در همان حال که واشنگتن و لندن بر هیزم های جنگ در خلیج فارس می افزایند و سعی می کنند تا موقعیتی را فراروی کشورهای مستقل در منطقه به وجود آورند که ناگزیر از درگیری شوند، دولت های غرب آسیا در حال تدبیر برای چگونگی مقابله با بحران های واقعی در غرب آسیا هستند.
دیدارهای امنیتی که در هفته گذشته رقم خورد و ائتلاف های تازه ای را شکل داد، همگی در چارچوب یک اتحاد تازه برای مبارزه با ترور قابل درک است.
تردیدی نیست که کشورهای غربی به دلیل عدم آشنایی با مشکلات واقعی منطقه، در حیرت هستند که چطور دیدارهای امنیتی و مذاکرات میان ایران و امارات رقم خورده و یا چطور مقامات سعودی سعی دارند تا با ایران رفتار مهربانانه تری داشته باشند. آنها همچنین شاید نگران مذاکرات سوری – سوری نیز هستند که به آتش بس در ادلب بدون دخالت غرب منتهی شده و نیز با دقت تحولات افغانستان را نیز رصد می کنند که درگیر چه تحولات سیاسی و امنیتی است.
کشورهای منطقه به خوبی می دانند که نتیجه جنگ در غرب آسیا، ظهور تروریست های جدید است. از آتش جنگ اول افغانستان که نیروهای شوروی درگیر آن بودند، طالبان و القاعده برخاستند و از آتش جنگ دوم در افغانستان و همزمان، جنگ با عراق، داعش متولد شد و جبهه النصره، آتش بیار معرکه گردید.
یک جنگ دیگر، نیروهای تازه نفس جدیدی را در کشورهای مختلف منطقه زنده می کند که نتیجه ای جز ویرانی برای کشورهای مختلف ندارند.
کشورهایی که درگیر تروریسم می شوند، خود الزاما هدف جنگ نیستند. سوریه، درگیر جنگ عراق نبود، اما قربانی محصول آن جنگ شد. پاکستان، مستقیما نه با آمریکا جنگید و نه با شوروی، اما تروریست ها هنوز بلای جان این کشور هستند.
همین تجربه است که باعث شده تا در میانه فضای تنش آلود منطقه، برخی چهره های سیاسی و امنیتی به فکر ائتلاف سازی های جدید بیفتند. سه شنبه هفته گذشته مقامات ایران و امارات به گفتگو نشستند و همزمان زمزمه های بهبود روابط میان تهران و ریاض نیز به گوش رسید.
البته غربی ها برای رسیدن به اهداف خود در برابر این بهبود روابط سنگ اندازی خواهند کرد. سناریوی تفرقه بینداز و حکومت کن، که سالهاست بریتانیا را شهره به اجرای آن کرده، نمی گذارد تا برخی رهبران کشورهای عربی به خوبی واقعیت های پیرامون خود را درک کنند، اما وقتی خطر نزدیک می شود و چهره های امنیتی ، به سران این کشورها هشدار می دهند که تروریست ها منتظر فرصتی هستند تا در میانه گل آلود شدن آب های خلیج فارس، ماهی های سیاسی خود را صید کنند، انگاه ورق برمی گردد.
به این ترتیب بازی در خلیج فارس، وارد فاز تازه ای شده است. آمریکا و انگلیس وقتی نتوانستند نظر مثبت دیگر کشورها برای تشکیل یک ائتلاف دریایی در تنگه هرمز را جلب کنند، تنهاتر از همیشه، به جبهه جنگی که تشکیل داده اند می نگرند. در یکسوی این جبهه ایران با متحدان منطقه ای و فرامنطقه ای قرار گرفته که هر روز قدرتمندتر از قبل حریف را به مبارزه می طلبد و در سوی دیگر ترامپی قرار دارد که سروصدا زیاد دارد اما همه می دانند که نمی خواهد دستکم در چهار ساله نخست ریاست جمهوری اش، آغازگر جنگ باشد.
تروریست های متحد آمریکا در این میان منزوی تر از همیشه هستند. سازمان منافقین یکی از این گروهک هاست که امیدوار بود بتواند از نمد اختلاف افکنی در منطقه برای خود کلاهی ببافد. ولی حالا حتی با وجود راضی شدن مقامات آمریکایی به تحریم ظریف، می بیند که هیچ برگ برنده ای در دست ندارد.
این سازمان که شبکه نفوذ جاسوسی خود را شکست خورده می بیند و در عملیات روانی برای بی ثبات سازی داخل کشور نیز کاملا ناموفق عمل کرده است، حتی قادر نیست حامیان مالی خود را راضی به حمایت های بیشتر کند.
دیگر تروریست هایی که دلخوش به درگیری در منطقه و بالابردن وسعت عملیات خود بودند، داعشی‌ها هستند. لشکری شکست خورده که ایران را مهمترین مانع خود در منطقه می دانند. عقب نشینی ایالات متحده و کاهش سطح تنش در خلیج فارس، آنها را هم نگران آینده شان کرده است. به خصوص اینکه می شنوند عراقی ها در کنار ایران ایستاده و سوری های مخالف دولتی نیز با بشار اسد برای تشکیل یک گروه تدوین قانون اساسی، به توافق رسیده اند.
اگر در بر همین پاشنه بچرخد، به زودی دونالد ترامپ خواهد فهمید که ایرانی ها معمولا بدون آنکه مجبور شوند وارد جنگی ناخواسته شوند، جنگ ها را پیروز می شوند.
