یکی از مسائل مهم بعد از رحلت امام خمینی (ره) که حیات نظام اسلامی را با چالش مواجه می‌کرد، امکان بروز تهدیدهای خارجی بود. در شرایطی که خبرگان رهبری در 14 خرداد مشغول رایزنی و انتخاب رهبری بعد از امام خمینی (ره) بودند، از این تهدیدها و خطرات احتمالی نیز مطلع شدند.
درباره این جلسه سرنوشت‌ساز چنین آمده است:
در وقتِ تنفسِ جلسه، حسن روحانی گزارش‌هایی از احتمال بروز تهدیدات امنیتی به هاشمی، جانشین فرمانده کل قوا، ارائه می‌کند. به روایت روحانی، وی این مطالب را همراه با آقای هاشمی، به گوش جمعی از اعضای مجلس خبرگان نیز می‌رساند: «من آمدم داخل مجلس خبرگان، که یک خبر جنگی را به ایشان [هاشمی] بدهم. تحرکاتی که در جبهه بود. وقتی من نوشته را برای ایشان خواندم، ایشان به من گفت که بیا پشت بلندگو، برای همه خبرگان بخوان و من آن گزارش را در پشت بلندگو برای
کشور اسلامی ما، همۀ شما را می پذیرد و من هم که یک طلبه هستم با شما حاضرم که در یک جلسه، نه در یک جلسه، در ده ها جلسه، با شما بنشینم و صحبت کنم، لکن من چه بکنم که شما اسلحه را در دست گرفته‌اید و می‌خواهید ما را گول بزنید. برگردید و به دامن ملت بیایید و اسلحه‌ها را تحویل بدهید و اذعان کنید به اینکه ما خلاف کرده‌ایم. دعوی نکنید که ما در جبهه مشغول جنگ هستیم. دعوی این را نکنید که ما از اول تا حالا همیشه طرفدار اسلام و یا طرفدار از مردم بودیم. این را دعوی نکنید؛ برای اینکه
گروهک فرقان به سرکردگي جواني به‌نام اکبر گودرزي در سال‌هاي 1356 و 1357 تشکيل مي‌شود. گروه فرقان از ارديبهشت 1358 موج ترورهاي خود را آغاز مي‌کند و نهايتاً طي عملياتي در 18دي1358 عناصر اصلي فرقان از جمله اکبر گودرزي رهبر اين گروهک دستگير و در 3خرداد1359 به‌همراه جمعي ديگر از اعضاي فرقان اعدام شد. پس از اعدام گودرزي فرقان شماره 25 نشريه را به گودرزي اختصاص داد و با چاپ تصويري از وي در ذيل عکس، عبارت: «مجاهد تشيع مظلوم، شهيد ششم ايدئولوژيک شيعه اکبر گودرزي!» را درج نمود. فرقان پيش از اين پس از
در خرداد1377، گروهي در تهران با سوءاستفاده از هيئت‌هاي مذهبي و با القاي اين موضوع که مي‌خواهند شرايط را براي ظهور امام زمان فراهم کنند فعاليت‌هاي تبليغي خود را شروع کردند. رهبر گروه، شخصي به‌نام سيدمحمد حسيني ميلاني بود که توانست با ايجاد تشکيلاتي محدود به بخشي از اهداف خودبرسد. غلامرضا عاملي که سرپرستي يکي از هيئت‌هاي مذهبي در منطقه دولت‌آباد تهران را داشت، رابطه بيشتري با ميلاني برقرار کرد و اين مسئله، زمينه‌‌اي براي گشايش باب مراوده بين ميلاني و اين هيئت شد.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي سرويس‌هاي اطلاعاتي غرب که در ميان عناصر نظامي ورشکسته رژيم موجودي جاه‌طلب تر از حسين منوچهر که نام خود را به بهرام آريانا تغيير داده بود، نمي‌شناختند؛ با وعيدهاي فراوان دال بر سقوط قريب‌الوقوع جمهوري اسلامي ايران، به سراغ او رفتند. آريانا با يک ميليون دلار اعتباري که سرشاپور ريپورتر در اختيار او گذارد، در رأس يکي از نخستين گروهک‌هاي سلطنت‌طلبي قرار گرفت که خرابکاري مسلحانه را در مرزهاي شمال غربي ايران هدف قرار داده بود. آريانا نخست با حمايت رژيم عراق مرکز فعاليت
اتحاديه کمونيست‌هاي ايران سازماني مائوئيستي بود که ابتدا عليه رژيم شاه و سپس عليه جمهوري اسلامي ايران فعاليت مي‌کرد. اتحاديه، پيش از انقلاب ايران از ادغام سازمان انقلابيون کمونيست که سازماني مائوئيست در خارج از کشور بود و «گروه پويا» تشکيل شد که اعضايش بعضاً براي آموزش جنگ چريکي به فلسطين رفته بودند. نشريه «حقيقت» ارگان اين سازمان بود و در بين جوانان تحصيلکرده در آمريکا و ساير کشورهاي غربي به‌ويژه فعالان در کنفدراسيون دانشجويان ايراني تأثير و نفوذ فراواني داشت. از جمله فعالان مبارز شناخته‌شده
در تيرماه 1360 انشعابي در گروه چريک‌هاي فدايي خلق رخ داد و چند نفر از افراد نامدار گروه که در رأس آنان محمد حرمتي‌پور و عبدالکريم صبوري قرار داشتند ازاين گروه جدا شدند. منشعبين از آن پس عنوان «ارتش رهايي‌بخش خلق‌هاي ايران» (آرخا) را به‌نام گروه چريک‌هاي فدايي خلق افزودند.
