شهید غلامحسین کم‌دل 2اردیبهشت1349 در روستای علی‌آباد استان گلستان متولد شد. پدرش بنا و مادرش خانه‌دار بود. او تحصیلاتش را تا پایان مقطع ابتدایی ادامه داد.
سرانجام غلامحسین کم‌دل 6اردیبهشت1366 در 17سالگی به دست عناصر گروهک تروریستی کومله در سنندج به شهادت رسید.
آنچه در ادامه می‌خوانید شرحی است بر گفت‌وگوی هابیلیان با خانواده شهید غلامحسین کم‌دل:
«غلامحسین فرزند اولم بود. من سه دختر و چهار پسر، به جز او دارم. اول اسمش را منصور گذاشتیم، آنقدر گریه کرد و گفت: «من اسمم را دوست ندارم.» که اسمش را عوض کردیم و غلامحسین گذاشتیم. ما اصالتا بیرجندی هستیم؛ به‌خاطر شغل حاج‌آقا به گلستان رفته بودیم و غلامحسین سه ساله بود که به مشهد آمدیم.
هنوز به سن تکلیف نرسیده بود؛ اما هم نمازهایش را می‌خواند، هم روزه می‌گرفت. بحبوحه انقلاب، هم‌پای ما در راهپیمایی و تظاهرات علیه رژیم طاغوت شرکت می‌کرد.
عضو بسیج و گروه سرود مدرسه بود. یک دفعه برای روحیه دادن به رزمندگان به جبهه رفتند و سرود اجرا کردند. غلامحسین تک‌خوان بود. همان دفعه، هوایی شد که به جبهه برود؛ اما بخاطر سن کمش او را نبردند. غلامحسین هم بعد از این ماجرا دیگر دل به درس خواندن نداد.
روی من و خواهرهایش غیرت داشت، اجازه نمی‌داد آنها خرید خانه را انجام دهند. هر چیزی لازم داشتیم، خودش می‌خرید و در خانه می‌گذاشت. اهل شوخی و خنده بود.
بزرگتر که شد، آنقدر برای رفتن به جبهه اصرار کرد که رضایت ما را گرفت. گفت: «اگر رضایت دادید؛ که هیچ، اگر ندادید، فردا پیش حضرت زینب از دست شما شکایت می‌کنم.» این را که گفت، خیلی متاثر شدم و خشکم زد. به احترام حضرت زینب گفتم: «هر چه خدا بخواهد.»
آموزشی را در مزدوران گذراند. همان بار اول که رفت، تماس گرفتند که غلامحسین مجروح شده است.
در نامه‌هایی که برای ما می‌نوشت، حرفی از شهادت نمی‌زد؛ ولی برای دوستانش می‌نوشت، دعا کنید تا من شهید بشوم؛ ولی اسیر نشوم. خدا خیلی او را دوست داشت.
تیر بالای سرش خورد و از زیر گلویش درآمد. دوستان او می‌گفتند: «روز آخر آنها را به سنندج بردند. حدود 30نفر بودند. ظاهراً غلامحسین فراموش کرده بود که وسیله‌ای را بردارد، دوباره به سمت ماشین برگشت و در همین هنگام چندتن از عناصر گروهک تروریستی کومله به او حمله کردند و او را به شهادت رساندند. او فقط 17سال داشت. کومله چطور توانست، یک نوجوان را به شهادت برساند؟»
بیشتر بخوانید:
