فراتر از سرنیزه و جنگ کشتی‌ها

آلفرد مک کوی

سال 2025 است و شرکت «تریپل کانوپی»(1) با تجهیزات نظارتی پیشرفته و هواپیماهای بدون سرنشین مسلح تمام لایه‌های جوّ را در کنترل خود درآورده است. این شرکت می‌تواند تسلیحات خود را با سرعت سرسام‌آور به هر نقطه بر روی سیاره زمین برساند، سیستم ارتباطات ماهواره‌ای دشمن را از کار بیاندازد، یا افراد را با استفاده از تکنولوژی بیومتریک(2) و در فواصل بسیار دور شناسایی کند. هم‌گام با پیشرفت آمریکا در جنگ سایبری، تریپل کانوپی پیچیده‌ترین سیستم جمع‌آوری اطلاعات برای مقاصد نظامی است که تاکنون در آمریکا ساخته‌اند و تضمینی برای سلطه جهانی آمریکا در قرن بیست‌ویکم می‌باشد. این آینده‌ای است که پنتاگون در ذهن دارد و آمریکایی‌ها هیچ چیز از آن نمی‌دانند.

پنتاگون کماکان در حال ساخت دوران جدیدی است. «میت رامنی» در آخرین مناظره انتخاباتی پیش از انتخابات ریاست جمهوری(3) به اوباما اعتراض کرده بود که نیروی دریایی ایالات متحده از سال 1917 (1296 ش)هیچ‌وقت این اندازه کوچک نشده است.

اوباما پاسخ کوبنده‌ای به «رامنی» می‌دهد و با کلماتی تمسخرآمیز به وی می‌گوید: «صحیح می‌گویید آقای فرماندار! ما اسب و سرنیزه کمتری داریم، چون جنس ارتشی که داریم فرق کرده است... مسئله دیگر جنگ کشتی‌ها نیست، جنگ قابلیت‌هاست.»

اوباما در ادامه فقط اشاره‌ای به این نکته می‌کند که قابلیت‌های مدنظرش چه چیزی ممکن است باشد. وی در دفاع از عملکرد خود در حوزه راهبرد نظامی آمریکا خطاب به رامنی می‌گوید: «کاری که من انجام دادم این بود که با ستاد مشترک ارتش نشستیم و فکر کردیم برای داشتن یک کشور کاملاً امن در آینده به چه چیزی نیاز داریم... [و به این نتیجه رسیدیم که] باید به فکر امنیت سایبری باشیم. باید در اندیشه فضا بود.»

در میان وراجی رسانه‌ها پس از مناظرات، یک مفسر پیدا نشد که به تغییر راهبردی عمیقی که اوباما در سخنان کوتاهش به آن کد داده بود، اشاره کند. به هرحال، دولت اوباما در چهارسال گذشته بی‌سروصدا و به طور محرمانه یک انقلاب تکنولوژیک در برنامه‌ریزی دفاعی خود پدید آورده است تا راهبرد نظامی آمریکا را از سرنیزه و جنگ کشتی‌ها به جنگ سایبری و مسلح نمودن فضا ارتقا دهد. در مواجهه با زوال نفوذ اقتصادی آمریکا، این پیشرفت‌های جدید و جسورانه در آنچه به آن «جنگ اطلاعاتی»

نامیده می‌شود، احتمالاً یکی از مهمترین برنامه‌های دولت برای استمرار سلطه جهانی آمریکا در ادامه قرن بیست‌ویکم است.

با این که تغییرات تکنولوژیک اخیر چیزی از انقلاب کم ندارند، می‌توان ریشه‌های آن را در سبک متمایز هژمونی آمریکا پیدا کرد. این سبک از لحظه‌‌ای که آمریکا برای اولین بار در فتح فیلیپین در سال 1898 (1277 ش)پا به عرصه بین‌الملل گذاشت تا به امروز مشهود است. در طول یک قرن، آمریکا به سه کشور آسیایی فیلیپین، ویتنام و افغانستان حمله کرده است و در این یورش‌ها ارتش ایالات متحده با ترکیب پیشرفته‌ترین تکنولوژی‌ها زیرساخت‌های اطلاعاتی متمایزی برای بسط قدرت خود ایجاد کرده است.

