همیشه عادت داشته ایم، یک تیتر منتشر کنیم که «موسی خیابانی» در درگیری با نیروهای امنیتی به هلاکت رسید. آنچه که مخاطب بیرونی در طول این همه سال دیده است و شنیده است، همین بوده، همین که موسی خیابانی به هلاکت رسید. هیچ وقت سعی نکرده‌ایم بگوییم چرا باید به هلاکت می‌رسید. مگر چه کرده بود؟ مگر چه کرده بودند؟ مگر نمی‌شد با گفتگو و کار فکری این فریب‌خورده‌ها را هدایت کرد؟
یک فایل صوتی بعد از نزدیک به 20 سال منتشر می‌شود؛ در آن همه ارکان نظام انقلابی ایران از امام خمینی تا قوه قضائیه و خوشنام ترین چهره ها را از زبان آیت الله منتظری متهم می‌کند به ظلم در ماجرای اعدام‌های 67.
درباره ماجرا و اصلش و چرائی آن، بقدری مخفی کاری شده است که نسل دوم و سوم و چهارم ندانند که ماجرا چیست و اصلا چرا در سال 67 یعنی 7 سال بعد از حرکت مسلحانه گروهک منافقین علیه مردم ایران، این تصمیم گرفته شده است.
در این فضای مبهم، فایلی صوتی از قائم مقام وقت رهبری می‌تواند روایت بسازد، روایتی بی رقیب از ماجرایی که تا کنون هیچ کس درباره آن سخن نگفته است و به همین راحتی روایتی تاریخی ساخته می‌شود.
چاره چیست؟! در مقابل این روایت سازی ها از تاریخ مظلوم انقلاب اسلامی چه باید کرد؟! همانقدر که انقلاب اسلامی در دهه 60 مظلوم بوده است و آرام و سر بزیر، روایتهای ساخته شده از آن زمان هم مظلومند و سر به زیر.
واقعا برای این روایت سازی‌ها چه باید کرد؟! روایت هایی که گاهی سر در یک فایل صوتی دارند و گاهی سر نخ و سررشته اش از یک خواب و رویای فلان شخص با سابقه انقلاب.
ماجرای نیمروز ساخته جدید حسین مهدویان، محمود رضوی و تیم محقق حسن روزی طلب، سر و صدای زیادی به پا کرده است.
برای دهه شصتی ها یاد فضای ملتهب آن روزها را زنده کرده است و تحسین ها را بر انگیخته. اما واقعا راز این تحسین برانگیزی و اقبال چیست؟! قطعا فرم و قالب کار و سبک مخصوص مستند داستانی مهدویان یکی از مهمترین فاکتورهاست. بازسازی شخصیت ها، حال و هوا و حتی بافت اجتماعی ایران دهه شصت جذاب است و مهدویان هم استادانه از پس این کار برآمده است، هر چند که از نگاه فرمالیست ها شاید بتوانیم ایراداتی بگیریم ولی کسی در کم نقص بودن خروجی به لحاظ فنی شکی ندارد.
اما به نظرم وجه دیگر این موفقیت، مرهون ماجرای این داستان است. ماجرایی واقعی از جدال بچه های مردم با ابتدایی ترین متدها و روش ها، با یک سازمان چریکی با سابقه نزدیک به 20 سال کار تشکیلاتی منسجم، زیر زمینی مسلحانه و تجربه پنجه به پنجه شدن با نهادی مخوف مثل ساواک رژیم پهلوی.
همیشه عادت داشته ایم، یک تیتر منتشر کنیم که «موسی خیابانی» در درگیری با نیروهای امنیتی به هلاکت رسید. آنچه که مخاطب بیرونی در طول اینهمه سال دیده است و شنیده است، همین بوده، همین که موسی خیابانی به هلاکت رسید. هیچ وقت سعی نکرده ایم بگوییم چرا باید به هلاکت می‌رسید. مگر چه کرده بود؟! مگر چه کرده بودند؟! مگر نمی شد با گفتگو و کار فکری هدایتشان کرد؟! این فریب خورده ها را؟!
ما نگفتیم و زمانی که فایل منتظری منتشر شد که همین سوالها را می‌پرسید، ناخواسته و در یک طراحی تبلیغاتی در جایگاه متهم قرار گرفتیم. و دیگر دفاع متهم از خود مگر مسموع است؟!
کار بزرگ «ماجرای نیمروز» پرداختن به همین چرایی است. اینکه مسعود، بازپرس دانشگاهی و نیمه روشنفکر اطلاعات سپاه که عادت داشت صدها ساعت با یک هوادار بازداشتی سازمان گفتگو کند، تا او را به راه بیاورد، در آخر فیلم به این نتیجه می‌رسد که باید مقابل اینها «عملیات کرد» اتفاق مهم ماجرای نیمروز است. و این اتفاقی است که برای مخاطب هم می‌افتد. اینکه مخاطب فیلم با بچه های مظلوم اطلاعات سپاه هم نظر می‌شود که «باید» با اینها برخورد کرد.
اگر ماجرای نیمروز را نسازیم باید منتظر باشیم تا با فایل صوتی منتظری تاریخ را و سوالات را برایمان بسازند.
منبع: رجانیوز
