مرور احوالات این روزهای منافقین!

با وجود خروج منافقین از لیست تروریستی اتحادیه اروپا، اعضای این اتحادیه حاضر به پذیرش منافقین در کشور خود نیستند. با وجود هزینه های نجومی برای عده ای مواجب بگیر مفت خور – اعم از چهره های ضد مردمی و ضد دولتی عراقی و برخی پارلمانتر های اروپایی و بازنشستگان سیاسی آمریکایی – حمایت هیچ کدام از آنها از فرقه رجوی، از حد حرف و داد و فریاد فراتر نرفت زیرا همه آنها که از این فرقه حمایت می کنند به خوبی با زیر و بم این فرقه آشنا هستند و تمایلی هم ندارند ننگ حمایت از فرقه ای ترویستی دامانشان را بگیرد.

شمار اخراجی های منافقین از پادگان اشرف به 800 نفر رسید تا زوج تروریست رجوی، آرام آرام قبول کنند روزگارشان رو به پایان است و با عربده کشی نمی تواند مانع اخراج شان از عراق شوند.

تا آنجا که حافظه تاریخی یاری می کند، مریم رجوی بارها از چهره ای همانند صالح المطلک به نیکی یاد کرده است و حتی از وی به عنوان قهرمان ملی عراق یاد کرده است. از آن طرف نیز مطلک بارها با تمجید از منافقین، از آنها به عنوان میهمانان ملت عراق و قهرمانان ایرانی یاد کرده است اما شاید دانستن جدیدترین اظهار نظر وی در مورد منافقین و ماندن آنها در عراق هم نیز خالی از لطف نباشد: «عراق مخالف حضور هرگونه نیروی تروریستی، از جمله سازمان مجاهدین خلق است که امنیت و تمامیت ارضی کشور را تهدید می کند و ما این اجازه را به هیچ شخص یا گروهی نخواهیم داد. حضور میهمان و پذیرایی از او هم مدتی دارد و باید ماندن و رفتنش زمان داشته باشد.»

یعنی از این بدتر هم برای منافقین امکان دارد؟ همه سرمایه گذاری ها، جمع و جور کردن طرفداران بی خاصیت، برپایی تجمع های چندهزار نفری با حضور سیاهی لشکرهای خارجی، هزینه کرد بسیار و جلوه نمایی همسر سرکرده منافقین در پارلمان های اروپایی، جوسازی و به راه انداختن شارلاتانیسم رسانه و خبری و سیاسی جهت سیاه نمایی ابلاغ دولت عراق برای اخراج منافقین و ده ها اقدام دیگر منافقین که در راستای ماندن در اشرف برنامه ریزی و اجرا شد، همه و همه با شکست مطلق مواجه شد.

***

حال و روز این روزهای پادگان منافقین چندان مساعد نیست. اگر روزی روزگاری، عده ای بودند و فریب این گروهک را خوردند و در سنین جوانی وارد این فرقه جهنمی شدند، اگر بودند عده ای که روح شان از اعمال و رفتار این گروه خبر نداشت و ناخواسته و به بهانه آزادی و کار و ازدواج وارد آن شدند، حالا دیگر آنقدر شناخت و آشنایی در مورد منافقین وجود دارد که کمتر کسی حاضر شود به همین سادگی ها وارد این تشکیلات شود.

واقعیت این است که منافقین بیش از 30 سال است در دنیای خواستن های نتوانسته، سیر می کنند؛ آنها در طول این 30 سال، بیشتر از موهای سر سرکرده فراری این فرقه توهم داشته اند و در توهم های خود برای آینده کشور نقشه کشیده اند، رایزنی های شکست خورده انجام داده اند، طرح و برنامه برای حمله به ایران ارائه داده اند و تا توانسته اند مزدور و مواجب بگیر بازنشسته و گرسنه و بی خاصیت دور و بر خود جمع کرده اند، اما همه آنها در زمان های متعدد بدبختی رجوی، نتوانستند هیچ خاکی بر سر او بریزند و تنها توانستند حساب بانکی شان را با بلاهت رجوی و دلارهای اهدایی رژیم آل صعود و رژیم صهیونیستی به رجوی، پر کنند و به ریش مسعود رجوی هم خندیدند.

آنها که دیروز به ترانزیت رفتند و آنها که امروز می روند و آنها که معلوم نیست فردا قرار است ارسال شوند تا در ریل اخراج رسمی از عراق قرار گیرند، افرادی هستند که با دنیای خارج از اشرف آشنا نیستند. با دیدن چهره اکثریت افراد این پادگان نظامی که قالباً بالای 45 سال سن دارند، بی اختیار به یاد فیلم های هالیوودی می افتیم و موجوداتی که در فیلم های تخیلی صنعت سینمای آمریکا، از کرات دیگر آمده بودند و تنها در ظاهر با انسان های روی کره زمین شباهت داشتند. البته این همه مشخصات اعضای حاضر در فرقه رجوی نیست؛ آنها سال هاست که با مجموعه ای از توهمات و خودبزرگ بینی ها، محرومیت های شدید در غرایز جنسی و داشتن زن و شوهر و فرزند و آزادی و اجازه تفکر رو به رو بوده اند و طبیعی است که نتوان از آنها، انتظار ادراک انسان هایی نرمال را داشت.

هر واقعیتی را بالاخره روزی باید پذیرفته شود. سران منافقین هم باید بپذیرند که واقعا وقت رفتن آنها رسیده است؛ هماگونه که سیدالرئیس، صدام رفت. همانگونه که زین العابین بن علی و علی عبدا... صالح و قذافی و مبارک رفتند و همان گونه که اربابان اسرائیلی و سعودی هم باید به زودی بروند.