گروه آرخا با تحليل انفجاري‌دانستن جامعه کوه‌هاي شمال ايران را به‌عنوان پايگاه خود براي شروع مبارزه مسلحانه برگزيد و معتقد بود که بايد کردستان‌هاي ديگري نيز در ايران به‌وجود آورد؛ هر چند هنوز در کردستان حضور مسلحانه خود را
هنوز چند ماهي از پيروزي انقلاب و علني شدن سازمان چريک‌هاي فدايي خلق نگذشته بود که اين سازمان دستخوش انشعاب شد و منشعبين با حذف کلمه سازمان و با عنوان «چريک‌هاي فدايي خلق» اعلام موجوديت کردند. اشرف دهقاني و محمد حرمتي‌پور که در اوايل اسفند 1357 از اروپا به ايران بازگشته بودند، به‌همراه چند تن از اعضا که تدريجاً در طول مبارزات مردم از زندان آزاد شده بودند اين انشعاب را رقم زدند. وجه اشتراک اين افراد اعتقاد به تئوري «مبارزه مسلحانه هم استراتژي و هم تاکتيک» بود. اما اين انشعاب حتي در ميان اعضاي
گروه تروريستي توحيد و جهاد سال 1387 و هم‌زمان با شعبه اصلي آن در عراق به‌سرکردگي ابومصعب زرقاوي کار خود را در مرزهاي کشورمان و با استفاده از عناصر فريب‌خورده آغاز کرد. گروه تروريستي جماعت توحيد و جهاد از سلفي‌هاي قتالي هستند و با وجود ادعاي پيروان اين فرقه مبني‌بر روشن‌بودن اهداف گروه، ترورهاي کور و بي‌هدف نيز در برنامة کاري آن‌هاست و حتي کشتن افرادي که موافق نظر آنها نيستند نيز برايشان بسيار ساده است. سرکرده اين گروه فردي به‌نام کاوه شريفي بود که فرمانده تيم تروريستي به‌شمار مي‌آمد. اين گروه
گروه تروريستي پاک مخفف (پارت آزادي کردستان) در خرداد1370 توسط فردي به‌نام سعيد يزدان‌پناه تأسيس شد. پاک رسماً اعلام مي‌دارد که به‌دنبال جداکردن کردستان از ايران از طريق مسلحانه و روش‌هاي تروريستي و تشکيل کشور کردستان از کردستان‌هاي ايران، عراق و ترکيه و سوريه است. يزدان‌پناه در همان سال در شهر سليمانيه عراق کشته شد که بعدها با افشاگري خواهرش به‌نام فرشته يزدان‌پناه مشخص شد که قتل وي توطئه‌اي از جانب برادرش حسين يزدان‌پناه بوده است که پس از او به‌رهبري حزب رسيد.
