایی در قدرت سیاسی دولت بعد از انقلاب ، بر این باور است که برای اعمال قدرت دولت واحد و سراسری ، ضرورتاً کشمکش بالا گرفت تا به یک انسجام ایده آل دست یابد ؛ اما حاکمیت قدرت جدید ، ماهیتاً برای آنها مهم است .
وی اظهار می دارد که قدرت جدید بر نیروهای مسلح تکیه دارد و لذا باید توجه داشت که این نیروها خلقی هستند یا ضد خلقی ؟ از آنجا که مارکسیست ها در حصاری از تحلیل تئوری ها و دیالکتیک ها محصور شده اند ، توان تحلیل مسائل عینی جامعه را ندارند ، هر چند که به زعم خود همواره از موضع شرایط عینی جامعه دفاع می کنند .
سپاه و کمیته که از مردمی ترین نهادهای انقلابی بودند ، در چارچوب تئوریک آنها از نیروهای ارتجاعی و ضد خلقی و سرکوبگر قلمداد می شوند :
" سپاه پاسداران و کمیته ها که در دوران شاه وجود نداشتند (البته نیرویی به نام نیروی مقاومت ملی وجود داشت) ، بعد از انقلاب ایجاد شدند و این نیروها به عنوان عامل عمده سرکوب و اعمال سیاست های جناح ارتجاعی دولت و خارج از آن عمل می کرد . "
علی کاید و همفکرانش که غرق در غرور و خود محوری تشکیلاتی بودند ، با عمده کردن رخداد 30 خرداد ، آن را نقطه جدایی جناح ضد امپریالیست و امپریالیستی می دانند و در پیوند آن با جنگ ایران و عراق می افزاید :
" جنگ ایران و عراق که از مهر ماه سال 59 شروع شد تا کودتای 30 خرداد سال 1360 در شرایطی قرار داشت که مبارزه ضد امپریالیستی ، جنبه غالب تضاد را در سطح جامعه ایران تشکیل می داد . تا این زمان جنگ ما جنگی عادلانه و به خاطر دستاوردهای انقلاب و دفاع از میهن در مقابل تجاوز خارجی بود ."
او در عین حال در روند تحلیل خویش ، دچار مغلطه می شود . اگر معیار مشروعیت نظام جریان 30 خرداد است ، لذا تمام رفتارهای دولت بعد از آنان نامشروع و ضد خلقی است ؛ اما چون جریان دفاع و مبارزه خلقی و انقلابی در حالت جنگ از سوی توده های واقعی ادامه دارد و در سایه حضور توده های مسلمان ، پیروزی های درخشانی به دست می آیند که حتی از زاویه تنگ و کانالیزه نگاه آنان دور نمی ماند ، در عین حال ورود به جنگ ارتجاعی را نیز مقطع 30 خرداد ، بلکه ناچاراً از مقطع ورود ایران به خاک عراق ، ارزیابی می کنند :
« با کودتای 30 خرداد سال 1360 ، مبارزه به خاطر آزادی ، جنبه غالب تضاد را تشکیل داده و مبارزه ضد امپریالیستی از کانال آن می گذشت ، ولی حتی در این حالت نیز هنوز جنگ به حالت یک جنگ بین دو دولت ارتجاعی در نیامده بود و جنگ از جانب ایران کماکان عادلانه بود ؛
ولی با حمله ایران به خاک عراق ، جنگ به صورت یک جنگ ارتجاعی ارتقا یافت و انعقاد و صلح و پایان جنگ در دستور کار قرار گرفت ، ضمن آن که مبارزه مسلحانه به خاطر سرنگونی دو دولت ارتجاعی ایران و عراق در دستور کار انقلابیون ایران و عراق نیز قرار داشت ."
مبارزه یا قیام مسلحانه ای را که جبهه ی متحد ضد انقلاب علیه نظام جمهوری اسلامی ایران آغاز کرد ، ناشی از تحلیل های غیر واقعی و عینی از جامعه بود . بر اساس تحلیل گروه های شورشگر ، چون توده ها تحمل حکومت را نداشتند ، با یک جرقه ی مسلحانه ، قیام سراسری را آغاز می کردند . در نادرستی این تحلیل همین بس که چنین اتفاقی ابداً حاصل نشد :
" نه دولت قادر است که دیگر به شیوه سابق به حکومت ادله دهد . نه مردم دیگر تاب تحمل چنین حکومتی را دارند و تغییر و تحولات نیز در صفوف دو نیروی متخاصم ، چه در کل و چه در تک تک آن صفوف به نقطه اوج رسیده و شور و شوق انقلابی توده ها در عالیترین حد خود نمایان شده است . در چنین شرایطی است که قیام از طریق اعمال قهر انقلابی در مقابله با اعمال قهر ضد انقلابی مفهوم عینی پیدا می کند و مسئله قدرت سیاسی از لوله تفنگ بیرون می آید ، مصداق عینی می یابد ."
