تروریسم هسته­ای تهدیدی جدی برای امنیت جامعه جهانی محسوب می­شود. با وجود اینکه از پیش در خصوص این تهدید در دهه 1990 آگاهی وجود داشت، اما اهمیت اساسی آن به طور محسوس در 11 سپتامبر2001 و زمانی که اعضای گروه تروریستی القاعده چهار هواپیما را به سرقت برده و با سه فروند از آنها به مرکز تجارت جهانی و پنتاگون حمله کردند، به اثبات رسید. این حملات آسیب پذیری کشورهای قدرتمند را هم در برابر اقدامات تروریستی به وضوح نشان داد و این احتمال را ممکن ساخت که شاید گروه­های تروریست­ها از سلاح­های هسته­ای علیه ایالات متحده و غرب استفاده کنند. به دنبال آن مجمع عمومی سازمان ملل متحد کنوانسیون بین المللی مبارزه با تروریسم هسته­ای را در سال 2005 به تصویب رساند. هدف این کنوانسیون، بهبود چهارچوب حقوقی موجود برای مبارزه با تروریسم بین المللی برای همکاری­های بین المللی در تحقیق، پیگرد قانونی و استرداد آنهایی است که با استفاده از مواد رادیو اکتیو یا تجهیزات هسته­ای، عملیات هسته­ای انجام می­دهند. این کنوانسیون به نوبه خود تعهدات جدیدی را برای دولت­های متعاهد در خصوص مبارزه با تروریسم هسته­ای به وجود آورد. این نوشتار تلاش دارد تا با رویکرد توصیفی-تحلیلی به بررسی کنوانسیون بین المللی جلوگیری از تروریسم هسته­ای و تعهدات دولت­ها در قبال آن بپردازد