راه‌انداختن بال‌ماسکه‌هایی به نام آکسیون و گردهم‌آیی، اجاره پالمانترهای دسته‌چندم اروپایی و قرائت بیانیه‌های فرمایشی ایشان از تریبون خود، جشن‌هایی با حضور پررنگ بی‌خانمان‌ها و کارتون‌خواب‌های اروپایی و غیر‌ایرانی، قیل‌و‌قال‌های تبلیغاتی و گاف‌های سریالی رجوی، اعلام اتحاد و برادری و وعده همکاری با همتایان تروریست در خاورمیانه و دیگر نقاط جهان و چند نوع فعالیت دیگر؛ همه خرده تکان‌هایی است که منافقین از خود نشان می‌دهند تا شاید دیگران باور کنند که آن ها هنوز هم زنده و حاضر‌اند و از فاش شدن این واقعیت جلوگیری کنند که آن چه در اثر سال‌ها خیانت و جنایت به دست آورده‌اند اندک‌اندک بر باد رفته است و جز زبانی دراز و مغزهایی پوسیده چیز دیگری از آن برجا نمانده است.
این همه تلاش بیهوده اما با یک تلنگر به قهقرا می ریزد و بی‌اعتباری را برای صاحبانش به بار می‌نشاند؛ برای نمونه منافقین پس از چند ماه پرسه زدن در لابی پارلمان‌های اروپایی و برگزاری میتینگ با چند شخصیت دون پایه و سران احزاب تک‌نفره و ان‌جی‌او‌های خیالی و خرید سخنرانی از ایشان سعی در گل‌آلود کردن آب داشت. رویایی که به دست المار بروک رئیس کمیته روابط خارجی پارلمان اروپا در تهران نابود شد. وی در اظهارات اخیرش در تهران گفته بود که: «صدای حمایت از مجاهدین خلق در پارلمان اروپا تنها صدای یک گروه اقلیت است»
همان‌طور که گفته شد مقصود سرکردگان منافقین از این حرکات ایفای نقش یک اپوزیسیون پویا و فعال است و شاید با ریزش روز‌افزون و هر روزه اعضای منافقین بالواقع تاثیر داخلی و درون فرقه‌ای این نوع فعالیت ها برای اعضای منافقین خیلی بیشتر از تبعات خارجی آن باشد، از این رو نباید وقع چندانی بر آن چه از ایشان شنیده می‌شود، داد.
ماجرای ویلپنت و شعار مضحک هزار اشرف هم البته از این قرار است. رجوی ها که کوله باری از تجربه‌های انواع شکست را در کارنامه سیاسی دارند، خود هم باور نمی‌کنند که این قبیل بازی‌ها، اگر بر فرض محال واقعی هم باشد، بتواند به حیات و سرپانگهداشتن این گروهک کمک کند. گردهمایی که به گفته منافقین قرار است در ویلپنت برگزار شود بیشتر به مرهمی شبیه است که بر داغ از دست‌رفتن اشرف گذارده می‌شود. توهم اسکیزوفرنیک بازیافت اشرف و تکثیرش، در حالی‌که باقی‌مانده داشته‌های واقعی منافقین یک‌سره و هر روز نابود می‌شود بیشتر برای انحراف اذهان عمومی از این واقعیت است که منافقین دیگر چه بخواهند و چه نخواهند با از دست رفتن اشرف قدرت نظامی و ارتش به اصطلاح آزادی‌بخش، برای دندان نشان دادن ندارد.
و این برنامه به منزله دیواری به زودی و با تلنگری دیگر فرو خواهد ریخت و مانند هر سال پس از چند روز و بدون هیچ نفعی برای منافقین از یاد خواهد رفت.