آنگاه با غرور و مسرت از تحلیل های بی نقص خود می گوید :
" با بررسی سیر رویدادها در مقطع انقلاب 22 بهمن سال 1357 تا کودتای 30 خرداد سال 1360 ، ما با وضوح تمام شاهد سیر تکاملی انقلابی می شویم که در بالا خطوط آن ترسیم شد ."
او ضمن بر شمردن برخی از ویژگی های نظام دموکراتیک مورد نظر ضد انقلاب و نیز ویژگی های دولت مکتبی نظام جمهوری اسلامی ، به این نتیجه می رسد که ارتجاعیون چنین خواسته ای دارند :
" خواهان ایجاد حکومتی انحصاری و استبدادی (3) بر اساس معتقدات انحصاری و فرقه ای – قشری در زیر لوای دین و اسلام و برتری فرقه گرایانه دینی هستند که در آن سکان سرنوشت کشور به دست ولی فقیه باشد و اکثریت عظیم اهالی با توجه به این که از عوام هستند ، در تعیین سرنوشت خویش و کشور خویش حق رأی و تصمیم گیری نهایی نداشته و ولی فقیه به صورت مطلق العنان به اعمال اراده و تأمین منافع طبقاتی اقشار و طبقات وابسته به خود می پردازد . یک حکومت استبدادی و انحصاری فرقه ای – قشری به نام حکومت ولایت فقیه ."
همانگونه که مشاهده می شود ، زمانی که توده های میلیونی بر اساس باورها و اعتقادات دینی خود تا پای جان ایستادگی می کنند ، در تحلیل های این نیروهای خلقی به " عوام " متهم می شوند ، ولی اگر همین افراد ، فریب شعارها و حرف های احساسی آنها را بخورند و بدون آگاهی از تئوری ها و فرمول های ماتریالیسم و دیالکتیک ، از کمونیست ها دفاع کنند ، یا عالی ترین واژه ها چون " خلق قهرمان " ، " توده های آگاه " و " حکومت پرولتاریا " توصیف خواهند شد .
به گواه تمام ناظران و کارشناسان سیاسی با انصاف ، مقاومت دلیرانه مردم ایران به رهبری امام خمینی ، پس از پیروزی انقلاب وارد مرحله جدی تر شد و آنچه که عرصه های سیاسی را به خود اختصاص می داد ، همین رابطه مستحکم امام و ملت بود که در مقابل تمامی فتنه ها ایستادگی کردند . حال آنان که این مبارزات را به حساب دیگران واریز کردند ، آیا هدفی جز تحریف واقعیات دارند :
" پس از پیروزی شکوهمند انقلاب 22 بهمن 1357 ما شاهد مبارزات عظیم و گسترده توده های انقلابی ایران برای حفظ ، تعمیق و گسترش دستاوردهای انقلاب و ادامه آن در شرایط نوین اجتماعی و انقلابی هستیم .
مبارزاتی که از یک طرف علیه دسایس و توطئه های امپریالیستی ، به ویژه امپریالیسم امریکا و ایادی و عوامل رنگارنگ وی در ارتباط تفکیک ناپذیر با مقاصد و دسایس سوسیال امپریالیسم روس و ستون پنجم وی جریان داشت ، و از طرف دیگر علیه سازش کاران و مرتجعین نوکیسه که در مراحل مختلف مبارزاتی از تعمیق و گسترش مبارزات آزادی خواهانه و ضد امپریالیستی و سوسیال امپریالیستی توده های انقلابی و در مرکزشان طبقه کارگر ، دهقانان و زحمت کشان شهری وحشت داشتند و می کوشیدند تا به لطایف الحیل از حدت و شدت و گسترش آن جلوگیری و به اصطلاح آن را مهار کنند ."
اگر بنا بر این باشد که جبهه انقلاب و یاران امام زیر شدیدترین ضربات عملیاتی روانی قرار گیرند، حتی برای این مارکسیست های اصولگرا که دم از ناب بودن اندیشه های خود می زنند وحدت با عناصر لیبرال و بورژوای ملی بسیار آسان صورت می گیرد و چهره های مظلومی چون شهید بهشتی که در یک رقابت سیاسی سالم ، از اندیشه های اسلام ناب و ایدئولوژی یک انقلاب بزرگ دفاع می کنند ، با انواع و اقسام تهمت ها خرد می شوند و این خصومت ، رنگ و لعاب تئوریک به خود می گیرد و در فرایند مبارزه و انقلاب خلقی توجیه می گردد :
" در مبارزه علیه سازشکار و سازشکاری ، بعد از شاه نوبت امریکاست ، حزب چماق بدستان ، باید بره گورستان (4) ، توده ای – چماقدار پیوندتان مبارک و در مبارزه علیه سرکوب آزادی های سیاسی – اجتماعی توسط انحصار طلبان فرقه ای – قشری از طریق به کارگیری دسته های چماقدار با پشتیبانی افراد مسلح کمیته و پاسداران ، در مبارزه علیه حزب جمهوری اسلامی و رهبریت آن با شرکت در میتینگ ها و تظاهرات گوناگون ضد استبدادی و ضد امپریالیستی با شرکت در جنگ برای دفاع از میهن و حفظ دستاوردهای انقلاب (2) در زمانی که جنگ از جانب ایران جنبه عادلانه داشت و مبارزه علیه قرارداد ننگین گروگانگیری که از قرارداد ننگین وثوق الدوله نیز ننگین تر است ،
با مبارزه علیه انتخابات دو مرحله ای و قلابی و تقلبات انتخاباتی از جانب جناح ارتجاعی دولتی و خلاصه با شرکت در صدها نمونه بارز مبارزاتی دیگر که در سراسر ایران جریان داشت ، توده های انقلابی ، عزم و اراده راسخ خود را در ادامه انقلاب ، در شرایط نوین به وضوح تمام اعلام می کردند .
