سال 1364 برق شادی در نگاه ابوالقاسم و پروین درخشید. آن روزها ابوالقاسم در کمیته فعالیت داشت و هر از چند گاهی به مأموریت می رفت و سارای کوچک باید تمام تنهایی و دلتنگی مادر را پر می کرد.
هنوز مدت کوتاهی نگذشته بود که خداوند هدیه ای دیگر را به خانواده اکبری اعطا کرد و سمانه با آن خنده های شیرینش شادی و سرور را به خانه ارمغان آورد. تا این که آنها به خاطر شغل پدر و مأموریت خطیرش از رامسر عازم شهر زاهدان شدند. اما روز دهم مهرماه سال 1366حادثه ای تلخ را برای همگی آنان رقم زد.
پدر، همسر و دو فرزندش را با خود به شهرستان خاش برد ولی در طول راه اشرار حمله کردند و دقایقی بعد پیکر بی جان پروین، سمانه و سارا در حالی که در خون سرخ خویش می غلطیدند، بر زمین افتاد.
پیکر سارای دو ساله، مادر و خواهر 11 ماهه اش را در گلزار شهدای روستای اشکورلیما به خاک سپردند.