ارتش ابتدا یک رژیم اطلاعاتی دستی ایجاد کرد تا فیلیپین را «آرام» کند، سپس یک دستگاه کامپیوتری درست کرد تا با چریک‌های کمونیست در ویتنام مبارزه کند. نهایتاً، پنتاگون طی یک دهه و اندی در افغانستان و تقریباً طی یک دهه در عراق، شروع کرده به ترکیب تکنولوژی بیومتریک، جنگ سایبری، و تجهیزات فوق پیشرفته «تریپل کانوپی» مانند سپر هوافضا، تا یک رژیم اطلاعاتی رباتیک به وجود بیاورد که بتواند زمینه‌ای برای اعمال سلطه جهانی آمریکا برپایه قدرتی بی‌سابقه پدید آورد، امری که ممکن است به فاجعه‌ای نظامی تبدیل شود.

اولین انقلاب اطلاعاتی آمریکا

سیستم متمایز آمریکا در جمع‌آوری اطلاعات برای مقاصد امپریالیستی (و روش‌های زیر نظرگرفتن دشمن و به راه انداختن جنگ که بخشی از خروجی سیستم است) ریشه‌هایش بر می‌گردد به برخی از نوآوری‌های خیره‌کننده آمریکا در مدیریت داده‌های متنی، آماری، و تصویری.

طی دو دهه فراموش نشدنی، اختراعات آمریکایی‌ها مانند تلگراف چهارتایی «توماس آلوا ادیسون» (1847م «1225ش» )، ماشین تایپ تجاری «فیلو رمینگتون»(1847م «1225ش» )، سیستم طبقه‌بندی اعشاری «ملویل دیویی» برای کتابخانه‌ها (1876م «1254ش» ) و سیستم الکترومکانیکی کارت‌پانچ «هرمان هالریث» (1889م «1267ش» ) هم‌افزایی‌هایی را ایجاد کرد که باعث شد انقلاب اطلاعاتی آمریکا کاربرد نظامی پیدا کند. رژیم استعماری آمریکا برای ساکت کردن مقاومت چریکی فیلیپین که یک دهه پس از سال 1898 همچنان مصمم به مقاومت ادامه می‌داد، از این تکنولوژی‌های اطلاعاتی پیچیده استفاده می‌کرد تا داده‌های دقیق تجربی از جامعه فیلیپین جمع‌آوری کند. بدین منظور، آمریکایی‌ها یک دستگاه اطلاعاتی تیزبین ساختند که در انهضام جنبش ملی فیلیپین نقش عمده‌ای داشت. سیاست‌گذاری استعماری و سیستم نظارت آمریکا در فیلیپین احتمالاً در شکل‌گیری نهادهای ناظر بر جامعه آمریکا تأثیر پایداری داشته است.

زمانی که آمریکا در سال 1917 وارد جنگ جهانی اول شد، «سرهنگ رالف ون دمن»، فردی که به او «پدر اطلاعات  نظامی آمریکا» می‌گویند، از روش‌های امنیتی که پیش از آن در فیلیپین استفاده کرده بود بهره گرفت تا «بخش اطلاعات نظامی آمریکا» را تأسیس کند.

«ون دمن» برای آن مرکز پرسنلی را جذب کرد که به سرعت از یک نفر (خود وی) به 1700نفر افزایش پیدا کرد. وی همچنین حدود 3000 نفر از مردم را به خدمت گرفت تا بیش از یک میلیون صفحه، گزارش از شهروندان آمریکایی تهیه کنند و بنیادهایی را برای نظارت دائم بر شهروندان تأسیس کرد.

یک نسخه از این سیستم اطلاعاتی به موفقیت بی‌نظیر در طول جنگ جهانی دوم منجر شد، زمانی که آمریکا «دفتر خدمات استراتژیک» («اُ.اِس.اِس») را در جایگاه اولین آژانس جاسوسی این کشور در سراسر جهان تأسیس کرد. از میان 9شعبه اطلاعات نظامی آمریکا، بخش «پژوهش و تحلیل» به منظور پاسخ به پرسش‌های بی شمار تاکتیکی، پرسنلی شامل حدود 2000نفر از دانشجویان و اساتید دانشگاه را جذب کرد که 300هزار عکس، یک میلیون نقشه و سه میلیون کارت‌فایل گردآوری و از طریق «نمایه‌سازی و نمایه‌سازی متقابل و ضد‌نمایه‌سازی» در یک سیستم اطلاعاتی پیاده کردند.

