انفجار تروريستي در عراق ظاهرا چيزي است كه ديگر بايد به آن عادت كرد. هر روز در «عراق آزاد شده» ده ها نفر كشته مي شوند، چند ساختمان بر سر ساكنان بي گناهش فرو مي ريزد، تاسيسات زيربنايي منفجر مي شود و همه آنها كه به نوعي اين ماجراها به آنها مربوط است، با خونسردي همه چيز را يا تكذيب مي كنند يا محكوم. عراق تبديل به بهشت تروريست هاي جهان شده است و اين از صدقه سر كساني است كه گوش فلك را كر كرده اند از اين ندا كه ما در حال جنگ با تروريسم هستيم.
سال گذشته وقتي تروريست ها با خيال راحت وارد حرم دو امام بزرگوار و غريب شيعه در سامرا شدند، دست ها و پاهاي خادمين حرم را بستند، آنها را به بيرون محوطه حرم بردند، با كمال آرامش و خونسردي در چند جاي رواق داخلي مواد منفجره جاسازي كردند، از حرم خارج شدند و با كار گذاشتن چند دستگاه خمپاره انداز در چند ده متري حرم شروع به گلوله باران گنبد آن كردند (و حتي به گفته بعضي منابع، سرحوصله و فرصت، چند گلوله هم از باب قلق گيري شليك كردند)، مدتي داخل عراق اين بحث به راه افتاد كه چه كسي مقصر است. اما از آنجا كه جواب سؤال روشن بود نگذاشتند بحث خيلي ادامه پيدا كند. همه چيز به گردن تروريست ها انداخته شد و آمريكايي ها گفتند اتفاقا همين موارد نشان مي دهد حضور ما در عراق براي جنگ با تروريسم چقدر واجب و ضروري است. سؤال هاي آزاردهنده و سماجت آميزي مانند اين كه سربازان آمريكايي چرا چند ساعت بعد از قصه سر رسيدند، يا اين سؤال كه تروريست ها در حالي كه مي دانستند امنيت منطقه سني نشين سامرا مستقيما دست آمريكايي هاست آن همه آرامش و طمأنينه حين انجام عمليات را از كجا آورده بودند، بي پاسخ ماند و به فراموشي سپرده شد. مدتي بعد برخي آگاهان از وضع و حال درون عراق خبر آوردند كه از اين حادثه اصلا تعجب نكرده اند و اساسا از چند ماه قبل منتظر بوده اند چنين حادثه اي رخ بدهد. پرسيديم چطور؟ گفتند آمريكايي ها به مناسبتي دولت عراق را تهديد كرده بودند كه اگر به چند درخواست آنها تن ندهد القاعده را در عراق رها خواهند كرد. سفير آمريكا در عراق در جلسه اي به عراقي ها گفته بود، حالا كه شما فلان كار را نمي كنيد، ما هم القاعده را در عراق رها مي كنيم به مامورانتان بگوييد جمعش كنند! چند هفته بعد حرم عسكريين(ع) در سامرا منفجر شد.
سرخط تروريسم در عراق دست خود آمريكايي هاست. اين جمله زماني يك تحليل بود. تحليلي كه البته انبوهي از استدلال هاي ريز و درشت آن را پشتيباني مي كرد. امروز اما آنقدر شاهد و بينه در دست داريم كه بگوييم اين جمله يك خبر است. خبري مطابق با امر واقع. به ياد بياوريد. وقتي جلال شرفي وسط شهر بغداد ربوده شد، هيچ كس مسئوليت اين اقدام را نپذيرفت، حتي آمريكايي ها هم گفتند كار كار تروريست هاست و ما هم متاسفيم. چند ماه بعد وقتي مرزبانان ايراني 15 نظامي انگليسي را دستگير كردند و اشغالگران احساس كردند در عراق تحت فشارند، ناگهان شرفي آزاد شد. ايران به اشغالگران فشار آورد، جواب را از تروريست ها گرفت. معناي اين قضيه چيست؟ اين هم از آن سؤال هايي است كه كسي از آمريكايي ها نپرسيد. جهاد مقدس عليه ترور ادامه دارد!
تروريسم در عراق نه فقط به نفع آمريكا بلكه پروژه آمريكاست. آمريكا با در دست داشتن ابزار تروريسم در عراق مي تواند هر وقت كه خواست فشار بر دولت قانوني عراق را افزايش دهد، دولتي كه از ابتدا هم گزينه آمريكا براي حكومت بر عراق نبود و ميانه خوبي با آن ندارد. دولت عراق به اين ترتيب تا هر زمان كه لازم باشد، گروگان آمريكا باقي خواهد ماند. اين دولت اساسا فاقد توان دفاع از خود و ملت خويش در مقابل تروريسم آمريكايي است. پليس، ارتش و نيروهاي امنيتي وفادار به دولت عراق به طور سيستماتيك از جانب آمريكايي ها كنترل مي شوند تا همواره هم به لحاظ آموزش، هم به لحاظ امكانات و هم از حيث اشراف اطلاعاتي نسبت به تروريست ها دست پايين را داشته باشند. به اين ترتيب آمريكا مي تواند همچنان به تبليغات خود در اين باره كه «حضورش در عراق واجب است، عراق را به تروريست ها تحويل نخواهد داد، خروج نيروهاي آمريكايي از عراق موجب هرج و مرج و ناامني وسيع خواهد شد و...» ادامه دهد. مبارزه اي هم اگر هست به آن تروريست هايي كه به مردم بي پناه، زيرساخت ها و اماكن مقدس هجوم مي برند ربطي ندارد. حداكثر اين است كه آمريكايي ها تلاش مي كنند با كساني كه سربازهاشان را مي كشند بجنگند، چيزي كه البته در آن هم كاملا ناموفق بوده اند. داغي كه ديروز در سامرا بر دل هاي مومنين نشست حضور آمريكا در عراق را با يك پارادوكس بزرگ مواجه خواهد كرد. اگر آمريكايي ها در عراق هستند كه امنيت برقرار كنند پس اين قبيل حوادث چرا رخ مي دهد و اگر ناتوان از برقراري امنيت در عراقند -كه هستند- پس چرا در عراق مانده اند، چرا نمي روند و كار عراق را به خود عراقي ها نمي سپارند؟ آمريكا ديگر نخواهد توانست از زير بار اين سؤال هاي سهمگين جان به در ببرد.
نكته آخر اما تاكيدي است بر يك حقيقت بارها گفته شده. سرويس هاي امنيتي غربي چند ماهي است جداً تلاش مي كنند اختلاف نظرهاي تاريخي- كلامي شيعه و اهل سنت را بدل به نبردهايي خونين بكنند. به اين ترتيب نيروهاي مسلمانان صرف درگيري با هم خواهد شد و محيط منطقه را براي دشمناني چون آمريكا و اسرائيل هرچه امن تر خواهد ساخت. در مقابل اين طراحي آشكار- كه تا امروز البته شيعه قرباني آن بوده است- وظايف ظريفي برعهده همه امت اسلامي است. علماي اهل سنت بايد با قاطعيت و شدت اينگونه جسارت ها را محكوم و عاملان را خارج از اسلام اعلام كنند. از اين سو شيعه هم بايد خويشتنداري بورزد و خود را در دامي كه دشمن پهن كرده نيفكند. بلي، دشوار است ايستادن و اين همه نامردمي را تاب آوردن، اما نه از شيعه اي كه با استخوان در گلو و خار در چشم زيستن بخشي از هويت آن است.
مهدي محمدي
