تشکر فراموش نشود
منبع: ایران اینترلینکقرار بود در این روز[۵/مهر/۱۳۶۰] پس از شلیک یک گلوله مردم دور معترضین جمع شده، سپس همگی پس از به کنترل درآوردن مجلس، رادیو‌وتلویزیون و آزادسازی زندانیان اوین به سراغ جماران بروند! مسئولان ارشد مجاهدین خلق به اعضاء، سمپات‌ها و رابط‌ها تأکید کرده بودند: امروز[۵مهرماه] مثل ۲۲ بهمن است؛ مردم از شما با شکلات و شیرینی استقبال می‌کنند، مراقب باشید زیاد به ایشان نپردازید ولی تشکر فراموش نشود! سازمان اقدامات خود را با ده رشته تظاهرات‌های پراکنده اعم از مسلحانه و شورشی در شهریور‌ماه همان سال ادامه داد ضمن کشتن آیهالله مدنی و قدوسی خود را برای درگیری بزرگتر یا ۲۲ بهمنی دیگر آماده کرد.
قرار بر این بود که تظاهرات در روز یکم مهرماه برگزار شود، اما شب قبل از تظاهرات با هوشیاری آیهالله منتظری، دست سازمان مجاهدین بسته می‌شود. آیهالله منتظری از دانش‌آموزان تقاضا می‌کند تا به مناسبت اول مهر و همچنین همبستگی با نظام در یک تظاهرات عمومی علیه استکبار شرکت کنند.[خاطرات افشین برادران‌قاسمی] تظاهرات به پنجم مهرماه موکول می‌شود و روز حادثه چند ده واحد مسلح سازمان شروع به تظاهرات، دادن شعار و برهم‌زدن نظم عمومی می‌کنند، تا ۲۲ بهمنی دیگر رقم بزنند. جالب آنکه محمدرضا یزدی‌خواه از مسولان سازمان‌دهی تظاهرات، در این‌خصوص می‌گوید: مردم با مشت خالی جلوی تیم های نظامی ما می‌ایستادند و شعار می‌دادند. حتی آن‌ها که بی‌تفاوت بودند، ماشین‌ها و امکاناتی که در خیابان داشتند جمع می‌کردند تا ما پشت آن‌ها سنگر نگیریم. سازمان به ما تأکید کرده بود هر که قصد داشت جلوی راه‌تان را سد کند بکشید که البته منظور ایشان مردم هم بود. (کارنامه سیاه- ص۱۲۰.)
برآیند این آشوبگری نه تنها به ۲۲بهمن و همیاری مردم نیانجامید، بلکه مردم از خود راه سازمان را سد کردند. در نتیجه تظاهرات پنجم‌مهر، ۱۶خرابکار کشته،۳۱نفر از مردم عادی و نیروهای نظامی شهید و بیش از ۱۵۰ تن از اعضای سازمان مجاهدین خلق‌دستگیر شدند. رفسنجانی، عبور از بحران ص۳۰۵.
اشتباهات مهلک سازمان نه تنها نفعی برای مملکت و مردم نداشت، بلکه بالعکس منافع و مصالح ملی را مورد هجوم قرار داد. تظاهراتی با آن همه جاروجنجال نتیجه مطلوب سازمان را افاده نکرد و سران مجاهدین‌خلق در تلاش برای پوشاندن و زدودن خاطره این شکست، آسمان‌و‌ریسمان به‌هم بافتند. رویداد ۵ مهر با آن همه تبلیغات آن‌چنان تمام شد که اهمیت‌اش از خاطرات ۲۰۰سال قبل در چنین روزی پایین‌تر آمد و امروز کسی حتی حاضر به یادآوری آن نیست. سازمان خود از این تاریخ فرار می‌کند آنچه به‌دست سازمان آمد شاید اندکی کمتر از هیچ بود.