با این وجود به قول «رابین وینکس»، مورخ معروف، اُ اِس اِس در اوایل سال 1944 (1323ش)؛ «دید که دارد زیر جریان اطلاعات غرق می‌شود». بسیاری از گزارش‌هایی را که این مرکز با دقت جمع‌آوری کرده بود، بدون آن‌که بخوانند و پردازش کنند، رها کردند تا بپوسد. اُ.اِس.اِس، نخستین رژیم اطلاعاتی آمریکا، علی‌رغم دسترسی فرازجویانه به اطلاعات درسرتاسر جهان، به علت به‌روز نکردن تکنولوژی، نتوانست وزن خود را تحمل کند و منحل شد و بدین ترتیب جریان اطلاعات خارجی را که وجودش برای اعمال سلطه جهانی آمریکا پس از جنگ جهانی دوم حیاتی بود، کند کرد.   

کامپیوتری کردن اطلاعات در جنگ ویتنام

افرادی که زیرساخت‌های اطلاعاتی آمریکا را اداره می‌کردند، تحت فشار جنگ بی‌پایان در ویتنام، توجه خود را معطوف کردند به کامپیوتری کردن مدیریت داده‌ها و بدین ترتیب دومین رژیم اطلاعاتی آمریکا را راه‌اندازی نمودند. ارتش آمریکا با بهره‌گیری از پیشرفته‌ترین کامپیوترهای پردازنده مرکزی «آی.بی.ام»، جداول ماهانه مسائل امنیتی را در تمام 12هزار روستای جنوب ویتنام مدون می‌کرد. ارتش همچنین سه میلیون سند مربوط به دشمن را که سربازان هر ساله به صورت کددار روی نوار فیلم ضبط می‌کردند، در قرقره‌های بزرگ آرشیو می‌نمود. در همان زمان، «سی‌آی‌ای» در راستای برنامه ننگین خود در ویتنام به نام «فونیکس»، داده‌های گوناگون مربوط به زیرساخت‌های شهری و مناسبات مردم را، که به زعم آن کمونیستی بود، گردآوری و کامپیوتری می‌کردند. این فرایند، به نوبه خود، مبنایی شد برای شکنجه و اعدام فراقضایی41 هزار شهروند ویتنامی(هرچند، جز موارد انگشت‌شماری، به دست‌گیری کادرهای رده بالای حزب کمونیست منجر نشد).

آمریکا در جاه‌طلبانه‌ترین برنامه خود در ویتنام، در یک سال 800 میلیون دلار هزینه کرد تا با استفاده از حسگرهای صوتی، لرزه‌ای، حرارتی و حسگر آمونیاک مسیر لجستیک «هوشه مینه»(4) در لائوس را به طور دقیق شناسایی کند. بعداً اطلاعاتی که از این راه به دست آمده بود را در سیستم‌های کامپیوتری جمع‌آوری کردند و با استفاده از آن یک سلسله بمباران‌های بی‌وقفه را ترتیب دادند.

در ویتنام، نیروی هوایی آمریکا از سیستم اطلاعاتی جدیدی استفاده کرد که پس از سه دهه نگاه‌ها را به خود جلب کرد: پهپاد «زنبور آتشین.» با پایان جنگ، «زنبور آتشین» بدل شده بود به هواپیمای بدون سرنشین چالاکی که قادر بود 3500 پرواز محرمانه بر فراز چین، ویتنام جنوبی و لائوس به منظور زیر نظرگرفتن دشمن انجام دهد. در سال1972(1351)، پهباد «اس.سی.تی.وی»، با دوربینی که در دماغه‌اش کارگذاشته بودند، قادر بود 4هزار کیلومتر پرواز کند در حالی که از طریق یک تصویر تلویزیونی با وضوح پایین هدایت می‌شد.

