رسوایی قتل یک روزنامه‌نگار در محل رسمی کنسولگری عربستان سعودی در استانبول ترکیه، بار دیگر نشان داد که متحدان غرب در منطقه تا چه اندازه از روش‌های تروریستی برای رسیدن به اهداف خود استفاده کرده و در این زمینه خود را پایبند به هیچ محدودیت اخلاقی و یا حقوق بین‌الملل نمی‌دانند.
اما درست در شرایطی که افکارعمومی در جهان در شوک قتل این روزنامه‌نگار است و دولت‌های غربی دست‌کم در ظاهر ژست برخورد قاطع با عربستان سعودی را به خود می‌گیرند، گروه اقدام ویژه مالی، باز هم ایران را در ارتباط با موضوعاتی مانند پولشویی و حمایت از تروریسم در لیست سیاه خود نگه داشت و به تعلیق چهار ماهه آن رضایت داد.
این دو اتفاق در کنار هم گویای این واقعیت است که با اینکه در عمل یک دولت اقدام به ترور یک روزنامه‌نگار کرده و جنازه تکه تکه شده او را از دید افکارعمومی مخفی می‌کند، اما نهادهای بین‌المللی که باید به کاهش تروریسم و مهار دولت‌هایی که از این روش‌ها برای بقای خود استفاده می‌کنند، بپردازند، نه فقط اقدامی عملی را علیه ریاض انجام نداده‌اند، بلکه بار دیگر فشار بر ایران را اجرایی کرده و در کنار تحریم‌های اخیر آمریکا، زمینه برای فشارهای بیشتر بین‌المللی را فراهم کرده‌اند.
به این ترتیب آنچه از این پارادوکس بین‌المللی فهمیده می‌شود، آن است که برخلاف همه شعارها و موضع‌گیری‌های رسانه‌ای، آنچه باعث شده تا تروریسم همچنان روشی کارآمد در اختیار دولت‌های نامشروع باشد، وجود نهادهایی در سطح بین‌المللی است که نه فقط کمکی به مجازات تروریست‌ها نمی‌کنند، بلکه با اقدامات خود باعث می‌شوند که حاشیه امنی برای دولت‌های تروریستی ایجاد شده و این دولت‌ها بتوانند در هیاهوی پروپاگاندای رسانه‌ای ناشی از تنبیه دولت‌های مستقل، مخفی شوند.
اقدام اف.ای.تی.اف در نگه داشتن ایران در لیست سیاه خود با وجود تعلیق چهارماهه آن، پس از آن صورت گرفته که تهران با تصویب قوانینی در مجلس، زمینه را برای اجرای خواسته‌های این نهاد آماده کرد. با این وجود، وابستگی‌های سیاسی گروه ویژه اقدام مالی مانع از آن شد که این نهاد، فشارهای خود بر تهران را بردارد. پیام روشن این اقدام آن است که خواسته‌های نهادهایی اینچنینی از کشورها تنها بهانه است و اصل بر تن دادن به وابستگی‌هایی است که الزاما نسبتی با کارکرد این نهادها ندارد.
اگر حقوق بین‌الملل و نهادهای بین‌المللی به‌راستی مدافع حقوق بشر و مخالف تروریسم بودند، طبیعی بود که ابتدا باید تدابیری تحریمی علیه دولت سعودی وضع کرده و سپس عربستان را به‌دلیل نقض آشکار قوانین بین‌المللی و حمایت روشن از تروریسم، از همه نهادهای جهانی اخراج می‌کردند. اما حالا نه فقط این اتفاق رخ نداده است، بلکه ایران که نماد مبارزه با تروریسم در منطقه است، در فهرست سیاهی باقی می‌ماند که یکی از ویژگی‌هایش معرفی دولت‌های مدافع تروریسم است.
تا زمانی که افکارعمومی در جهان شاهد این وارونگی‌ها در برخورد با تروریسم است، طبیعی است که نمی‌توان به شکست تروریست‌ها امید داشت. عملکرد نهادهای سیاسی و اقتصادی و قضایی در جهان نشان می‌دهد که تروریسم، این روزها حامیانی جدی داشته و تا این حامیان قدرت را در اختیار دارند، هر تلاشی برای مهار تروریسم محکوم به شکست است.
