به بركت خون علی خیلی ها از خواب غفلت بیدار شدند

شهید علی نوروزی در 29 خرداد سال 1368 در شیراز به دنیا آمد. نامش را به احترام پدربزرگش علی گذاشتند. علی فرزند جنگ نبود؛ اما همیشه مشتاقانه از آن زمان سوال می کرد. این موضوع باعث گرایش وی به زندگی و افکار شهیدآوینی شد. گرایش او به این موضوعات و دوری از پدر به دلیل کارش در خارج ازکشور شهید را با مسجد و بسیج همراه و همدم کرد تا آنجایی که به عنوان کادر اصلی بسیج مشغول فعالیت شد.

شهید نوروزی به علت علاقه به کارهای فنی وارد هنرستان شده و در رشته برق ادامه تحصیل داد. علی از اعضای ثابت کانون رهپویان وصال بود و سرانجام در 24 فروردین 1387 بر اثر بمب گذاری گروه تروریستی تندر در حسینیه سیدالشهداء شیراز به آرزوی همیشگی اش رسید.

گزارش دیدار تیم سرگذشت‌پژوهی بنیاد هابیلیان (خانواده شهدای ترور کشور) با خانواده این شهید بزرگوار در ادامه آمده است:

بعد از آنکه تلفنی زمانی را برای مصاحبه با خانواده شهید مشخص کردیم هماهنگی های لازم را انجام داده وآماده رفتن به حضور مادر بزرگوار این شهید شدیم.

زمانی که به منزلشان رسیدیم مادر شهید با رویی گشاده به استقبالمان آمد و از همان بدو ورود روایتش را شروع کرد:

« علی نسبت به دیگر فرزندانم حیا و شرم خاصی داشت طوری که نمی گذاشت او را ببوسم فقط دست می داد و با رفتارش ابراز محبتش را آشکار می کرد. به دلیل حضورکم رنگ همسرم در منزل، در تمام کارها سهیم می شد و خود را مسئول می دانست. بیشترکارها را انجام می داد تا به نوعی فراق پدرش را کمتر احساس کنم.

علی از همان کودکی رفتاری قاطع، مهربان و مردانه داشت و خود را از نامحرم دور می کرد. اهل مناجات بود. کم به یاد دارم حرف هایش را با کسی در میان گذاشته باشد. تمام حرف هایش همان مناجات ها بود.

همیشه توصیه می کرد:« کتابهایی که برای تعالی روح مناسب است مطالعه کنید. به کارهای دینی علی الخصوص واجبات و محرمات بپردازید. احترام به پدر و مادر را در راس کارهایتان قرار دهید.»

این اواخر کارهایش عجیب شده بود. بیشتر در حال و هوای خودش بود. آرام تر از همیشه شده بود. نگرانش بودم. همه جا مراقب بودم برایش مشکلی پیش نیاید تا آنجا که لب به اعتراض باز کرد و گفت:« مادر من دیگر بزرگ شده ام.» نمی دانست این کارهای من بخاطر این است که رفتارش عوض شده و این عملکرد مرا نگران کرده است.

خیلی صبور و مظلوم بود. مظلومیتش آنقدر زیاد بود که دوستانش در مسجد «مظلوم» صدایش می کردند. حال و هوایش همان حال و هوای جنگ و دهه 60 بود. با اینکه آن زمان را درک نکرده بود؛ اما مدام دنبال جزئیات و وقایع آن روزها بود. مستند های روایت فتح جذبش کرده بود. دوست داشت همرنگ شهدا شود. عشق عجیبی به مقام معظم رهبری داشت. می گفت اگر روزی جنگ شود و حضرت مقام معظم رهبری حفظه الله حکم جهاد دهند اجابت خواهم کرد و شهادت را درآغوش خواهم کشید.

سفر شلمچه را بیش از سفرهای دیگرش دوست داشت.6 فروردین سال 1387 عازم مناطق عملیاتی جنوب شد. زمانی که برگشت دیگر آن علی سابق نبود.

به یاد دارم نیمه شبی به علت تشنگی و عطش از خواب بیدار شدم. رفتم آب بخورم که صدای گریه آرامی توجهم را جلب کرد. دقت کردم. علی بود. زیر پتو مداحی گوش می داد و آرام گریه می کرد.

در ادامه صحبت ها پدر شهید خاطره ای نقل کرد:« قبل از شهادتش خواب دیدم در منزلمان هستم. علی با لباسی نو آمد و گفت:« می خواهم به مهمانی بروم.»

پرسیدم:« کجا؟! من هم بیام؟» گفت:« جای خاص وخوبی است. تنهادعوت شدم. همه را دعوت نمی کنند. مدعوین شان افراد خاصی هستند.» من هم گفتم:« برو خدا به همرات. اشکالی ندارد.»

یک شب بعد حادثه انفجار اتفاق افتاد و من خارج از کشور بودم. لحظه ای که شنیدم علی دربیمارستان است به آقا اباالفضل (علیه السلام) متوسل شدم. زمانی که شهید شد، دستانش قطع شده بود. پاهایش قطع شده بود و حتی قسمتی از صورتش سوخته بود.

بعد از شهادت علی جلسات هفتگی مسجد محل چند برابر شده بود. جوانهایی كه شاید كسی باور نمی كرد سمت مسجد بیایند به هیئت آمده بودند. به بركت خون علی خیلی ها از خواب غفلت بیدار شدند. هرچند تروریست ها می خواستند جلو ترویج فکر و راه علی و امثال او را بگیرند اما هر چه بیشتر تلاش کنند اسلام ماندگار تر می شود. به قول علی:« اسلام خون می خواهد، آنگاه که ازمال و جانت گذشتی اسلام ماندگار می شود.»