در مجموع، تمام این داده‌های کامپیوتری شده به این توهم دامن زد که آمریکا با برنامه‌های «آرام‌سازی» خود در مناطق روستایی ویتنام بر ساکنان این مناطق چیره شده است و این‌که حملات هوایی در انهدام عملیات پشتیبانی ویتنام شمالی موفقیت‌آمیز بوده است. علی‌رغم توالی مأیوس کننده شکست‌های کوتاه مدت در جنوب آسیا که باعث وارد آمدن آسیب جدی به قدرت آمریکا شد، داده‌های کامپیوتری ویتنام آغاز تجربه‌ای بود که 30 سال بعد ایالات متحده بر اساس آن سومین رژیم اطلاعاتی خود را ایجاد کرد.

جنگ بین‌المللی علیه تروریسم

طی دولت‌های بوش و اوباما، جنگ‌های سایبری در داخل و خارج از آمریکا پیشرفت مستمری داشته است. جرج بوش در سال 2002 (1381) به طور غیرقانونی به «شورای امنیت ملی» مجوز داد میلیون‌ها پیام الکترونیکی شهروندان ایالات متحده را بخواند. همچنین، «اف‌بی‌آی» در سال 2004 (1383)یک پایگاه داده متمرکز، مجهز به وب و مخزن سیستم بسته برای ضبط اطلاعات و داده‌های تحقیقی محرمانه راه‌اندازی کرد. این سیستم، در سال 2009 (1388) یک میلیارد داده ضبط کرده بود. 

طی دولت‌های بوش و اوباما، نظارت دفاعی دیجیتال به توانایی «جنگ‌های سایبری» ارتقا یافت. آمریکا پیش از آن در نخستین جنگ سایبری مهم در دنیا از این توانایی علیه ایران استفاده کرده بود. در سال 2009، پنتاگون «مرکز فرماندهی سایبر ایالات متحده (سایبرکام)» را تأسیس کرد. ستادهای فرماندهی این مرکز در «فورت میلد»، «مریلند» و مرکز جنگ‌های سایبری «لاکند»، وابسته به نیروی هوایی آمریکا در تگزاس، قرار دارد که فقط در لاکند 7هزار کارمند نیروی هوایی مشغول هستند. دو سال بعد، پنتاگون فضای سایبر را «منطقه عملیاتی» (مانند هوا، زمین و دریا) اعلام کرد و توان خود را متمرکز نمود بر توسعه کادری از رزمندگان سایبری که قادر بودند عملیات تهاجمی ترتیب دهند، مانند گستره‌ای از حملات علیه سانتریفیوژهای کامپیوتری تجهیزات هسته‌ای ایران و بانک‌های کشورهای خاورمیانه که پول ایران را مبادله می‌کردند.

رژیم اطلاعاتی رباتیک

مانند شورش ویتنام و جنگ ویتنام، اشغال عراق و افغانستان در جایگاه کاتالیزور در شکل‌گیری یک رژیم اطلاعاتی جدید آمریکا عمل کرده است، رژیمی که از ترکیب فضای اتمسفر، فضای سایبر، بیومتریک و رباتیک ابزاری قدرتمند برای تسلط آمریکا پدید می‌آورد که ابزارهای پیشین با آن قابل قیاس نیست. در سال 2012 (1391)، پس از سال‌ها نبرد زمینی در هر دوی این کشورها، و استمرار افزایش بودجه پنتاگون، دولت اوباما راهبرد دفاعی جدید ایالات متحده مبتنی بر لاغر کردن بودجه ارتش را اعلام کرد. این راهبرد شامل قطع 14درصد از بودجه پیاده نظام در آینده با تأکید بیشتر بر سرمایه‌گذاری در قلمرو جو بیرونی زمین و فضای سایبر، به ویژه در آنچه دولت آن‌را «قابلیت‌های فضایی حیاتی» می‌نامد.

تا سال 2020، این معماری جدید دفاعی باید به لحاظ تئوریک قادر باشد فضا، فضای سایبر و مبارزات زمینی را در کانال رباتیک باهم ادغام کند تا اطلاعات مورد نیاز برای عملیات کشنده را (طبق ادعای آمریکایی‌ها) فراهم کند. به طور چشم‌گیری، هم فضا و هم فضای سایبر عرصه‌هایی جدید و نامحدود برای درگیری نظامی و عمدتاً خارج از دسترس قوانین بین‌المللی هستند. آمریکا امید دارد از هر دوی این عرصه‌ها، به طور نامحدود، مانند اهرم استفاده کند تا اشکال جدید سلطه جهانی را در سال‌های پیش روی قرن بیست‌ویکم اعمال کند؛ درست همان‌طور که امپراطوری بریتانیا که زمانی بر دریاها حکومت می‌کرد و یا مانند حاکمیت مطلق آمریکا در دوران جنگ سرد از طریق قدرت هوایی.

