تاریخ معاصر ایران ، در پهنه پژوهش با کاستی ها و موانع قابل توجهی روبروست که بسته به موضوع تحقیق ، متغیر و متفاوت اند . تنگناها زمانی بیشتر نمایان می شوند که موضوع پژوهش ، سازمان ها و گروه های سیاسی ، اعم از علنی و مخفی ، باشند .

گذشته از گره های کیفی و ماهوی ، که مرحله به مرحله در جریان تحقیق پیش می آیند و مطالبی که محل اختلاف واقع می شوند دو علت اصلی را می توان موجد موانع عمده در این میان دانست : نخست تاریخی نشدن موضوع و معاصر بودن پژوهشگر و دیگر عدم دسترسی به اسناد و مدارک کامل و دست اول .

پیش از تبیین جوانب گوناگون مربوط به پژوهش حاضر ، مروری مجمل و گذرا بر آثاری که پس از پیروزی انقلاب اسلامی در زمینه سازمان ها و گروه های سیاسی عرضه شده ، ضروری به نظر می رسد .