تأسیس گروهک مجاهدین خلق و تدوین ایدئولوژی
در سال ۱۳۴۴، دوازده سال پس از کودتای ۲۸ مرداد و ۲ سال پس از سرکوب خونین قیام پانزده خرداد، سه تن از اعضای سابق جبهۀ ملی دوم و نهضت آزادی، تصمیم گرفتند در مبارزه علیه رژیم شاه، گروهی با مشی مسلحانه به وجود آورند. محمد حنیفنژاد (۲۶ ساله) مهندس کشاورزی، سعید محسن (۲۶ ساله) مهندس راه‌وساختمان و عبدالرضا نیکبین رودسری (۲۳ ساله) دانشجوی ریاضی که تحصیلات دانشگاهی خود را نیمه تمام گذارده بود هستۀ اولیه گروه را تشکیل داد و یک سال بعد علیاصغر بدیعزادگان
اولین محفل کومله در سال 1348 توسط فواد مصطفی سلطانی، عبدالله مهتدی، محمد حسین کریمی و صدیق کمان‌گر در تهران با هدف ایجاد تشکیلات سراسری حزب کمونیست به وجود آمد. راهبرد این گروه مائونیستی اتخاذ شده بود. آنها راه انقلاب دمکراتیک را ایجاد پایگاه در روستاها به وسیلۀ جنگ پارتیزانی و در ادامۀ آن، جنگ توده‌ای و ایجاد ارتش خلقی، کسب قدرت سیاسی و ایجاد جامعۀ دمکراتیک نوین به رهبری طبقۀ کارگر می‌دانستند. در سال‌های 1352 و 1353 ضرباتی به گروه وارد آمد که طی آن تمام افراد آن در تهران و تعدادی در کردستان
گروهک فرقان به رهبری طلبه‌ای با نام علی‌اکبر گودرزی، یکی از شاخص‌ترین گروه‌های نه تنها منفصل از روحانیت، بلکه مخالف صریح با روحانیت بود. این گروهک پس از پیروزی انقلاب با اسلحه‌های که از پادگان‌های نظامی به دست آورده بودند، وارد فاز نظامی شده و به ترور روحانیون سرشناس و افراد تاثیر‌گذار در انقلاب اسلامی پرداخت. این گروهک هم‌زمان با رشد فزایندۀ نسل جدید مذهبی و متأثر از جریان‌های روز برآمده، توانست در شماری از مدارس و مساجد تهران عده‌ای را جذب خود کند. گروهک فرقان پس از انجام چندین فقره ترور،
گروهک سپاه صحابه وابسته به گروهك تروريستي جندالشيطان، در اواخر سال 1389 با هدف فرافكني و فرار از عواقب اقدام‌هاي تروريستي توسط گروهك جندالشيطان تشكيل شد. اين گروهك پس از صدور اطلاعيه‌اي موجوديت خود را اعلام کرد و بعد از آن قتل چندين نفر و همچنين انفجار خط لوله گاز قم را پذيرفته است.
رهبري اين گروهک را در سطح جهاني سرويس‌هاي اطلاعاتي کشورهاي بيگانه به‌خصوص کشور پاکستان بر عهده دارند که با اهداف از پيش طراحي‌شده و به‌طور سازمان‌يافته به هدايت گروهک مشغول
چگونگی شکل‌گیری گروهک حزم
عادل سويدي و حبيب نبگان از عناصر قوم‌گرا، تجزیه‌طلب و تروريست عرب خوزستان و مقيم كشورهاي هلند و دانمارك، در راستاي انسجام گروه‌هاي تروریستي تجزیه‌طلب مقیم خارج از كشور در اوايل سال 2010 ميلادي هم‌زمان با سالروز تولد جمال عبدالناصر در قاهره، طی یک کنفرانس رسانه‌ای تأسيس گروهي به نام سازمان ملی آزادی‌بخش اهواز (حزم) را اعلام نمودند.
اين گروهک ائتلاف چهار تشکل، سازمان ملی اهواز(عربستان)، مقاومت ملی آزادی بخش اهواز، جبهه العربيه
سازمان چریک‌های فدائیان خلق (سچفخا) در سال 1349 موجودیت خود را اعلام کرد، ولی ریشه‌های آن به سال‌های آغازین دهۀ چهل بر می‌گردد؛ یعنی زمانی‌که در دو گروه مستقل مخفی که بعدها به هم پیوستند، عملیات خود را آغاز کردند. رهبر یکی از این دو گروه بیژن جزنی، عضو پیشین حزب توده بود و دیگری را مسعود احمد‌زاده و امیرپرویز پویان رهبری می‌کرد. در واقعۀ سیاهکل که در آن اعضای فدائیان خلق به ژاندارمری سیاهکل حمله کردند و با تصرف آن جا در برابر رژیم ایستادند، یکی از عملیات‌های بزرگ آنها بود که به دنبال درگیری
یکی از مسائل مهم بعد از رحلت امام خمینی (ره) که حیات نظام اسلامی را با چالش مواجه می‌کرد، امکان بروز تهدیدهای خارجی بود. در شرایطی که خبرگان رهبری در 14 خرداد مشغول رایزنی و انتخاب رهبری بعد از امام خمینی (ره) بودند، از این تهدیدها و خطرات احتمالی نیز مطلع شدند.
درباره این جلسه سرنوشت‌ساز چنین آمده است:
در وقتِ تنفسِ جلسه، حسن روحانی گزارش‌هایی از احتمال بروز تهدیدات امنیتی به هاشمی، جانشین فرمانده کل قوا، ارائه می‌کند. به روایت روحانی، وی این مطالب را همراه با آقای هاشمی، به گوش جمعی از اعضای مجلس خبرگان نیز می‌رساند: «من آمدم داخل مجلس خبرگان، که یک خبر جنگی را به ایشان [هاشمی] بدهم. تحرکاتی که در جبهه بود. وقتی من نوشته را برای ایشان خواندم، ایشان به من گفت که بیا پشت بلندگو، برای همه خبرگان بخوان و من آن گزارش را در پشت بلندگو برای