هم‌زمان با تلاش آمریکا برای زیر نظرگرفتن جهان از فضا، مردم دنیا ممکن است بپرسند حریم هوایی کشورها تا کجا خواهد بود؟ در غیاب هرنوع توافق‌نامه بین‌المللی درباره حد عمودی حریم هوایی، (کنفرانسی با موضوع قوانین بین‌المللی هوایی در سال 1910 در پاریس برگزارشد و بدون دستیابی به نتیجه خاصی پایان یافت) برخی از حقوق‌دان‌های شیطان‌صفت پنتاگون ممکن است پاسخ دهند؛ تا هرجا که به شما اعلام کنند. آمریکا این خلأ قانونی را با چارچوب محرمانه‌ای پرکرده است که آن را سی‌آی‌ای و واحد مخفی «فرماندهی نیروهای ویژه» تهیه کرده‌اند و نام افراد را به طور خودسرانه و بدون هیچ‌گونه نظارت قضایی در «فهرست ترور» قرار می‌دهد. حضور در فهرست ترور یعنی مرگی که بی سروصدا و ناگهان بر مظنونین ترور در کشورهای اسلامی از آسمان فرود می‌آید. 

اگرچه برنامه آمریکا فوق‌محرمانه باقی مانده است، این امکان وجود دارد که با جستجو در وب‌سایت پنتاگون بتوان تکه‌های پازل هوا و فضا را جمع‌آوری کرد و بسیاری از اجزای کیلدی آن را در توصیفات تکنیکی «آژانس پروژ‌‌ه‌های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی(دارپا)» یافت. پنتاگون امیدوار است در اوایل سال 2020 در راستای برنامه سپرفضایی تریپل کانوپی، که تسلط بر جوّ زمین از لایه استراتوسفر تا اگزوسفر را ممکن می‌سازد، از طریق هواپیماهای بدون سرنشین کل جهان را به طور پیوسته و بی‌وقفه گشت‌زنی کند. این پهپادهای مجهز به موشک‌های چابک، توسط سیستم پیچیده ماهواره‌ای ماژولار با هم زنجیر و از طریق تصاویر تلسکوپیِ سراسرنما مانیتور و به‌وسیله سیستم‌های کنترل رباتیک هدایت می‌شود.

پنتاگون در پایین‌ترین لایه این سپر هوافضای درحال ظهور و در فاصله قابل توجه از زمین در استراتوسفر تحتانی در حال ساخت ناوگانی متشکل از 99 پهپاد «گلوبال هاک» است. این هواپیماهای بدون سرنشین به دوربین‌های با وضوح تصویر بالا مجهز می‌باشد که قادر است تمام عوارض زمین را در شعاع 160.000 متری زیرنظر بگیرد. از دیگر امکانات این پهپادها می‌توان به حسگرهای الکترونیک برای رهگیری ارتباطات، موتورهای کارآمد برای 24 ساعت پرواز مداوم و موشک‌های «ترمیناتور سه منظوره» برای هدف‌گیری اهداف اشاره کرد. در اواخر سال 2011، نیروی هوایی [آمریکا] و سی‌آی‌ای با شبکه‌ای از 60 پایگاه پهپادهای مسلح به موشک‌های «هل فایر» و بمب‌های «جی.بی.یو 30»، بر منطقه وسیعی از زمین اوراسیا احاطه پیدا کردند. این استعداد به آن‌ها اجازه می‌داد به اهداف مورد نظر در هر جای اروپا، آفریقا یا آسیا شلیک کنند.

پیچیدگی این تکنولوژی زمانی افشا شد که ایران در دسامبر 2011 (دی 1390) یکی از پهپادهای دیده‌بان «آرکیو-170» سی‌آی‌ای را پایین آورد. آنچه ایران افشا کرد پهپاد بال‌خفاشی با توانایی رادارگریزی، مجهز به رادار «کنشگر اسکن ‌الکترونیکی ‌آرایه‌ای5» و سیستم اپتیکی پیشرفته بود که «به کاربران امکان می‌دهد مظنونین به ترور را از فاصله چند‌هزارمتری در آسمان شناسایی کنند.»

