چند روز قبل خبری مبنی بر انفجار یک بمب در بوستون آمریکا قلب مردم دنیا را به درد آورد. انفجاری که موجی از ترس و نگرانی در دلها ایجاد کرد. اکنون دنیا در شوک عظیمی به سر میبرد. نه بهخاطر کشتار هزاران نفر از مردم بی گناه افغانستان و عراق و نه به دلیل اشغال فلسطین و تحت فشار قرار دادن مردم مظلوم غزه توسط اسرائیل؛ چرا که آنان ذاتاً تروریست هستند. کودکی که در افغانستان و پاکستان و... به دنیا میآید تروریست است و کشتنش مجاز. البته «کمیته تشخیص رتبه شهروندان» ایالات متحده دقیقاً مشخص نکرده است مردم افغانستان جزء شهروندان درجه دو هستند یا سه یا چهار یا... . اما آنچه که واضح است این است که درجه یک نیستند پس مهم نیست چه بلایی سرشان میآید. چیزی که مهم است این است که خار در پای شهروند آمریکایی نرود. چون درجه یک است.
این چیزی است که آنها میگویند و میخواهند به بقیه مردم دنیا هم القا کنند. به بهانه واقعه 11 سپتامبر هزاران انسان بیگناه را کشتند در صورتی که بعداً معلوم شد دست خودشان در کار بوده است. منافقین را با آن همه جنایت و کشتار از لیست گروههای تروریستی خود خارج کردند، همه روزه انسانهای زیادی در افغانستان و لبنان و فلسطین کشته میشوند درحالیکه سیاستمداران آمریکایی سکوت میکنند و چه بسا گروههای تروریستی و رژیم صهیونیستی مورد حمایت آمریکا نیز واقع میشوند. اما وقتی جنایتی با ابعاد بسیار کوچکتر در کشور خودشان اتفاق میافتد، میشوند مظلوم عالم و نالهشان گوش فلک را کر میکند. بنابراین خیلی دور از ذهن نیست که این هم سناریویی طراحی شده از سوی خودشان باشد تا باز هم انگشت اتهام به سمت گروه یا دولتی دراز کرده و در پی رسیدن به مطامع خود باشند.
همانطور که مقام معظم رهبری(حفظه الله) در بیانات خود اعلام کردند (جمهوری اسلامی ایران به پیروی از منطق اسلام با هرگونه انفجار و كشتار مردم بیگناه چه در بوستون آمریكا و چه در پاكستان، افغانستان، عراق و سوریه مخالف است و آنرا محكوم میكند) برای کشورهای طرفدار صلح همچون ایران فرقی نمیکند جنایت در کجا و علیه چه کسی اتفاق بیفتد. در هر صورت از شنیدنش متأثر میشوند و آن را محکوم میکنند اما برای کسانی که شهروندان دنیا را درجهبندی میکنند، فقط در صورتی که علیه آنها جنایتی صورت بگیرد آن را محکوم میکنند و اگر غیر از این باشد ممکن است از آن حمایت نیز بکنند.