شروع و پایان هرسال چه شمسی باشد و چه میلادی، فرصتی است برای رصد مهم‌ترین رخدادهای تلخ و شیرینی که در نقاط مختلف دنیا به‌وقوع پیوسته، رسانه‌ای شده و توجه میلیون‌ها نفر را به خود جلب کرده و این جدال خیر و شر همواره ادامه داشته است. اما واقعیت این است که شروع سال 2017 پایانی بر تراژدی‌های جامعه بشری در سال 2016 نیست.
تراژدی‌هایی که بیشتر رنگ تروریسم و تجاوزگری داشت و در سایه شرارت و جاهلیت مدرن بیش از همه به دنیای اسلام آسیب زده و می‌زند، از اقدامات سفاکانه داعش، النصره و... در سوریه و عراق گرفته تا بوکوحرام در نیجریه از یک‌سو و تجاوز آل‌سعود با سلاح‌های آمریکایی و انگلیسی به یمن و نسل کشی مردم مظلوم این کشور از سوی دیگر همه در دفتر تلخی‌های سال 2016 ثبت شده‌اند.
سال گذشته میلادی، سال بی‌آبرویی سازمان‌ملل نیز بود، چراکه نه تنها نسبت به فجایع سوریه، عراق، یمن و بحرین منفعل بود که حتی بان‌کی‌مون، گزارش سازمان‌ملل را که عربستان را به جرم کودک‌کشی در یمن در فهرست سیاه قرارداده بود، اصلاح کرد و حرف خود را پس گرفت. سال 2016 برای اتحادیه اروپا و تحکیم اندیشه همگرایی در این قاره هم خوش یمن نبود، چراکه لندن به دنبال همه‌پرسی مردم انگلیس، تصمیم به خروج از اتحادیه اروپا گرفت. اما در رصد رویدادهای 2016 از پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نباید غافل بود که برخلاف نظرسنجی‌ها بر هیلاری کلینتون پیروز شد و به کاخ سفید راه یافت.
ورای این بحران‌ها و رخدادهای ریز ودرشت، تلخ و شیرین و عجیب و غریب که ذکر همه آن‌ها دراین سطور نمی‌گنجد سال 2016 پایان شیرینی نیز داشت و آن موفقیت ارتش سوریه و نیروهای مقاومت در آزادسازی حلب، دومین شهر بزرگ سوریه از چنگ تروریست‌ها بود؛ پیروزی بزرگی که همه این رخدادها و تلخی‌ها را تحت‌الشعاع خود قرار داد و با به کرنر بردن بازیگران شرور، لبخند را بر لبان مردم رنج‌دیده سوریه نشاند. با کنار هم قراردادن این رخدادها به نظر می‌رسد با وجود سیر تکاملی حقوق بین‌الملل و امیدواری صلح دوستان به نهادینه شدن صلح وامنیت در نظام بین‌الملل، این‌دو همچنان متاع نایاب در عرصه جهانی هستند، چراکه خطر تروریسم به علت برخوردهای دو گانه با آن ریشه کن نشده و امنیت جهانی را همچنان تهدید می کند .
هرچند پیروزی حلب و موفقیت‌های ارتش و نیروهای مردمی عراق در موصل، نویدبخش پیروزی بر تروریست‌ها و حامیان منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای آن‌ها به شمار می‌رود، اما واقعیت آن است که همچنان حقوق بین‌الملل و عدالت جهانی تحت تاثیر سیاست بین‌الملل است، سیاستی که مبتنی بر قدرت بوده، بیش از آن که در خدمت صلح وامنیت جهانی باشد، برای حفظ منافع قدرتمندان معماری شده و دنبال می شود. در چنین آوردگاهی، جمهوری اسلامی ایران به همراه برخی کشورهای جهان همواره به دنبال تحکیم پایه‌های صلح وامنیت و مبارزه ریشه‌ای با تروریسم بوده و هستند، اما تردیدی نیست نیل به چنین هدفی، نیازمند عزمی جهانی و تغییر نگاه بازیگران آشوب سازی است که آبشخور فکری، مالی و تسلیحاتی جاهلیت مدرن بوده و حاضر نیستند از سیاست‌های غلط خود دست بکشند.
منبع: روزنامۀ جام جم