در لایه بعدی بالای زمین، استراتوسفر فوقانی، دارپا و نیروی هوایی [آمریکا] با همکاری یکدیگر در حال ساخت «ترابر گشت‌زنی مافوق‌صوت فالکون» هستند. انتظار می‌رود این وسیله با پرواز در ارتفاع 32000 متری زمین بتواند «5.5 تن محموله را از فاصله 17000 کیلومتری قاره آمریکا در کمتر از 2 ساعت تحویل دهد». اگرچه این وسیله دوبار اول که در آوریل 2010 (اردیبهشت 1389) و آگوست 2011 (شهریور 1390) امتحان شد در اواسط پرواز سقوط کرد اما به سرعت شگفت‌آور 26000 کیلومتر در ساعت، 22 برابر سرعت ‌صوت رسید و داده‌هایی «بی‌نظیر» به زمین فرستاد که برای حل مسائل آیرودینامیکی مربوط لازم بود.

لایه بیرونی تریپل کانوپی جایی بود که در آن عصر نبرد فضایی در آوریل 2010 آغاز شد، زمانی که پنتاگون بی‌سروصدا پهپاد فضایی «ایکس-37بی» را پرتاب کرد تا در مداری در 400 کیلومتری زمین قرار بگیرد. فرود دومین نوع این پهپاد در ژوئن 2012 (تیر1391) در«پایگاه نیروی هوایی وندربرگ [آمریکا]» پس از 15 ماه پرواز، در واقع آزمایش موفقیت‌آمیز فضاپیمایی بود که «با سیستم رباتیک کنترل می‌شود و قابل استفاده مجدد است»، همچنین آغاز زیست‌پذیری پهپادها در اگزوسفر.

در نوک تریپل کانوپی، در ارتفاع 320 کیلومتری زمین، پهپادهای فضایی به زودی می‌توانند گشت‌زنی کنند و ماهواره‌هایی که در مدار قرار دارند ممکن است هدف اول حملات آن‌ها باشند. «ایکس-37بی» دارای محفظه جادار برای حمل موشک، یا فراتراز آن، تسلیحات لیزری به منظور منهدم کردن ماهواره‌های دشمن است (کاری که چین در سال 2007 (1386) با یک موشک زمین به هوا در مورد یکی از ماهواره‌های خود انجام داد. این تکنولوژی، ظرفیتی بالقوه برای فلج کردن ارتباطات رقبای نظامی آمریکا مانند چین است. (چین در سال 2020 (1399) سیستم ماهواره‌ای جهانی خود را اجرایی خواهد کرد.)

بهره‌برداری از این سیستم پیچیده در گستره جهانی، آن‌گونه که یکی از مسئولین دارپا در سال 2007 بیان کرده است، نیازمند «مجموعه‌ای یکپارچه از سیستم های نظارت فضایی» است. بدین منظور «آژانس ملی اطلاعات زمین‌فضا»(6)  در سال 2010، 16000 نفر را استخدام کرد و در سال 2011 پایگاه آن از«بتسدا»(7) در ایالت «مریلند» [آمریکا] به یک مقر عظیم 2 میلیارد دلاری در پایگاه نظامی «فورت بیلویر»(8) ، در ایالت «ویرجینیا» منتقل شد.

در این پایگاه، با بودجه سالانه 5 میلیارد دلار، بیش از 8500 متخصص امنیت الکترونیک مشغول به کار هستند و مأموریت آن همارا کردن سیل داده‌هایی است که از پهپادهای تجسسی و شکارچی، هواپیماهای جاسوسی «یو2»(9) پهپادهای پیشرفته «گلوبال هاک»، پهادهای فضایی ایکس37بی، گوگل ارث، تلسکوپ‌های نظارت از فضا(10)  و ماهواره‌ها به زمین می‌رسد. تا سال 2020 یا پس از آن، تریپل کانوپی باید قادر باشد یک نفر تروریست را با ردیابی کره چشم، تصویر صورت، یا گرمای بدن مخصوص وی از صدها کیلومتر فاصله با موشک هدف قرار دهد، یا کل یک ارتش را با منهدم کردن ارتباطات زمینی، هوایی، و دریایی آن، کور کند.