این مبارزات به تدریج و قدم به قدم رو به اوج می رفت تا در روز 14 اسفند سال 1359 و به دنبال آن کودتای 30 خرداد سال 1360 و از این زمان به بعد بود که جامعه ی ایران وارد مراحل مبارزاتی نوینی گردید ... " (5)
دقیقاً از این زمان به بعد که جبهه ضد انقلاب از فرآیند تثبیت خط امام وحشت زده شد ، به ترور شخصیت های انقلابی پرداخت . با شهادت صدها تن از یاران امام و انقلاب ، حتی معدود مردمی هم که فریب حرف های تو خالی ضد انقلاب را خورده بودند، در جبهه نیروهای انقلابی و مذهبی قرار گرفتند و در واقع بنا به گفته علی کاید " وارد مراحل مبارزاتی نوینی گردیدند ."
البته نه به نفع جبهه ضد انقلاب ، بلکه در کنار امام و توده های میلیونی مردم مسلمان قرار گرفتند و این مرحله نوین با شکوفایی و عزمی راسخ آغاز شد که برکت این حضور همچنان در دفاع از انقلاب تداوم دارد.
در بخش دیگری از دفاعیات علی چهار محالی (کاید) به تجلیل وی از روحانیونی بر می خوریم که به اعتقاد او هتک حرمت شده اند ، روحانیونی چون " شیخ عزالدین حسینی ، (6) آیت الله شبیر خاقانی ، (7) آیت الله گلزاده غفوری ، شیخ علی تهرانی ، سید حسین خمینی و آیت الله لاهوتی " از جمله روحانیونی هستند که مورد احترام و تجلیل او قرار گرفته اند .
وی در پایان رهنمودهای خویش را از موضع یک رهبر بزرگ برای مقابله با نظام اسلامی صادر می کند :
" زاغه های خود را وارسی ، سلاح های رنگ زده را صیقل ، پرسنل خود را آزمایش و به حالت آماده باش ، نقاط سوق الجیشی و حساس را محاسبه و معین ، نقاط ضعف خود و نقاط قوت دشمن و نقاط قوت خود و ضعف دشمن را بررسی ، متحدین خود و نیروهای دشمن را ارزیابی ، محل حمله اصلی و عقب نشینی احتمالی را مشخص ، تاکتیک های نظامی اصلی و انحرافی عملیاتی را معلوم ، احتمالات را تا سر حد ممکن روشن ، مسئله حفظ و استحکام مواضع و موقعیت اولیه به دست آمده و تصرف مواضع جدید گسترش و استحکام آنها را بررسی ، تثبیت موقعیت خویش را به صورت یک به یک ارزیابی کرده ، حدود و ثغور پیشروی اولیه و نهایی ... ."
پی نوشت:
- آرشیو مرکز اسناد انقلاب اسلامی ، پرونده علی کاید ، ش 24150 ، متن حاضر فصلی از مجموعه " حقایق سخن می گویند " مورخ 29/9/63 از صص 17 تا 50 است .
- همان ، ص 20
- سالیان مبارزه نشان داد که انحصاری ترین و استبدادی ترین اندیشه ها و افراد در میان گروه های چپ بودند که حتی هیچگونه اتحادی بین دو گروه از آنان پیش نیامد
- منظور حزب مظلوم جمهوری اسلامی است
- حضور در جنگ و دفاع از میهن بیش از آن که برای انقلاب دستاوردی داشته باشد ، برای اتحادیه کمونیست ها سلاح و مهمات فراوانی داشت که با خود به پشت جبهه آوردند و در واقعه ی آمل از آن استفاده کردند
- شیخ دموکرات که امام او را " عزالدین فاسد " خطاب کرد .
- روحانی ساده لوحی که اختلاف « عرب و عجم » در خرمشهر و منطقه خوزستان در اثر بی توجهی او به وجود آمد
اسناد اتحادیه کمونیست های ایران در واقعه آمل(۱۱)
