تجمع رانده شدگان بود این معرکه بازندگان. خزندگان در پادگان ها، خود را ارتش آزادی بخش می خوانند و شورای ملی مقاومت ۳۰ سال است یک رئیس جمهور خودخوانده دارد و جمع عناصر ضدملی داخلی و خارجی است و علیه هر تغییر و اصلاحی مقاومت می کند. میزبانان این معرکه مضحکه، در خیال خود «ایران آزاد» می بافند اما رئیس سابق سازمان جاسوسی کشوری را دعوت کرده اند که فاصله اش با آزادی را هم میهنان همان نئوکان های مهمان جیب پرکرده از دلارهای سازمانی جار می زنند.
«ایران آزاد» را چه به مثلث نئوکان های آمریکایی، داعش طلبان سعودی و رهروان فرقه رجوی؟ مسخ شدگان فرقه چنان مست شاهزاده سعودی اند که وقتی دو بار سرکرده شان را «مرحوم» خطاب کرد، غریو شادی شان به هوا رفت. اینان مدعی کدام آزادی اند که حتی مرگ سرکرده شان را هم باید رئیس سابق جاسوسان سعودی خبر دهد؟ رسانه هایشان «مرحوم» را خط گرفته اند اما نه دوربین رسانه مهمانانشان خطا گرفتند و نه دو بار تکرار این لفظ را توانستند خطا ببینند.
رهروان این فرقه را سانسور همین لفظ باید حجت باشد! آنچه به دیده و شنیده هزاران نفر رسیده را در دخمه های اینترنتی خود پاک می کنند تا به غیبت سرکرده درازای بیشتری دهند. رهبر طالبان هم دو سالی بعد از مرگش، خبرش آمد. شباهت کم نیست. تشویق خبر مرگ دهنده از دو حال خارج نیست: یا این ها می دانند که سرکرده شان مرده و حال باید جلوی چشم دیگران آبروداری کنند تا راز نهان، عیان نشود و یا ناآگاه از مرگ سرکرده شان، باید خبر از رئیس سابق جاسوسان کشوری بیگانه بشنوند و چونان عروسکانی کوک شده باید کف زنند تا آنچه مریم و ترکی و…می دانند، روزی برای این عقل باختگان برملا شود. در هر دو حال امشب بر کوس رسوایی این مرگ آفرینان زده شد. خواب زدگانی که صدای نکره همسایه ای مست، آنان را باید بیدار کند!
