در جدیدترین دعوای اپوزسیون فراری از کشور، گروه توهمی «ری استارت» با راه اندازی هشتکی علیه فرقه پوشکی منافقین این فرقه را به باد انتقاد گرفت و تلاش کرد خود را در زمینه طرفداران و انبوه دنبال کنندگان برتر از منافقین نشان دهد.
البته این اولین بار نیست که این دو گروه معلوم‌الحال دامنه دعوا و مشاجرات خود را به فضای مجازی می کشانند؛ دعواهایی که ریشه همه آنها نه در توان بالا برای اداره ایران آینده، بلکه در دست‌بوسی برای تامین کنندگان مالی و بالابردن ارقام مزدوری نهفته است، والا کیست که نداند این اپوزیسیون ترسوی دور از وطن که سال های سال در خارج از ایران به سر می برد، هیچگاه نتوانسته حتی تعیین کننده جزیی ترین جریانات یا معادلات داخلی باشد، چه برسد به اینکه نقش افرین امور بزرگ باشد. به عبارتی، هر چه تاکنون بوده، سوار شدن بر موج هایی گذرا بوده که بدون اراده و اختیار آنها ایجاد شده و خیلی زود هم به کف روی آب تبدیل شده است.
از یک سو مدیر ری استارت، منافقین را گروهی بی ارزش در مقابل خود می داند و از سویی در برخی مجامع عنوان می شود او با افسران اسرائیلی ارتباط دارد و سرنخ این دعوا به هدایت هر دو گروه توسط اسرائیل برمی گردد، منتها همانگونه که گفته شد هر کدام تلاش می کنند بیشتر دم تکان بدهند و بیشتر ببرند.
واقعیت این است که گروه های اپوزسیون ایرانی نه آنقدر قدرت نظامی دارند که بتوانند حتی در صورت نیاز به ایران حمله کنند و نه آنقدر نفوذ کلام دارند که بتوانند آمریکا و اروپا را برای حمله به ایران مجاب کنند. در حالی که ترامپ و اروپایی ها طی سال های اخیر با علم به خسارات فراوانی که خواهند دید، همواره اعلام کرده اند طرفدار جنگ با ایران نیستند، اما این اپوزسیون ها بر جنگ مسلحانه علیه ایران پای می فشارند و از غربی ها و آمریکایی ها می خواهند آغازگر جنگ علیه ایران باشند. برخی نیز با وجود اینکه بارها از سوی مقامات کشورمان اعلام شده ایران آغازگر احتمالی جنگ نیست اما یکی از اپوزسیون های لندنی، چندی پیش اعلام کرد «جمهوری اسلامی آغازگر این درگیری خواهد بود.»
و این تحلیل ها نشان می دهد در کنار دعواهای آن ها برای نشان دادن برتری خود بر دیگری، حتی ذره ای قدرت تحلیل و ارزیابی شرایط ایران و جامعه بین الملل در آنها وجود ندارد. به عنوان مثالی دیگر از تقابل یکی از نویسندگان اپوزسیون لندنی، می توان به تحقیر جایگاه منافقین از سوی وی اشاره کرد: «این اپوزیسیون تا امروز توانسته در یک گردهمایی بیش از 300 نفر را جمع کند، بنابراین، صحبت از میزان اثرگذاری این اپوزسیون شوخی است.»
اپوزسیون وطن فروش خارج نشین در جمع منظمی از تناقضات فرو رفته است. برخی از آنها با داعیه سلطنت طلبی، از یک سو از خود به عنوان مالک کل جغرافیای ایران آینده نام می برند و از سوی دیگر با تجزیه طلبان ائتلاف می کنند و بر طبل تقسیم سیستان و بلوچستان و نیز خودمختاری کردستان می کوبند. از یک سو عده ای برای ارائه پز روشنفکری بر طبل وجود پارلمان های محلی می کوبند اما از سویی دیگر در کارنامه دولت خیالی خود در ایران آینده، جایی برای قومیت ها در نظر نمی گیرند.
در حقیقت مدیر فراری ری استارت و سران منافقین اشتراکاتی نیز دارند که جمله در توهم و خودبزرگ بینی خلاصه می شود؛ مدیر ری استارت خود را «ترامپ ایران» می داند و منافقین نیز خود را تنها آلترناتیو حکومت ایران می دانند. ضمن اینکه ری‌استارتی ها در توهمی شاخص، خود را برترین اپوزسیون ایران می دانند و از خود به عنوان توسعه دهنده حکومت کوروش یاد می کند.
قصه دعوای آنها البته مربوط به امروز و امسال نیست؛ منافقین از سویی از حکومت زمان محمدرضا پهلوی انتقاد می کنند اما در مقابل، پسرش را شایسته اتحاد می دانند. ری استارتی نیز هر دوی آنها را به باد انتقاد می گیرند. از یک سو روح الله زم برای امین فردین دست به افشاگری می زند و او را مهره وزارت اطلاعات کشور می داند و از سوی دیگر امین فردین بعد از به اصطلاح افشاگری های کانال زم، با رکیک ترین الفاظ از او یاد می کند. مسیح علی نژاد نیز در این میان گمان می کند برترین صدای آزادی ایرانیان است و باز در مقابل، روح الله زم خود را کاریزماترین چهره اپوزسیون دانسته اما از سویی به راحتی در تور اطلاعاتی ایران اسیر می شود.
و خلاصه اینکه همان بهتر که این دعواها هر روز باعث رسوایی بیشتر یک از اعضای اپوزسیون به دست گروهی دیگر از اپوزسیون شود.
