از زمانی که «رهبر خاص الخاص» منافقین فراری شده و هر از گاهی در اعلامیه های خود برای پس ماندگان اردوگاه اشرف از ضرورت مبارزه سخن به میان می آورد، بارها و بارها از ماندگاری در عراق و ایستادگی اشرف سخن گفته و تلویحاً بر این نکته تاکید کرده که اگر اشرف نباشد، فاتحه منافقین خوانده شسده است. این تئوری به حدی در بین منافقین جا افتاد که به عنوان اصلی ترین مرز بین بودن و نبودن تعریف شد و کار تا آن جا بالا گرفت که اردوگاه اشرف به عنوان مرکز مبارزه با «رژیم» نام گرفت. اما گذر زمان باطل بودن این تئوری مسعود رجوی را نیز به اثبات رساند.
این روزها مسعود رجوی – همانند بسیاری ایام دیگر – از آن چه که به عنوان اصول یاد می کرد، عدول کرده است. اما برای جبران فضاحتی که با گفته های اخیر خود در نظر نیروهایش به بار آورده تلاش می کند تا به آن ها بقبولاند که راه درست همین است که به دولت عراق اعلام کند با دریافت مبلغ مشخصی پول حاضر می شوند از اردوگاه اشرف بروند.
واقعیت این است که خود رجوی هم می داند که فرقه اش رفتنی است و باید بار سفر را ببندد و به دنبال کار خود برود. این که حامیان این فرقه تنها در حرف حامی این فرقه هستند هم بر کسی پوشیده نیست. بنابراین رجوی در تلاش است هزینه سنگین پذیرش بیرون رفتن از اشرف در وهله اول و پس از آن اخراج از عراق را به اندازه ای کم کند تا از بار سنگین شکست ایدئولوژیک خروج از اشرف و اخراج از عراق بکاهد. این که او برای واگذاری اردوگاه اشرف و ساخت و سازهای آن به دولت عراق 200 میلیون دلار مطالبه کرده، جدا از خنده دار بودن اصل مسأله، نباید به این حساب گذاشته شود که منابع مالی منافقین ته کشیده یا روزگار وخیمشان باعث شده که امروز دست به چنین انتخابی بزنند. اگر چه حامیان منافقین از جمله برخی کشورهای عرب منطقه و رژیم اسرائیل و برخی دیگر از کشورهای اروپایی برای حمایت علنی از منافقین و جان فشانی برای آن ها هیچ گاه پا پیش نمی گذارند، اما مسلماً حاضر نیستند پول توجیبی فرزند خواندگان خود را هم قطع کنند. بی تردید منافقین در طول این سال ها بسیار بیشتر از 200 میلیون دلار به دست آورده و برای پیاده سازی افکار تروریستی خود هزینه کرده اند. رجوی که حالا خود را طلبکار عراق می داند، پیش از این بارها از خون ملت عراق مکیده و سال هاست که از دسترنج ان ها ارتزاق می کند. دریافت 36 میلیون بشکه نفت از صدام فقط یک قلم از بدهکاری های منافقین به ملت عراق است. ضمن این که اگر قرار باشد برای پس دادن «مرکز مقاومت بر علیه بنیادگرایی دینی»! که هزاران عنوان دهان پر کن دیگر را هم یدک می کشد، هزینه ای مطالبه شود، نباید کمتر از چند میلیارد دلار مطالبه شود. میتینگ های اجاره ای منافقین که تا به حال بارها برگزار شده است هر بار چندین میلیون دلار هزینه در بر داشته که شامل سرویس دهی کامل همراه با هزینه اقامت و رفت و آمد و هدایای گران قیمت به عوامل اجاره ای شده است و تازه به تناسب شخصیت مدعو، این هدایا و هزینه ها بسیار گران تر هم آب خورده است بنابراین رقم 200 میلیون دلار رقمی نیست که منافقین تمایل به کاسبی با آن داشته باشند.
این که چرا مسعود رجوی چنین درخواستی را از دولت عراق مطرح کرده و چرا با توجه به ثروت های بسیار زیادی که در طول این سال ها منافقین از راه مزدوری و آدم کشی و جاسوسی و پول شویی و قاچاق انسان به دست آورده اند، مبالغ بیشتری را مطالبه نکرده است، جای سؤال دارد که دو پاسخ برای آن محتمل است وبه زعم رجوی یک بازی دو سر برد یا برد – برد را رقم می زند. مسعود رجوی به این علت مبلغ درخواستی از دولت عراق را مبلغ زیادی اعلام نکرد که دولت عراق برای پرداخت – حتی برای مدتی هم که شده – سبک و سنگین کند که 200 میلیون دلار را بپردازد و از شر منافقین خلاص شود و در این راستا اگر مبلغی توسط منافقین دریافت شد، این مبلغ سند پیروزی و برد منافقین تلقی شود و به جای آن که اعلام شود منافقین با خفت و خواری اردوگاه اشرف را ترک می کنند، اعلام شود که دولت عراق بالاخره به خواسته منافقین تن داد و آن ها بهای کار و تلاش و سال ها حضور خود را دریافت کردند؛ چیزی همانند آزادی موقت 36 متهم منافقین که دولت عراق بدون هیچ فشاری و تنها با انگیزه های انسان دوستانه، با این شرط آن ها را آزاد کرد که در هنگام فراخوانده شدن به دادگاه برای محاکمه، دوباره به دادگاه بازگردند، اما این مسأله توسط منافقین یک پیروزی اسطوره ای تلقی شد. از طرفی اگر دولت عراق هم حاضر نشود مبلغ مورد نظر منافقین را بپردازد، دستگاه تبلیغاتی منافقین و حامیان آن ها به کار خواهد افتاد تا ضمن محکوم کردن دولت عراق، این دولت را به عنوان پایمال کننده حقوق چند ساله منافقین معرفی کند.
البته آن چه که از نظر منافقین یک پیروزی بزرگ محسوب می شود، در نظر دولت عراق مسأله قابل اهمیتی نیست، زیرا در هر صورت دولت عراق و مقامات سیاسی و غیر وابسته این دولت همگی بر جابجایی و اخراج منافقین پای می فشارند و رجوی می داند که سرانجام باید به خواست ملت و دولت عراق گردن نهد.