اگر برنامه‌های پنتاگون طبق زمان‌بندی پیش‌بینی شده پیش برود، آمریکا در دهه سوم قرن حاضر سیستم جامع جهانی خود را برای زیرنظر گرفتن زمین، آسمان و فضا تکمیل کند. در این سیستم، پنتاگون با استفاده از سیستم روباتیک سیلی از داده‌ها را که از طریق زیرنظرگرفتن مردم در اماکن عمومی با استفاده از فناوری بیومتریک، داده کاوی سایبری، شبکه جهانی متشکل از تلسکوپ‌های نظارت از فضا و ترابرهای گشت‌زنی سپرفضایی تریپل کانوپی به دست می‌آید، هم‌آرا می‌کند.

پی نوشت

1. تریپل کانوپی (triple canopy) یک شرکت خصوصی است که در حوزه‌هایی مانند امنیت شبکه و مدیریت ریسک به شرکت‌های بزرگ، دولت و افراد غیرانتفاعی سرویس می‌دهد. این شرکت را بازنشستگان «نیروهای ویژه ارتش آمریکا»، شامل پرسنل سابق «دلتافورس»، در سال 2003 تأسیس کردند و در حال حاضر افزون بر 5هزار نفر، اعم از پرسنل سابق «نیروهای عملیات ویژه ارتش»، کماندوهای ویژه دریایی موسوم به «فک‌های دریایی» و نیروهای رنجر آمریکا در آن فعالیت می‌کنند.
2. هر خصوصيت فيزيولوژيك يا ويژگی رفتاری منحصر به فرد و متمايزكننده، مقاوم و قابل سنجش كه بتواند برای تعيين يا تأييد خودكار هويت افراد به كار رود، بيومتريك نام دارد.
3. انتخابات 6 نوامبر 2012 (16 آبان 1391) آمریکا.
4. مسیری است که از میان جنگل‌های انبوه لائوس و کامبوج می‌گذشت و کاروان‌های کامیونی «هانویی» با عبور از آن نیروی انسانی و تجهیزات مورد نیاز مبارزین «ویت‌کنگ» را از ویتنام شمالی به ویتنام جنوبی منتقل می‌کردند.
5. این وسیله به کشتی‌ها و هواپیماها امکان می‌دهد سیگنال‌های رادار قدرتمند را پخش کنند و در عین حال از دید رادارها مخفی بمانند.
6. این سازمان که یکی از 16 نهاد اطلاعاتی آمریکاست، پیش از«11 سپتامبر» نامش «سازمان ملی عكس‌برداری و نقشه‌كشی» بود و مأموریت آن را تحليل عكس‌های ماهواره‌ای و ديگر عكس‌های اطلاعاتی، به منظور طراحی جغرافيای زمين و مهم‌تر از همه فراهم كردن آخرين تصاویر نقشه‌های جنگی و مراكز فرماندهی نظامی بر سطح زمین اعلام کرده بودند و به عبارتی «گوگل ارث» خاص دولت آمریکا بود. تأسیس آژانس ملی اطلاعات زمین‌فضا نمونه‌ای كامل از انبساط سازمان‌های اطلاعاتی ـ امنيتی در دوره بعد از 11 سپتامبر محسوب می‌شود.
7. Bethesda.
8. Fort Belvoir.
9. هواپیمای شناسایی تک موتوره نیروی هوایی آمریکا که قادر است شب یا روز و در هر نوع آب‌وهوا در ارتفاع بسیار بالا (21000 متر) پرواز کرده، به جمع‌آوری اطلاعات بپردازد. آمریکا سابقاً از این هواپیما علیه شوروی در جنگ سرد، علیه جمهوری خلق چین، ویتنام شمالی و کوبا استفاده کرده بود.
10. این سیستم‌ها به جنگجویان فضایی امکان می‌دهد در حالی‌که در پایگاه خود روی صندلی نشسته‌اند، آسمان پیرامون سیاره زمین را تماماً نظر بگیرند تا هر شیئی را که در مدار زمین حرکت می‌کند، ردیابی کنند.